16 Ioύνη 1945 αυτοκτονεί ο Άρης Βελουχιώτης

γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

Στις 16 Ιούνη 1945, στο Φαράγγι του Φάγγου στη Μεσουντα ο Αρης κυνηγημένος από την εθνοφυλακή , παρακρατικούς και τους συμμορίτες του οπλαρχηγο του Ζέρβα , Βόιδαρου βάζει τέλος στη ζωή του. Το κεφάλι του μαζί μ΄αυτό του Τζαβέλλα αφου γίνεται αντικείμενο γλεντιού και λάφυρο  από τα τρωκτικά της εθνικοφροσύνης , κρεμιέται στο φανοστάτη στην πλατεία Ρήγα Φεραίου των Τρικάλων

‘           Στις 16 Ιουνίου 1945, την ίδια μέρα που το κρατικό ραδιόφωνο αναγγέλλει σε όλους τους Έλληνες το θάνατο του «αρχισυμμορίτη καπετάνιου του προδοτικού ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη», ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την απόφαση της διαγραφής του από το ΚΚΕ: Την ίδια ημέρα του θανάτου του Άρη Βελουχιώτη, η εφημερίδα Ριζοσπάστης δημοσίευσε την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη διαγραφή του Βελουχιώτη από το κόμμα Το κείμενο έχει ως εξής: «Το ΠΓ ενέκρινε τη δημοσίευση στο "Ριζοσπάστη", της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της ΚΕ για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να αγοράσει ξανά με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ τού 'δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία..[1]

Ο Αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, η αντάρτικη ψυχή του λαού , ο αδιαμφησβήτητος ηγέτης του επαναστατικού κινήματος  , ο άνθρωπος που μισήθηκε και αγαπήθηκε όσο κανείς έπαψε ν΄ανασαίνει. Τραγικός και στην απώλεια άπιαστος. Άταφος. Θαμμένο βαθιά μέσα του, στα σωθικά και στην καρδιά, στην μνήμη και στην ψυχή βαθιά, εκεί θα τον φυλάξει κι από κει θα τον αναζητεί ο λαός, θα τον κάνει τραγουδι , μύθο, λαχτάρα κι αναθαρρησιά και θα τον βρίσκει, στα πιο ερεβώδη και παθιασμένα όνειρα για λευτεριά κι αντρειοσύνη.

Mετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Αρης απειθάρχησε στην εντολή αφοπλισμού κι ενώ είχε υπογράψει τη συμφωνία συνέχισε να φέρει όπλα.. Με μερικούς πιστούς Μαυροσκούφηδες και μερικούς ενθουσιώδεις ΕΛΑΣίτες, αποφάσισε να παραμείνει στη Ρούμελη και να ξεκινήσει νέο αντάρτικο. Περιπλανήθηκε όλο τον Απρίλιο από την Πίνδο μέχρι τα ελληνοαλβανικά σύνορα, αναζητώντας, μάταια, υποστήριξη από το κόμμα...

Οι τελευταίες ημέρες του Μαΐου του 1945 βρίσκουν τον Αρη Βελουχιώτη με μια μεγάλη ομάδα ενόπλων, αφοσιωμένων σε αυτόν συντρόφων, να κλωθογυρίζει στην Κεντρική Πίνδο, ανάμεσα σε Τρίκαλα και Καρδίτσα, με στόχο να περάσει στη Ρούμελη αλλά διαρκώς το αναβάλλει...

Στις 29 Μαΐου προσγειώνεται στην Αθήνα ένα εγγλέζικο αεροπλάνο. Μεταφέρει έναν πολύτιμο επιβάτη: τον νέο γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη. Το μεγάλο γεγονός χαιρέτισε με πανηγυρική έκδοσή του ο «Ριζοσπάστης» . Ο Αρης μαθαίνει τα νέα από τους Βλάχους που ανέβαιναν με τα κοπάδια τους στα Βουνά, οι οποίοι το είχαν διαβάσει στις εφημερίδες των Τρικάλων. «Έληξε η βασιλεία του Σιάντου και του Ιωαννίδη» είπε στους συντρόφους του. «Ο Ζαχαριάδης θα τους καθίσει στο σκαμνί. ..» Η χαρά του δεν κράτησε πολύ. Σε λίγες ημέρες έφθασε στα χέρια του ο «Ριζοσπάστης» της 31ης Μαΐου με δηλώσεις του Ζαχαριάδη. Εκεί ο Αρης διαβάζει: «Η συμφωνία της Βάρκιζας να εκτελεστεί γρήγορα και 100%. Αν κάποιος μέσα απ'τις γραμμές μας στις πόλεις είτε στα Βουνά αντιδρά ακόμα, εμείς θα τον χτυπήσουμε ανοιχτά και θα τον διώξουμε». Κατάλαβε πως η δήλωση χωρίς να τον κατονομάζει αναφερόταν σε αυτόν. Οργισμένος καταφέρθηκε κατά του γενικού γραμματέα με σκληρούς χαρακτηρισμούς και δήλωσε στους συντρόφους του πως ξεκινάει πλέον για τη Ρούμελη όπου, όπως πίστευε, τον περίμεναν για ένα νέο αντάρτικο.

Γράμμα στον Νίκο

Ετσι, στις 4 Ιουνίου βρίσκεται στη Μεσοχώρα Τρικάλων, πρώτο σταθμό της πορείας του προς τη Ρούμελη. Εκεί κόλλησε. Είχε αλλάξει γνώμη. Λέει στους συντρόφους του πως δεν φταίει ο Ζαχαριάδης για τη δήλωση αλλά ο Σιάντος και οι άλλοι που με ψέματα είχαν στρέψει τον νεόφερτο ηγέτη εναντίον του. Εγκατεστημένος στο κτήμα του Σακκά, πιάνει και γράφει: «Αγαπημένε  Νίκο. Εύχομαι ανυστερόβουλα το καλώς όρισες και πιστεύω ακράδαντα πως ο ερχομός σου και η ανάληψη ξανά από μέρους σου της ηγεσίας του κόμματος θα θέσει οριστικά τέρμα σε μια πολύ κακή, κατά τη γνώμη μου, κατάσταση... Σου δηλώνω πως είμαι έτοιμος να σταματήσω κάθε περαιτέρω ενέργειά μου και δράση μου αν εσύ μου το πεις. Μα νομίζω πως για ν' αποφανθείς αν έχω δίκαιο ή άδικο πρέπει ν' ακούσεις τις απόψεις μου. Γι' αυτό προτείνω να πραγματοποιηθεί μια προσωπική συνάντησή μας, όπου και όπως εσύ κανονίσεις, πλην των Αθηνών φυσικά...

Περιμένοντας απάντησή σου. Σου σφίγγω το χέρι και σε φιλώ συντροφικά.

Αρης Βελουχιώτης  

(Θανάσης Κλάρας)»[2]

Την απάντηση που πήρε, τη διαγραφή, δεν πρόλαβε να τη δει , δημοσιεύτηκε όπως είδαμε ανήμερα του θανάτου του.

Ο Βελουχιώτης δεν είχε απλώς απειθαρχήσει προς τη συμφωνία της Βάρκιζας αλλά τη θεωρούσε προδοτική και  την ηγεσία του κόμματος ως υπεύθυνη εγκληματικής τακτικής. Μαζί με λίγες δεκάδες λαϊκούς αγωνιστές, αρνείται να πειθαρχήσει και διακηρύσσει την πρόθεσή του να συνεχιστεί ο αγώνας. «Άκου, Περικλή (Γιώργο Χουλιάρα)» έλεγε «η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα κι ένα κάνουν δυο, η ηγεσία του Κινήματος δεν έκανε λάθη , δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι΄αυτά πρέπει να δώσει λόγο , το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει από Στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία.

Εγώ δεν πρόκειται να ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω όπως με θέλουν πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών , πρωτοκολλάω τις σφαγές, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών.Θα ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ΄την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε

Όχι , Περικλή, επίορκος δε θα γίνω, θα κρατήσω το λόγο μου αυτόν που δώσαμε απ΄την αρχή στον ελληνικό λαό, ότι, δεν θα παραδώσουμε τα όπλα, πριν ο κυρίαρχος λαός αναδείξει με ελεύθερες εκλογές τους αντιπροσώπους του, κείνους που θα τον κυβερνήσουν. Και σ΄αυτούς τους εκλεκτούς τους λαού θα παραδώσουμε κι εμείς τα όπλα μας κι ας τα κάνουν ό,τι θέλουν, θέλουν τα πετάνε στις μάντρες με τα παλιοσίδερα, θέλουν τα βάζουν στο μουσείο».[3]

Σε μια ύστατη προσπάθεια να πείσει τους συντρόφους του, στέλνει στις γράμμα στις 24 Μάρτη 1945 στα μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.

Το ιστορικό γράμμα του Άρη Βελουχιώτη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ:

Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή,επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει«ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρώνοπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικότρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι!Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία 24/3/45

Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης[4]

Η αγωνία του Βελουχιώτη για την πορεία του κινήματος αλλά και της Πατρίδας είναι διάχυτη, όσο και η βουβή έχθρα που εισπράττει, μαζί με την εκκωφαντική σιωπή. Αρνείται να παραδώσει τα όπλα, αρνείται στη συνέχεια την πρόταση να καταφύγει σε μια από τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Επιμένει να πορευτεί με της γης τους κολασμένους, ταυτισμένος με τις τύχες και τα βάσανα του απλού λαού, αντάρτης μέχρι τέλους.Σχεδιάζει μάλιστα νέο κίνημα που θα το ονομάζει Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας, και να μετονομάσει τον ΕΛΑΣ σε ΕΛΑΣ-Ν, ΕΛΑΣ-νέος.για τη συνέχιση του αγώνα κατά της βρετανικής κατοχής και της δεξιάς εθνικοφροσύνης

Το Κόμμα πάλι τον αδειάζει

«Κατόπιν, ο Άρης ανακοίνωσε στη συνέλευση ότι η αποστολή του Πελοπίδα ξεκαθάρισε την υπόθεση, αποδείχτηκε δηλαδή ότι το Π.Γ. του Κόμματος τον εξαπάτησε όταν του υποσχέθηκε στο χωριό Πιτσωτά πως θα του στείλει στην περιοχή της Ηπείρου το φύλλο σύνδεσης για να μπορέσει να θέσει υπόψη των αδελφών κομμάτων την άποψη του.

— Πίστεψαν ίσως, είπε σε συνέχεια ο Άρης, ότι όταν βρεθώ στα σύνορα, θα αναγκαστώ να περάσω χωρίς καμιά σύνδεση, για να ζητήσω άσυλο σαν κυνηγημένος. Έτσι, αυτοί ξεμπλέκουν με μένα και την άποψή μου, ησυχάζουν και εφαρμόζουν τη Βάρκιζα που σημαίνει ασυδοσία στις συμμορίες των ταγματασφαλιτών να δολοφονούν, να συλλαμβάνουν και να φυλακίζουν, να βασανίζουν, να βιάζουν και να εξευτελίζουν τους αγωνιστές και τις οικογένειές τους, έτσι ώστε να σβήσει κάθε ίχνος εαμικής οργάνωσης. Ε, αυτό δε θα γίνει! Εμείς θα κατευθυνθούμε προς Νότο, αλλά από τώρα κιόλας θα στρατολογούμε αντάρτες για αύξηση της δύναμης μας αυτής, που είναι το πρώτο τμήμα του νέου ΕΛΑΣ και όπου μπορούμε θα σχηματίζουμε πολιτικές οργανώσεις του Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας, του ΜΕΑ.
Ο Αρης είπε στη Δέσπω, τη μόνη αντάρτισσα που απόμεινε στο τμήμα μετά από τον τραυματισμό της Τούλας, να φροντίσει με τις ΕΠΟΝίτισσες στα χωριά που περνάμε να προστεθεί στο εθνόσημο «ΕΛΑΣ» που υπήρχε στα δίκοχα και στους σκούφους μας ένα «Ν», όπως κι έγινε κι έτσι από τότε κι ύστερα είχαμε το εθνόσημο «ΕΛΑΣ Ν».

Ύστερα από καμιά ώρα αφότου έληξε η συνέλευση, το τμήμα έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής προς Νότο, κατά τη Ρούμελη, που ήταν η περιοχή του κέντρου της χώρας, αλλά και που στην περιοχή αυτή ο Αρης είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στο λαό, κηρύσσοντας τη συνέχιση του αγώνα κατά της αγγλικής κατοχής και του κράτους της δοσιλογικής δεξιάς και ιδιαίτερα κατά της άγριας τρομοκρατίας που ξαπολύθηκε με συγκεκριμένη επιδίωξη της εξαφάνισης του Εαμικού κινήματος και την πλήρη υποταγή του λαού στους δικούς τους σκοπούς.[5]

Στρατιωτική ιδιοφυία και αλάνθαστο πολιτικό αισθητήριο: [«Χειρότεροι από τους Άγγλους -μη βαυκαλιζόμεθα- δεν είναι ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί. Θα επιβάλουν ένα φασιστικό καθεστώς μ’ άλλο όνομα, αν επικρατήσουν αυτοί.» Στις 21 Σεπτέμβρη 1943, σε γράμμα του προς το ΠΓ ][6] και αστείρευτη γενναιότητα, ο Άρης, ο μιζέριας, όπως τον αποκαλούσαν γιατί έκανε παρέα με της γης τους κολασμένους , τους δύστυχους, τους παραμελημένους, ξεχώρισε όχι μονο σαν αρχικαπετάνιος αλλά και σαν μια προσωπικότητα διαχρονικά επίκαιρη που διαπερνάει το χρόνο κι εμπνέει ακόμα.

Πιστός στο λόγο του στο λαό, στο λόγο της Λαμίας, «Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο. Ότι δεν θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά, τη λαοκρατία. Γι αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεση μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας και τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος.»
«Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια.» Τόνιζε στην ομιλία του τον Οκτώβρη του 1944 στη λαϊκή συγκέντρωση της Λαμίας.[7]

Δεν παραδίδει τα όπλα έζησε και πέθανε σαν αντάρτης. Ενας αντάρτης πεθαινει από βόλι , του εχθρού ή και δικό του καμιά φορά.

Παραθέτουμε το τελευταίο αντίο , από αντάρτη που τον ακολούθησε ως το τέλος, το Δημήτρη Καραθάνου (Δημητρός)

Αντίο, καπετάνιε

Ο θάνατος του Άρη Βελουχιώτη, μ’ όλες τις τυμπανοκρουσίες, τους αλαλαγμούς αγαλλίασης και τους κανιβαλικούς χορούς που η δοσιλογική δεξιά, εμπνεόμενη και από τους Άγγλους προστάτες της έστησε γύρω στο φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων, εκεί που με τον πιο βάρβαρο και μεσαιωνικό τρόπο, κρέμασε τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα, σκόρπισε στο λαό και στους αγωνιστές ανάμεικτα αισθήματα. Στην αρχή δεν πίστευαν το γεγονός. Ύστερα απόρησαν. Κι όταν, τελικά, έσβησαν οι αμφιβολίες, θρήνησαν γοερά το χαμό του πρωτοκαπετάνιου, του χιλιοτραγουδισμένου τους Άρη.
Δεν ήταν μόνο οι αγωνιστές και σύντροφοι του στο μεγάλο αγώνα της αντίστασης, αυτοί που θρήνησαν. Ήταν οι καταδιωγμένοι, οι κρυμμένοι στις σπηλιές και στις χαράδρες σαν τ’ αγρίμια. Ήταν οι αλυσοδεμένοι στα σκοτεινά και μουχλιασμένα μπουντρούμια και στις φυλακές του μεταβαρκιζιανού κράτους. Ήταν το ανώνυμο πλήθος, ο απλός λαός, άντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι και τα παιδιά ακόμη.
Ο Άρης πεθαίνοντας, έγινε πικρό μοιρολόγι στα χείλη αμέτρητων Ελληνίδων μανάδων, έγινε ποίημα αθάνατο, τραγούδι ολοζώντανο, έγινε θρύλος.
Η αξιολόγηση της προσωπικότητας του Άρη Βελουχιώτη και η σωστή τοποθέτησή του στη θέση που του ανήκει στην ιστορία του έθνους, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται πολύπλευρη έρευνα. Κι αυτό είναι έργο της επιστήμης που θα συλλέξει, θα διασταυρώσει, θα επαληθεύσει και θα ερμηνεύσει γεγονότα, ενέργειες και συνέπειες.
Αναμφίβολα, ο Άρης Βελουχιώτης στάθηκε ο πρωτοπόρος, ο εμπνευστής, ο οργανωτής και ο καθοδηγητής του ΕΛΑΣ που ήταν το ένοπλο τμήμα της πιο μαζικής αντιστασιακής οργάνωσης του Ελληνικού Λαού, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, του ιστορικού ΕΑΜ. Γι’ αυτό και η προσφορά του Άρη, δίκαια τον κατατάσσει στην πρώτη σειρά των πρωταγωνιστών του έπους της Εθνικής μας Αντίστασης.
Η καθημερινή ζωή και δράση μου ως απλού αντάρτη κοντά στον Άρη στο τελευταίο και πιο συγκλονιστικό τρίμηνο της ζωής του, μου επιτρέπει να πω ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο τύπος του επαναστάτη αρχηγού που συνέπαιρνε, που πυρπολούσε τις καρδιές των αγωνιστών και ατσάλωνε την πίστη τους στη νίκη. Κοντά στον Άρη ο αγωνιστής-αντάρτης ένιωθε να πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις του και η αντοχή του. Νικούσε κάθε ταλάντευση και κάθε δισταγμό και αψηφούσε τον οποιοδήποτε κίνδυνο.
Στα μαύρα χρόνια της τριπλής φασιστικής κατοχής της πατρίδας μας, το πρόσωπο του Άρη έγινε σύμβολο και σ’ αυτό ακουμπούσαν οι πιο φωτεινές ελπίδες του μαχόμενου λαού για εθνική λευτεριά και κοινωνική λύτρωση.
Αναμφίβολα, στον τιτάνιο αγώνα του ελληνικού λαού διακρίθηκαν κι άλλες μορφές αγωνιστών που με την προσφορά και τη δράση τους, έχουν επάξια καταχτήσει περίοπτη θέση στο έπος της εθνικής μας Αντίστασης. Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο αητός του αγώνα. Αυτός που πρώτος έσυρε της Ελλάδας το χορό στον υπέροχο αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά. Αντίο, καπετάνιε.[8]
Πηγές

 [1].ΚΕ-ΚΚΕ-ΤΟ-ΚΚΕ-Επίσημα-Κείμενα-1945-1949-ΤΟΜΟΣ-6,σελ.21-22
[2].Eνθετο Ιστορία, Έθνος .Οι τελευταίες μέρες του Άρη,σελ.62

[3].Ποιος ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) – Η προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη και η Εθνική Αντίσταση – Συλλεκτικό – Φιλίστωρ,σελ.235-236

[4].Γρηγόρης Φαράκος -«Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα» εκδ. Ελληνικά Γράμματα.,σελ.400

[5]. Αντίο Καπετάνιε – Δημήτρης Καραθάνος – Φιλίστωρ,σελ.97

[6].Μπάμπης Κλάρας – ο αδερφός μου ο Άρης εκδόσ εις ΚΨΜ ,σελ.420
[7]. ο λόγος στη Λαμία –εκδόσεις Φιλίστωρ, σελ.100,102
[8][ Αντίο Καπετάνιε – Δημήτρης Καραθάνος – Φιλίστωρ,σελ.158-159