30 Απρίλη 1945: Αυτοκτονία Χίτλερ

30/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                     http://vathikokkino.gr

Στις 30 Απριλίου 1945 ο Ναζί δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ αυτοκτονεί μαζί με την σύντροφο της ζωής του Εύα Μπράουν στο καταφύγιο της Καγκελαρίας.
Η κατάσταση της υγείας του Χίτλερ όλο και χειροτέρευε με την εξέλιξη του πολέμου. Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα αντίληψη, υπέφερε από τη νόσο του Πάρκινσον σε προχωρημένο στάδιο και από προϊούσα παραφροσύνη, διατηρούσε, όμως, την από πολλούς συγχρόνους του παρατηρημένη αυθυποβολή του. Στις 19 Μαρτίου του 1945 έδωσε τη διαταγή «Νέρων» για την καταστροφή των υποδομών του γερμανικού κράτους, κατά την υποχώρηση των μονάδων της Βέρμαχτ. Όμως, στην πράξη ο Υπουργός Εξοπλισμού Άλμπερτ Σπέερ δεν εφάρμοσε τη διαταγή. Αυτή η διαταγή ήταν απόλυτα σύμφωνη με τον τρόπο σκέψης του Χίτλερ, που εκφραζόταν με την επιλογή «νίκη ή καταστροφή». Στον εχθρό δεν έπρεπε να αφεθεί παρά μόνο «καμένη γη». Κατά τη γνώμη του, το μέλλον ανήκε πλέον στον λαό της ανατολής, ο οποίος αποδείχτηκε ισχυρότερος, ενώ οι Γερμανοί, λόγω της ήττας τους, έχασαν το δικαίωμα ύπαρξης
.

Στις 22 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ έπαθε νευρική κατάρρευση. Αυτό συνέβη όταν πληροφορήθηκε, κατά τη διάρκεια του καθημερινού σχολιασμού της κατάστασης στο υπόγειο καταφύγιο, κάτω από την Καγκελαρία στο Βερολίνο, ότι η επίθεση που είχε διατάξει για την άρση της πολιορκίας του Βερολίνου δεν είχε εκτελεστεί από τον Αρχηγό των μονάδων των Ες-Ες Στάινερ, γιατί εκείνος τη θεώρησε ανεφάρμοστη λόγω του συσχετισμού δυνάμεων.
Ο Χίτλερ είπε ότι όλα πλέον χάθηκαν και ότι όλοι τον έχουν προδώσει, ακόμα και τα Ες-Ες. Άφησε ελεύθερο ένα μέρος του προσωπικού του και αρνήθηκε, παρά τις παρακλήσεις του Μπόρμαν, του Κάιτελ και του Γκαίριγκ, να εγκαταλείψει το Βερολίνο. Διέταξε τον αρχιυπασπιστή του, Γιούλιους Σάουμπ, να κάψει όλα τα προσωπικά του στοιχεία και έγγραφα που βρίσκονταν στην Καγκελαρία και στο Καταφύγιο, καθώς και όσα βρίσκονταν στο Μόναχο.

Ο Παπαδημούλης, η Κούνεβα, ο Κούλογλου, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή

Τρεις ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή δεν συναίνεσαν στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εναντίον του προέδρου της Βενεζουέλας, Μαδούρο.

Παρέμβαση Γκουτέρες για την κατάσταση στη Βενεζουέλα

Δημοσίευση: 20 Απριλίου 2017 21:43

.

  «Απευθύνουμε έκκληση για την ανάληψη συγκεκριμένων ενεργειών από όλες τις πλευρές για την μείωση των διαχωρισμών και την δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών ώστε να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις της χώρας για το καλό του λαού της Βενεζουέλας»

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες κάλεσε όλα τα εμπλεκόμενα μέρη στην Βενεζουέλα να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αποτραπούν περαιτέρω συγκρούσεις στις βίαιες διαδηλώσεις και ζήτησε να ξαναρχίσει ο πολιτικός διάλογος.

1941: Οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα

27/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                             http://vathikokkino.gr

Στις 27 Απρίλη 1941 γερμανικά μηχανοκίνητα τμήματα μπαίνουν στην Αθήνα. Ολος ο κόσμος μένει κατάκλειστος στα σπίτια του.
Τα όσα προηγήθηκαν απέδειξαν τον πραγματικό χαρακτήρα της άρχουσας τάξης, του Παλατιού και των αστικών πολιτικών κομμάτων.
Στις 21 Απρίλη, στο Βοτονόσι Μετσόβου υπογράφεται το «Πρωτόκολλο Παραδόσεως» της Ελληνικής Στρατιάς Ηπείρου – Μακεδονίας. Το πρωτόκολλο υπογράφουν από την Ανώτατη Γερμανική Διοίκηση ο αντιστράτηγος Γκρίφεμπεργκ και από την ελληνική πλευρά ο στρατηγός Γ. Τσολάκογλου. Ακολουθεί η κατάρρευση και η διάλυση του στρατού.
Η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και δεν ξέρει καν πού βρίσκονται οι Γερμανοί. Το μόνο που ενδιαφέρει τους αξιωματούχους του καθεστώτος είναι να φύγουν το γρηγορότερο από τη χώρα. Από τις 17 Απρίλη, ενώ δίνονταν ακόμη μάχες στον Ολυμπο και τη Δυτ. Μακεδονία, έφυγαν οι πρίγκιπες, οι πριγκίπισσες και πολλοί αυλικοί. Τη νύχτα 22 προς 23 Απρίλη υπουργοί και άλλοι επίσημοι στοιβάχτηκαν στα πολεμικά πλοία που περίμεναν στον Πειραιά.
«Οι πλείστοι με τα οικογενείας των – γυναίκαι, τέκνα, πεθερές, κουβερνάντες – και με τας αποσκευάς των – μπαούλα, βαλίτσες με τουαλέτες, τζάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά τους», γράφει ο ναύαρχος Σακελαρίου και συνεχίζει: «Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικόν πλοίον φορτίου και δη εν καιρώ πολέμου εξηρέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί της Βασιλίσσης Ολγας».

26 Απριλίου 1937: Ο Βομβαρδισμός της Γκουέρνικα

26/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                            http://vathikokkino.gr

Η Γκουέρνικα είναι μια πόλη στην επαρχία της Vizcaya στη Χώρα των Βάσκων. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, θεωρήθηκε ως ο βόρειος προμαχώνας του Ρεπουμπλικανικού κινήματος αντίστασης και το επίκεντρο του πολιτισμού των Βάσκων, θέτοντας έτσι τη σημασία της ως στόχος.
Οι Ρεπουμπλικανικές δυνάμεις αποτελούνταν από διάφορα φατρίες (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικούς) με υπέρμετρα διαφορετικές προσεγγίσεις για την κυβέρνηση και τους ενδεχόμενους στόχους, αλλά με μια κοινή αντίθεση προς τους εθνικιστές.
Οι εθνικιστές, υπό την ηγεσία του φασίστα στρατηγού Φρανσίσκο Φράνκο, ήταν επίσης πολυδιασπασμένοι, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
Ο αναρχικός Ντουρούτι και η κομμουνίστρια Πασσιονάρια ήταν οι εμβληματικές φυσιογνωμίες που μάχονταν στον αντιφασιστικό πόλεμο αναρχικών και κομμουνιστών ενάντια στο Φράνκο. Τη Δευτέρα 26 Απριλίου του 1937, πολεμικά αεροπλάνα της γερμανικής Λεγεώνας Condor, με κυβερνήτη τον συνταγματάρχη Wolfram von Richthofen, βομβάρδισαν τη Γκουέρνικα για περίπου δύο ώρες. Η Γερμανία, αυτή τη φορά υπό την ηγεσία του Χίτλερ, είχε δανείσει υλική υποστήριξη στους εθνικιστές και χρησιμοποιούσαν τον πόλεμο ως μια ευκαιρία για να δοκιμάσουν νέα όπλα και τακτικές. Αργότερα, ο εναέριος βομβαρδισμός έγινε το κρίσιμο πρώτο βήμα στην τακτική Blitzkrieg.

25 Απρίλη 1967 δολοφονείται ο Παναγιώτης Ελής

25/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                                     http://vathikokkino.gr

25 Απρίλη 1967 δολοφονείται στον Ιππόδρομο, στο Δέλτα του Φαλήρου από τον ανθυπίλαρχο Κ. Κώτσαρη ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης και μάρτυρας της Μακρονήσου, Παναγιώτης Ελής.

Παναγιώτης Ελής

Την 21η Απριλίου, μεταφέρθηκαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου 700 συλληφθέντες, κυρίως από το χώρο της Αριστεράς. Ανάμεσά τους ήταν ο Ηλίας Ηλιού, ο Γιάννης Ρίτσος κ.ά. Εκεί άρχισαν τα καψόνια και οι ξυλοδαρμοί. Κάθε βράδυ οι φρουροί με επικεφαλής τους αξιωματικούς εισέβαλαν στους θαλάμους, ξυλοκοπούσαν τους κρατούμενους και οργάνωναν εικονικές εκτελέσεις.
Στις 25 Απριλίου ο ανθυπίλαρχος Κωνσταντίνος Κότσαρης δολοφόνησε τον Παναγιώτη Ελή. Ας δούμε πώς περιγράφει το περιστατικό ο αυτόπτης μάρτυρας Τάσος Βουρνάς στο βιβλίο του «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Χούντα, Φάκελος Κύπρου»:
“ … Είχαμε πια συνηθίσει τους ήχους, τις κραυγές και τις βρισιές, όταν ξαφνικά φάνηκε δύο βήματα έξω απο την πόρτα του θαλάμου ένας αξιωματικός με ροδαλό πρόσωπο καλοταισμένου μπεμπέ να κυνηγά έναν κρατούμενο, κρατώντας στο χέρι του ένα στρατιωτικό περίστροφο με σιγαστήρα.
-Τροχάδην! του φώναξε.
Ο κρατούμενος Παναγιώτης Ελής, άνθρωπος περασμένα τα 40 χρόνια του, φορούσε στα πόδια του και παντόφλες, πράγμα που τον υποχρέωνε να περπατά σιγότερα απ’ ό,τι αν φορούσε παπούτσια.
-Τροχάδην! του φώναξε και τον έσπρωχνε με την κάννη, αλλά ο Ελής εξακολουθούσε να βαδίζει κανονικά.
-Τρέξε, την Παναγία σου! του λέει μια στιγμή κι ο Ελής κάνει γρηγορότερα τα τελευταία βήματα.
-Τροχάδην το λένε αυτό στο χωριό σου; λυσσάει ο δεσμοφύλακας και έξαλλος καταφέρνει με την κάννη δυο απανωτά χτυπήματα στα πλευρά του Ελή.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος διπλός κρότος, κατι σαν «φλοπ», «φλοπ», και μονομιάς ο Ελής σωριάστηκε στο κατώφλι της πόρτας. Και πριν καλά-καλά προφτάσουν να αντιληφθούν οι άλλοι κρατούμενοι τι συνέβη, ακούστηκαν τα ουρλιαχτά ενός αξιωματικού, που είχε τρέξει εκεί κίτρινος σαν λεμόνι…
… Πράγματι χαμηλά στα πλευρά βρήκαν την είσοδο δύο απανωτών βλημάτων που είχαν περάσει μέσα απο το θώρακα είχαν κόψει την αορτή στην περιοχή της καρδιάς και είχαν σταματήσει κάτω απο το δέρμα στην αριστερή μασχάλη του θύματος.
Δολοφόνος ο Ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος… ”
Σε ερώτηση του αρχηγού της φρουράς, ο Κότσαρης ισχυρίστηκε ότι ο κρατούμενος πήγε να δραπετεύσει, κάτι που διαψεύδει η έκθεση του γιατρού Κωνσταντίνου Ζωγράφου, που εξέτασε το νεκρό λίγα λεπτά μετά και διαπίστωσε ότι ο πυροβολισμός έγινε » σχεδόν εξ επαφής «, καθώς ο νεκρός έφερε » κατάλοιπα πυρίτιδας στα ρούχα και το δέρμα «.
Ο έφεδρος τότε ανθυπίλαρχος Γρηγόριος Πανταζής ανέφερε ότι ένα μήνα αργότερα, παρουσία και άλλων αξιωματικών, ο Κότσαρης καυχήθηκε για το φόνο, λέγοντας ότι “ τώρα θα γίνω στρατηγός, γιατί έμαθα να πυροβολώ σε ζωντανό στόχο και όχι σε ανδρείκελα, όπως έκανα μέχρι τώρα ”. Ερωτώμενος γιατί το έκανε, απάντησε : “ Δε μου άρεσε το περπάτημά του και τον σκότωσα ”.
Πηγή: mavrioxia

H νύχτα των τανκς

21/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                          http://vathikokkino.gr

«Το Έθνος μας είναι σε αναβρασμό. Οι φοιτητές επαναστατούν και διαπράττουν βιαιότητες. Οι κομουνιστές επιζητούν να καταστρέφουν τη χώρα μας. Χρειαζόμαστε Νόμο και Τάξη… Ναι, χωρίς Νομό και Τάξη το έθνος μας δεν μπορεί να επιζήσει…»
Αδόλφος Χίτλερ, Αμβούργο 1932.
Εκείνη η απριλιάτικη νύχτα στην Αθήνα ήταν η αποθέωση της ανοιξιάτικης ομορφιάς. Οι λουλουδιασμένες δεντροστοιχίες, οι γλάστρες στα μπαλκόνια και ο βασιλικός κήπος σκόρπιζαν μεθυστικά αρώματα, που ενώνονταν με την αύρα του Σαρωνικού.
Δυο μετά τα μεσάνυχτα.
Σχεδόν ερημιά στους δρόμους της Αθήνας. Και οι λιγοστοί διαβάτες, ναρκωμένοι από την έκσταση της ανοιξιάτικης βραδιάς, αργοδιάβαιναν προς τα σπίτια τους. Και αύριο έτσι θάναι…
Η Σκιά προχωρούσε μέσα στο σκοτάδι. Είχε ανηφορίσει από το Κουκάκι τη λεωφόρο Συγγρού και τώρα έμπαινε στην Αμαλίας. Οι θεόρατες κολώνες του Ολυμπίου Διός φάνταζαν από μακριά σα γιγάντιος χορός αρχαίας τραγωδίας, που είκοσι τόσους αιώνες δεν κουράστηκε να παραστέκεται πιστός θαυμαστής του λιτού κάλλους του αντικρινού Παρθενώνα.
Η Σκιά δεν ήξερε από αρχαία ελληνική Ιστορία. Και δεν είχε ανεβεί ποτέ στον ιερό βράχο. Ήταν μια ταπεινή καθαρίστρια, γύρω στα εξήντα, που ο κόσμος όλος γι’ αυτήν ήταν το σπιτικό της. Μα το σπιτικό της, τώρα και κάμποσα χρόνια, ήταν λειψό. Εκεί στα 1948 ή 49, δε θυμότανε καλά, είχε χάσει τον άντρα της. Καλός άνθρωπος, δουλευτής, αγαπούσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του, δυο αγόρια δίδυμα. Αλλά τότε στην Κατοχή είχε μπλέξει με την αντίσταση. Πολέμησε τους Γερμανούς ναζί στο βουνό. Λαβώθηκε δυο – τρεις φορές, πιάστηκε, βασανίστηκε, δραπέτευσε. Δόξα σοι ο Θεός, όλα πήγαν καλά. Κι όταν λευτερώθηκε η πατρίδα, στις 12 Οκτωβρίου 1944 – τη θυμάται πάντα εκείνη τη μεγάλη μέρα, που ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και γιόρταζε ξέφρενα τη λευτεριά του
– ο άντρας εκείνος που είχε τη σκληράδα του βράχου πήγε στην εκκλησία και άναψε ένα κερί. Και έκλαψε. Ναι, έκλαψε – πρώτη φορά στη ζωή του.
Τη θυμάται καλά αυτή τη σκηνή η Σκιά και την ξαναφέρνει στη θύμησή της, καθώς προχωρεί για να στρίψει στη Βασιλίσσης Σοφίας.

Μαίνεται η ένταση στη Βενεζουέλα - Οι «τσαβίστας» στους δρόμους κατά του πραξικοπήματος της Δεξιάς

Παραμένει το σκηνικό έντασης, στη Βενεζουέλα: 3 νεκροί, σύμφωνα με πληροφορίες, κατά τη διάρκεια των χθεσινών διαδηλώσεων από υποστηρικτές του Μαδούρο αλλά και από οπαδούς της αντιπολίτευσης - «Η ειρήνη θριάμβευσε ξανά εναντία στις προσπάθειες της δεξιάς να σπείρει την τρομοκρατία στη χώρα», το μήνυμα του προέδρου της Βενεζουέλας ο οποίος επανέλαβε ότι ο Χούλιο Μπόρχες, πρόεδρος του κοινοβουλίου, θα πρέπει να διωχθεί για «έκκληση για πραξικόπημα»

Όπως καταγράφει το Telesur, δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές της κυβέρνησης πλημμύρισαν τους δρόμους της Βενεζουέλας διαδηλώνοντας ενάντια στο «πραξικόπημα της Δεξιάς». Ο Ν. Μαδούρο, μιλώντας στη μεγάλη συγκέντρωση, κατηγόρησε εκ νέου τις ΗΠΑ για υποστήριξη στο πραξικόπημα.

Αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη. Γεννήθηκε σαν σήμερα στις 20 Απρίλη 1922

20/04/2017

• Πολιτισμός

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                             http://vathikokkino.gr

Τάσος Λειβαδίτης: «Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν»
Ποιητική
Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ’ τον άμμο
για σας χωριάτες, που ήπιαμε μαζί στα χάνια τις χειμωνιάτικες νύχτες του αγώνα
ενώ μακριά ακουγότανε το ντουφεκίδι των συντρόφων μας.
Γράφω να με διαβάζουν αυτοί που μαζεύουν τα χαρτιά απ’ τους δρόμους
και σκορπίζουνε τους σπόρους όλων των αυριανών μας τραγουδιών
γράφω για τους καρβουνιάρηδες, για τους γυρολόγους και τις πλύστρες.
Γράφω για σας
αδέρφια μου στο θάνατο
συντρόφοι μου στην ελπίδα
που σας αγάπησα βαθειά κι απέραντα
όπως ενώνεται κανείς με μια γυναίκα.
Κι όταν πεθάνω και δε θάμαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα κι απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού.

Στις 19 Απρίλη 1943 οι Γερμανοί εισβάλλουν στο εξεγερμένο γκέτο της Βαρσοβίας

19/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                     http://vathikokkino.gr

Στις 19 Απριλίου του 1943, την παραμονή του εβραϊκού Πάσχα, οι δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας εισέβαλλαν στο εβραϊκό γκέτο της Βαρσοβίας στην Πολωνία για να καταπνίξουν την εξέγερση των εγκλείστων. Οι ξεσηκωμένοι Εβραίοι προσπαθούσαν να αποτρέψουν την μεταφορά των εναπομείναντων κατοίκων του Γκέτο σε στρατόπεδα εξόντωσης από τον Ιανουάριο του 1943. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εξέγερση των Εβραίων στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Η εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας

Η Εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας (γερμανικά: Aufstand im Warschauer Ghetto, εβραϊκά: מרד גטו ורשה, πολωνικά: Powstanie w getcie warszawskim) ήταν ο ξεσηκωμός των Εβραίων έγκλειστων στο Γκέτο της Βαρσοβίας, στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Πολωνία, πράξη αντίστασης στην προσπάθεια των Ναζιστών να μεταφέρουν τους εναπομείναντες κατοίκους του γκέτο στο στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα.
Η εξέγερση κατά των Γερμανών ξεκίνησε στις 18 Ιανουαρίου 1943. Το πιο σημαντικό κομμάτι της έλαβε χώρα από τις 9 Απριλίου έως τις 16 Μαΐου 1943, και η εξέγερση τελείωσε όταν η φτωχά εξοπλισμένη αντίσταση συντρίφτηκε από τα γερμανικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Γιούργκεν Στρόοπ. Ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

12 Απρίλη 1949 αρχίζει η δίκη του Γρηγόρη Στακτόπουλου κατηγορούμενου για συνέργεια στη δολοφονία του Τζόρτζ Πολκ

γραφει  η Αργυρώ Κραββαρίτη

 

12 Απρίλη 1949 αρχίζει η δίκη του Γρηγόρη Στακτόπουλου κατηγορούμενου για συνέργεια στη δολοφονία του Τζόρτζ Πολκ.
12 Απρίλη 1949 αρχίζει στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του δημοσιογράφου Γρηγόρη Στακτόπουλου, κατηγορούμενου για συνέργεια   στη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ. Μια κωμικοτραγική προβοκάτσια του μοναρχοφασισμού και των αμερικανικο-βρετανών εις βάρος του Κ.Κ.Ε, αφού ο ένας ένοχος Μουζενίδης ήταν νεκρός και ο άλλος ένοχος Βασβανάς εκτός Ελλάδας όταν διεπράχθη το έγκλημα. Όσο για το Στακτόπουλο ισχυρίζεται ότι ομολόγησε εμπλοκή του μετά από φρικτά βασανιστήρια. Η υπόθεση γίνεται σκοτεινότερη και καταδεικνύει και εμπλοκή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αφού ο Φάκελος Πολκ , έχει χαθεί, έχει εξαφανισθεί, σε περίπτωση έρευνας για κακοδικία. Στο παζλ των παρακρατικών στοιχείων, των αμερικανικών , ελληνικών και βρετανικών υπηρεσιών που πιθανολογούνται ότι εμπλέκονται στη δολοφονία του Τζωρτζ Πολκ, ο κοινος παρονομαστής είναι ο άκρατος αντικομμουνισμος και οι χαλκευμένες κατηγορίες , μια εγκληματική και ζοφερή προβοκάτσια.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο αρχηγός της αντικατασκοπίας των ΗΠΑ και ιδρυτής της CIA, στρατηγός Ουίλιαμ Ντόνοβαν, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και παρακολούθησε ανελλιπώς τη δίκη.
Ενδεικτικό εμπλοκής μυστικών υπηρεσιών είναι ότι ο Ο «φάκελος Πολκ» έχει εξαφανιστεί. Οπως έγραψε  η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 13 Αυγούστου του 2007,  η CIA ισχυρίζεται ότι έχασε τα έγγραφα και κατέστρεψε, «σύμφωνα με τις διαδικασίες», το φάκελο της δολοφονίας. Επίσης ο Άρειος Πάγος απορρίπτει μέχρι και σήμερα αιτήσεις για αναψηλάφηση της δίκης και την αθώωση και με δικαστική απόφαση του Γρηγόρη Στακτόπουλου, έστω και μετά τον θάνατό του

11 Απρίλη 1945 εξεγείρονται οι κρατούμενοι στο Μπούχεβαλντ

11/04/2017

• Ιστορία

Γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη                 http://vathikokkino.gr

 

Στις 11 Απρίλη οι κρατούμενοι στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ εξεγείρονται κατά των δεσμωτών τους. Την εξέγερση οργάνωσαν κομμουνιστές κρατούμενοι και αιχμάλωτοι του Κόκκινου Στρατού, που καθ’ όλη την διάρκεια του εγκλεισμού τους δεν έπαψαν να παλεύουν κατά του ναζισμού, με τη συγκρότηση παράνομης οργάνωσης, τη διενέργεια σαμποτάζ στις γραμμές παραγωγής όπου εργάζονταν με καταναγκαστική εργασία (συχνά υπό τη διεύθυνση μονοπωλιακών ομίλων της Γερμανίας), κλπ.
Οι κρατούμενοι που είχαν εξεγερθεί, κατάφεραν να φτιάξουν ένα μικρό ασύρματο και να ρθουν σε επαφή με την Τρίτη Αμερικανική Στρατιά του Τζορτζ Πάττον ζητώντας βοήθεια. Πράγματι οι αμερικανικές δυνάμεις έφτασαν στο Στρατόπεδο προσφέροντας βοήθεια στους στασιαστές και οι κρατούμενοι απελευθερώνονται.
Υπολογίζεται, ότι όσο λειτουργούσε το στρατόπεδο Μπούχενβαλντ εξοντώθηκαν περίπου 56.000 κρατούμενοι, ενώ πάνω από 2.000 ήταν οι νεκροί («παράπλευρες απώλειες») από αεροπορικό βομβαρδισμό των Αμερικάνων στις 24/4/1944.
Ο Χόρχε Σεμπρούν είναι Ισπανός συγγραφέας, που συμμετείχε στην ισπανική αντίσταση, συνελλήφθη, κλείστηκε στο Μπούχεβαλντ, συμμετείχε στην εξέγερση της 11 Απριλίου και την απελευθέρωση από τους Αμερικανούς.
Στην πολιτική του διαδρομή υπήρξε εκτοπισμένος κομμουνιστής στο Μπούχεβαλντ, στη συνέχεια παράνομος αγωνιστής κατά του φρανκικού καθεστώτος και τέλος υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Φελίπε Γκονθάλεθ. Μάρτυρας και πρωταγωνιστής των ιστορικών ανατροπών του 20ου αιώνα, μιλάει καθαρά και απερίφραστα: «Έχω περισσότερες αναμνήσεις απ΄ ό,τι αν είχα ζήσει χίλια χρόνια»

Εμιλιάνο Ζαπάτα: Ο άνθρωπος που προτίμησε να πεθάνει όρθιος

10/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                 http://vathikokkino.gr

«Εs mejor morir a pie que vivir arrodillado – Είναι καλύτερα να πεθαίνει κανείς όρθιος, παρά να ζει γονατιστός».

Η ζωή και ο θάνατος του Εμιλιάνο Ζαπάτα

Σε αυτήν την φωτογραφία υποτίθεται ότι βλέπουμε τον υπαρχηγό Φορτίνο Σαμάνο του «Απελευθερωτικού Στρατού του Νότου» («Ejercito Libertador del Sur»)  του στρατηγού Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ ((ισπ. Emiliano Zapata Salazar – ορθότερα κατά ισπανική προφορά Σαπάτα), o oποίος, σύμφωνα με τον μύθο, στέκεται μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα του ομοσπονδιακού στρατού του προέδρου Porfirio Diaz, με ένα τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη του και ποζάρει ακουμπισμένος στον πέτρινο τοίχο, ενώ χαμογελάει στον μεξικανό φωτογράφο Agustin Victor-Casasola, δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεση του.

Βέβαια πέρα από το ομώνυμο τραγούδι του τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου, καμία άλλη πληροφορία δεν έχουμε για τον γενναίο λοχαγό του Ζαπάτα.

Έχουμε όμως μια άλλη ιστορία να αφηγηθούμε.

Του Μεξικανού ηγέτη της αγροτικής επανάστασης, Εμιλιάνο Ζαπάτα, του «Τίγρη του Νότου» («El Tigre del Sur»), όπως τον αποκαλούσε ο μεξικανικός λαός, ο οποίος σαν σήμερα στις 10 Απριλίου του 1919, πέφτει νεκρός σε ενέδρα από τις κυβερνητικές στρατιωτικές δυνάμεις του στρατηγού Πάμπλο Γκονζάλες, ο οποίο παρέσυρε τον Ζαπάτα προφασιζόμενος ότι θέλει να προσχωρήσει στις επαναστατικές δυνάμεις του.

Ωδή του Pablo Neruda στο Φιντέλ

Ωδή του Πάμπλο Νερούδα στον Φιντέλ Κάστρο 

Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούν
λόγια δραστικά και έργα τραγουδιστά,
γι’ αυτό από μακριά σου ‘χω φέρει
της πατρίδας μου ένα ποτήρι κρασί·
το αίμα είναι ενός λαού υπόγειου
στο λαρύγγι σου που φτάνει απ’ τη σκιά,
μεταλλωρύχοι είναι που ζουν αιώνες
απ’ την παγωμένη γη βγάζοντας φωτιά.

Για κάρβουνο κάτω απ’ τη θάλασσα πάν
και είναι σαν φαντάσματα όταν γυρνάν·
τη νύχτα την αιώνια συνηθίσαν,
της μέρας το φως τους το κλέψαν
αλλά να, εδώ έχεις το ποτήρι,
τόσων πικρών και χωρισμών·
η χαρά ανθρώπου φυλακισμένου,
από σκοτάδια και ελπίδες στοιχειωμένου,
που μέσα απ’ το ορυχείο ξέρει πότε
η άνοιξη ήρθε και το άρωμά της
γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος δίνει μάχη
το λαμπρό μεγαλείο μέχρι να φτάσει.

Και στην Κούβα πάνε του νότου οι μεταλλωρύχοι,
της πάμπας οι γιοί οι μοναχικοί,
του κρύου της Παταγονίας οι ποιμένες,
του τσίγκου και του ασημιού οι πατέρες,
αυτοί που έχοντας παντρευτεί την κορδιλιέρα
το χαλκό της Κουτσικαμάτα βγάζουν,
των λεωφορείων οι κρυμμένοι άντρες
σε οικισμούς αγνούς της νοσταλγίας,
των κάμπων και των ραφείων οι γυναίκες,
τα παιδιά που την παιδική τους ηλικία κλάψαν·
αυτό είναι το ποτήρι, πάρ’ το, Φιντέλ. 

Πικάσσο: Πώς έγινα Κομμουνιστής

08/04/2017

• Ιστορία
• Πολιτισμός

Επιμέλεια: Αργυρώ Κραββαρίτη                              http://vathikokkino.gr

Ριζοσπάστης 16 Φλεβάρη 1945
ΜΙΛΑΕΙ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ Πώς έγινα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ
«Βρήκα τον εαυτό μου»
Σε αμερικανική Επιθεώρηση δημοσιεύεται η πιο κάτω συνέντευξη του γνωστού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσσο:
«Η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια όλης μου της ζωής, όλου μου του έργου γιατί, είμαι υπερήφανος γι’ αυτό, δεν πήρα ποτέ τη ζωγραφική σαν διασκέδαση ή ψυχαγωγία. Θέλησα με το σχέδιο και το χρώμα, αυτά ήταν το όπλα μου, να μπω όσο μπορούσα πιο μέσα στην ανθρώπινη ψυxή, πιο βαθειά στη γνώση του κόσμου που μας λυτρώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Προσπάθησα με το δικό μου τρόπο να εκφράσω αυτό που νόμιζα πιο αληθινό, πιο δίκηο, πιο υψηλό, κι όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες ξέρουν καλά πως αυτό είναι και το πιο ωραίο.
…Ναι, τώρα ξέρω πως αγωνίστηκα με τη ζωγραφική μου πάντα σαν αληθινός επαναστάτης, κατάλαβα όμως ταυτόχρονα πως αυτό μόνο δε φτάνει. Τα τελευταία τούτα χρόνια της τρομερής καταπιέσεως μου δείξανε πως είχα την υποχρέωση να πολεμήσω όχι μόνο με την τέχνη μου μα με ολόκληρο το είναι μου.
Και τότε πήγα προς το Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, γιατί στο βάθος είμουνα πάντα μαζί του. Ο Ελυάρ, ο Αραγκόν, ο Κασσού, ο Φουζερόν, όλοι μου οι φίλοι το ξέρουν καλά, κι αν ως τα τώρα δεν είχα προχωρήσει επίσημα, αυτό οφείλονταν σε ένα είδος «αφέλειας» γιατί νόμιζα πως το έργο μου κι η καρδιά μου που είτανε μαζί του φτάνανε. Μέσα μου όμως πάντα αυτό ήταν το Κ ό μ μ α μου.
Μήπως δεν είν’ αλήθεια πως το Κ. Κ. είναι εκείνο που προσπάθησε περισσότερο να γνωρίσει και ν’ αναστηλώσει τον κόσμο, να κάνει τους σημερινούς και τους αυριανούς ανθρώπους πιο λεύτερους, πιο ευτυχισμένους, με καθάρια και τίμια σκέψη; Δεν είν’ αλήθεια πως οι κομμουνιστές δείχτηκαν οι πιο θαρραλέοι τόσο στη Γαλλία, όσο και στην ΕΣΣΔ και στην Ισπανία μου; Γιατί τάχα να διστάζω; Μήπως από φόβο μην αναλάβω υποχρεώσεις; Όμως αντίθετα ποτές δεν έννοιωσα τον εαυτό μου τόσο λεύτερο, τόσο ολοκληρωμένο…
Κι ακόμα βιαζόμουνα τόσο να βρω μια πατρίδα. Είμουνα πάντα εξόριστος, τώρα δεν είμαι πια. Περιμένοντας την ώρα που η Ισπανία θα μπορέσει επί τέλους να με δεχτεί, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας άνοιξε την αγκαλιά του και με δέχτηκε. Μέσα σ’ αυτό βρήκα ανθρώπους που περισσότερο εκτιμώ, του πιο μεγάλους σοφούς, τους πιο μεγάλους ποιητές, κι ακόμα όλες αυτές τις υπέροχες φυσιογνωμίες των Παριζιάνων επαναστατών που είδα τις μέρες του Αυγούστου.
Κι είμαι πάλι ανάμεσα στ’ αδέλφια μου.
_____ Το πρωτότυπο στο οποίο αναφέρεται ο Ριζοσπάστης, δημοσιεύτηκε στην L’Humanité, στις 29-30 Οκτωβρίου 1944. Πηγή: http://apelatis.blogspot.gr

6 Απριλίου 1973 ματαιώνονται φοιτητικές εκλογές.

06/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια: Αργυρώ Κραββαρίτη                               http://vathikokkino.gr

5 Απρίλη 1973 το καθεστώς απαγορεύει τη διενέργεια φοιτητικών εκλογών που είχαν προγραμματιστεί για τις 7 Απρίλη 1973. 6 Απρίλη οι εκλογές ματαιώνονται.
Ως αντίδραση στην τρομοκρατία και στο κύμα συλλήψεων που επικρατούσε, αποφασίζεται η κατάληψη της Νομικής Σχολής στις 20 Μαρτίου Η τρίτη αυτή κατάληψη της Νομικής είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας του αριστερού διαπαραταξιακού χώρου.
Από το πρωί της 20ής Μαρτίου 2.000 φοιτητές συγκεντρώνονται στο κτήριο και τελικά λιγότεροι αποφασίζουν να μείνουν και να καταλάβουν τη Νομική.
Οι πόρτες κλείνουν. Πέφτουν προκηρύξεις χειρόγραφες και απλώνονται παντού μεγάλα πανό με αντιχουντικά συνθήματα. Η ταράτσα και πάλι μετατρέπεται σε έπαλξη του αγώνα και των συνθημάτων.
Το κτήριο στη Σόλωνος και πάλι απομονώνεται από ισχυρότατο αστυνομικό κλοιό. Έξω εκατοντάδες φοιτητές οργανώνουν διαδηλώσεις και συγκρούονται με την αστυνομία.
Η Σύγκλητος, ευθυγραμμισμένη ανοιχτά με το καθεστώς, αρνείται κάθε συζήτηση και συνδιαλλαγή. Χαρακτηρίζει «παράνομη» τη συγκέντρωση και στέλνει τελεσίγραφο στην Επιτροπή Κατάληψης , που επιδιώκει την επικοινωνία μαζί της, με το οποίο εντέλλεται: «Εκκένωση του κτηρίου μέχρι της 5ης απογευματινής, ειδάλλως θα αναγκαστεί να ζητήσει τη συνδρομή των αρμοδίων αρχών».

5 Απρίλη 1951. Σε δίκη σκοπιμότητας Αμερικανικό δικαστήριο καταδικάζει σε θάνατο τους κομμουνιστές Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ

05/04/2017

• Ιστορία

Γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη                     http://vathikokkino.gr/                      

 

Σαν σήμερα 5 Απρίλη 1951 αμερικανικό δικαστήριο καταδικάζει τους κομμουνιστές Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ σε θάνατο με τη κατηγορία της κατασκοπίας. Ηταν μια στημένη δίκη σκοπιμότητας με αρκετούς ιστορικούς να την συσχετίζουν με την δίκη των αναρχικών εργατών Σάκο και Βαντσέτι, που οδηγήθηκαν σε θάνατο, θύματα του ταξικού μίσους των κεφαλαιοκρατών, το 1920.
Από το 1945 οπότε οι ΗΠΑ έριξαν τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η Αμερική παρουσιάζετε παντοδύναμη και όλος ο υπόλοιπος κόσμος ζει την «ατομική τρομοκρατία» των Αμερικανών.
Σταδιακά η κατάσταση αλλάζει. 
Στην Κίνα επικρατεί θριαμβευτικά η κομμουνιστική επανάσταση του Μάο, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει ότι κατασκεύασε ατομική βόμβα, καταργώντας έτσι το μονοπώλιο του ατομικού όπλου των ΗΠΑ. Ηταν δυο γεγονότα που ταρακούνησαν συθέμελα το πολιτικοοικονομικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Αμερικής διαλύοντας την αίσθηση της ηγεμονίας και μονοκρατορίας που είχε μέχρι τότε. Η αρχική αμηχανία δίνει την θέση της στον πανικό και στην σύγχυση που μεταφράζονται σε ένα αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό παραλήρημα.

4 Απρίλη 1968 δολοφονείται ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

04/04/2017

• Ιστορία

 Επιμέλεια: Αργυρώ Κραββαρίτη           http://vathikokkino.gr

4 Απρίλη 1968 δολοφονείται ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ηγετική μορφή του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ. Οι αρχές τότε απέδωσαν το έγκλημα σε ατομική ενέργεια.Ωστόσο, τρεις δεκαετίες αργότερα δικαστήριο του Τενεσί αποφάνθηκε πως η δολοφονία ενέπλεκε τόσο την μαφία όσο και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μόλις 50 χρόνια πριν, τους περισσότερους Αμερικανούς δεν τους απασχολούσε το γεγονός ότι το 1/3 των κατοίκων των ΗΠΑ, οι μαύροι συμπολίτες τους, είχαν αποκλεισθεί από τα καλύτερα σχολεία, από τα εστιατόρια και τα δημόσια πάρκα. Ήταν περιορισμένοι στο βάθος των λεωφορείων, δεν μπορούσαν να ψηφίσουν στις εθνικές εκλογές, ούτε να νοσηλευτούν σε νοσοκομεία, επειδή ήταν «νοσοκομεία για λευκούς». Όμως, ήταν υποχρεωμένοι να εκτελούν τη στρατιωτική τους θητεία σε ιδιαίτερες μονάδες των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν εγκατασταθεί στο Νέο Κόσμο, ήδη από το 2ο μισό του 19ου αιώνα ήταν και οι Κινγκ. Απ’ αυτήν την οικογένεια γεννήθηκε o Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ένας πολιτικός αγωνιστής, ηγέτης των Αφροαμερικανών και εφημέριος, που πάλεψε ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό..

                                  «Δεν πολεμάς το σκοτάδι με σκοτάδι. Μόνο με το φως μπορείς»

             

                                      

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ο άνθρωπος που τολμούσε να ονειρεύεται, ο ηγέτης των Αφροαμερικανών που πυροβόλησε εξ επαφής τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο εφημέριος από τη Γεωργία, που έβγαλε από την Αμερική τη θλιβερή λευκή κουκούλα της, γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1929, στην Ατλάντα της Γεωργίας των ΗΠΑ, ως Μάρτιν Κινγκ Τζούνιορ. Στον κόσμο των νέγρων, ο Μάρτιν ζούσε κάτω από προνομιακές συνθήκες, απολάμβανε την οικονομική θέση του πατέρα του και μεγάλωνε με τις ηθικές και πνευματικές αρχές των γονιών του. Οι Κινγκ ήταν μια μεσοαστική οικογένεια της Γεωργίας, γαλουχημένη στην παράδοση του μαύρου κλήρου των Νότιων Πολιτειών. Η οικογένειά του ήταν βαθιά θρησκευόμενη, καθώς ο πατέρας και ο παππούς του ήταν Βαπτιστές ιεροκήρυκες. Το Λούθερ προστέθηκε στο όνομα του Κινγκ, όταν ο Μάρτιν ήταν μόλις 5 ετών, ως φόρος τιμής στον Λούθηρο της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης.

Η θέση του ήταν αναμφισβήτητα προνομιακή σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά των νέγρων. Αλλά γρήγορα θα ερχόταν και γι’ αυτόν η στιγμή της αλήθειας. Ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον δεν κατόρθωσε να τον κρατήσει μακριά από τον ζόφο της λευκής μισαλλοδοξίας. Έτσι το παιδί βίωσε από νεαρή ηλικία την κυρίαρχη ρατσιστική νοοτροπία του αμερικανικού νότου. Αν και στο σχολείο ήταν από τους καλύτερους μαθητές, είχε αποκλεισθεί από τα παιχνίδια των λευκών παιδιών της συνοικίας. Δεν τον ήθελαν στη συντροφιά τους γιατί ήταν «έγχρωμος». Στο σπίτι του έρχονταν βροχή τα απειλητικά τηλεφωνήματα της Κου-Κλουξ-Κλαν, της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης που ξεφύτρωσε το 1866 στο Παλάσκι του Τεννεσί, με σκοπό να διαιωνίσει τη δουλεία των μαύρων. Σε μικρή ηλικία, βίωσε την πρώτη του ρατσιστική εμπειρία, καθώς στις τραπεζαρίες των τραίνων εκείνης της εποχής, χρησιμοποιούνταν κουρτίνες, για το διαχωρισμό των μαύρων και των λευκών επιβατών. Πολύ αργότερα θα μιλήσει εκτενώς για τις κουρτίνες που στοίχειωσαν τα παιδικά χρόνια του, εκείνες που χρησιμοποιούσαν στις τραπεζαρίες των τρένων για να χωρίσουν τους λευκούς από τους μαύρους: «Ήμουν πολύ μικρός όταν βίωσα την πρώτη μου εμπειρία πίσω από την κουρτίνα. Ένιωσα σαν να είχε πέσει μια κουρτίνα πάνω σε όλη μου τη ζωή».

Με αφορμή ότι σαν σήμερα το 1912 γεννήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης

03/04/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                   http://vathikokkino.gr

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, πολιτικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γεννήθηκε τo 1912 στην Κερασίτσα της Τεγέας όπου έβγαλε το Γυμνάσιο. Στη συνέχεια σπούδασε στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα νεανικά του χρόνια είχε ιδιαίτερη κλίση στον κλασικό αθλητισμό και  ανακηρύχτηκε πολλές φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος. Μάλιστα κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αθλήματος αυτού για είκοσι τρία χρόνια (1936-1959).
Kατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση . Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων ενίσχυσε τα λαϊκά συσσίτια .Μετά τις σπουδές του έκανε το διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα έγινε υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στην έδρα της Γυναικολογίας. Δραστήριος, παράλληλα διατηρούσε κλινική στην οποία δέχεται δωρεάν τους φτωχούς.
Με προοδευτικό προσανατολισμό και αριστερή ιδεολογία, ο Γ. Λαμπράκης  δραστηριοποιήθηκε έντονα στο φιλειρηνικό κίνημα της εποχής, το κίνημα ειρήνης, που μεταξύ άλλων έβαλε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, και συνεργάστηκε με την ΕΔΑ. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.). Τον ίδιο χρόνο με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Με την ιδιότητα του ως αντιπροέδρου της έλαβε μέρος σε διεθνείς ειρηνικές εκδηλώσεις. Δέχεται πολλές φορές απειλές για τη ζωή του, αλλά συνεχίζει απτόητος τη δράση του.

Το δικαστήριο που έγινε «μπιραρία»

01/04/2017

• Ιστορία Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                http://vathikokkino.gr
  
  
  
  

  

  Οι κατηγορούμενοι για το «πραξικόπημα της μπιραρίας» μπροστά στην είσοδο του δικαστηρίου. Από αριστερά: Χάιντς Περνέτ, Φρίντριχ Βέμπερ, Βίλχελμ Φρικ, Χέρμαν Κρίμπελ, Εριχ Λούντεντορφ, Αντολφ Χίτλερ, Βίλχελμ Βρίκνερ, Ερνστ Ρεμ, Ρόμπερτ Βάγκνερ

  «Μπορείτε εσείς να μας κρίνετε χίλιες φορές ενόχους, όμως η θεά του αιώνιου δικαστηρίου της Ιστορίας θα σκίσει γελώντας τις προτάσεις του εισαγγελέα και την απόφαση του δικαστηρίου και θα μας κρίνει αθώους»
  Αντολφ Χίτλερ, κλείσιμο της απολογίας του στο δικαστήριο, 27.3.1924
  Ηταν Πρωταπριλιά του 1924 όταν, έπειτα από μια διαδικασία 24 συνεδριάσεων, το δικαστήριο του Μονάχου κατέληξε στην ετυμηγορία του για την υπόθεση της απόπειρας πραξικοπήματος στις 8 προς 9 Νοέμβρη του 1923, που έχει μείνει στην Ιστορία ως το «πραξικόπημα της μπιραρίας».
  Τελικά η απόφαση ταίριαζε να εκφωνηθεί τέτοια σημαδιακή μέρα. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι κατηγορούμενοι βρέθηκαν ένοχοι για τη βαριά πράξη για την οποία κατηγορούνταν («εσχάτη προδοσία»), όλοι έπεσαν στα μαλακά.
  Ο βασικός πρωταγωνιστής της απόπειρας πραξικοπήματος, Αντολφ Χίτλερ, καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλακή, αλλά με πρόβλεψη να ανασταλεί η ποινή του έπειτα από έκτιση λίγων μηνών. Πριν από τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου ο Χίτλερ είχε ήδη αποφυλακιστεί και ήταν έτοιμος να επιχειρήσει με άλλους τρόπους την κατάκτηση της εξουσίας.