Ινδιάνοι Guaraní Kaiowá "μας παίρνουν τη γη μας, μας παίρνουν τις ζωές μας"

Ο πληθυσμός των  ιθαγενών λαών Guaraní Kaiowá είναι περίπου 47.000.

Στην πλειοψηφία τους ζουν στην Πολιτεία Mato Groso dο Sul, που βρίσκεται στην Κεντροδυτική Βραζιλία.

Το Βραζιλιάνικο κράτος αμελεί συστηματικά την υποχρέωση να διασφαλίσει τα δικαιώματα των ιθαγενών κοινοτήτων , όπως ορίζεται από το Σύνταγμα

«Το 2003 δολοφονήθηκε ο αρχηγός μας, Marcos Veron, ο πατέρας μου. Toν σκότωσαν εδώ. Έπιασαν εμένα , τον πατέρα μου, τη σύζυγό,τον γιό μου, τον ανιψιό μου, την κουνιάδα μου… και μας τραυμάτισαν, εμένα παραλίγο να με σκοτώσουν καίγοντάς με, με βενζίνη»

Το 2015 , σύμφωνα με τα στοιχεία του CIMI, 137 ιθαγενείς δολοφονήθηκαν στη χώρα.

36 δολοφονίες έγιναν στο Mato Grosso do Sul , ενώ οι περισσότεροι από αυτούς που δολοφονήθηκαν ήταν Guaraní Kaiowá

«Μας έδιωξαν από δω, μας πέταξαν σε καταυλισμούς , σε κείνους τους 8 καταυλισμούς,και δεν μας ρώτησαν αν θέλαμε ν΄αφήσουμε την ιερή γη μας.Και τώρα κάνουν διακρίσεις εναντίον μας, μας σκοτώνουν,  μας δολοφονούν. Περισσότερα από 300 άτομα είναι οι δολοφονημένοι ιθαγενείς αρχηγοί των Guaraní Kaiowá, κι εμας τις γυναίκες μας βιάζουν οι παραστρατιωτικοί…»

Στις 29 Μαρτίου 1929 η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου έφερε για συζήτηση στη Βουλή το Ιδιώνυμο

γραφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

Το βενιζελικό Ιδιώνυμο

του Γιώργου Αλεξάτου

Στις 29 Μαρτίου 1929 η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου έφερε για συζήτηση στη Βουλή το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», που έμεινε στην Ιστορία ως «Ιδιώνυμο». Μιλώντας στη Βουλή ο Βενιζέλος τόνισε:




«Πιστεύω, λοιπόν, ότι θα με ακούση ο εργατικός κόσμος, όταν του είπω: »Πρόσεξε, μην παρασυρθείς, από τους κομμουνιστάς εις τον αγώνα αυτόν, ο οποίος φαίνεται ότι ετοιμάζεται και εις την μάχην αυτήν, η οποία πρόκειται να δοθή». Το κράτος εκπροσωπούμενον από την κυβέρνησιν, την νόμιμον, και έχον, ως ελπίζω, υποστήριξιν όλου του πολιτικού κόσμου, θα αντιταχθή κατά τοιαύτης επαναστατικής ενεργείας προς ανατροπήν του ελευθέρου πολιτεύματος, θα την κτυπήση με όλα τα μέσα, τα οποία διαθέτει επί τη βάσει των κειμένων νόμων».




Το νομοσχέδιο, που ψηφίστηκε ως νόμος 4229/1929, πρόβλεπε ότι διαπράττει αδίκημα με»ίδιον χαρακτήρα» (ιδιώνυμο) «όστις επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν».




Επιδιώκοντας την παρεμπόδιση της δράσης του ΚΚΕ, το Ιδιώνυμο ακύρωνε απροκάλυπτα συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες και ποινικοποιούσε το φρόνημα. Στη Βουλή καταψηφίστηκε από το Αγροτικό και Εργατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ενώ ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυριών διανοουμένων, όπως ο παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός, ο συνταγματολόγος Αλέξανδρος Σβώλος, οι ποιητές Κωστής Παλαμάς και Μιλτιάδης Μαλακάσης, οι συγγραφείς Γρηγόρης Ξενόπουλος και Νίκος Καζαντζάκης κ.ά. Το Ιδιώνυμο καταγγέλθηκε και από διεθνείς προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

30 Μαΐου του 1929: Το περιβόητο «Ιδιώνυμο»

29/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                 http://vathikokkino.gr

Το περιβόητο «Ιδιώνυμο»

«Το νομοσχέδιον δεν επιδιώκει να διώξη τον κομμουνισμόν ως ιδέαν, αλλά τη Γ` Διεθνή και τας μπολσεβικικάς αρχάς αυτής, αίτινες απέχουν πολύ του ιδεώδους κομμουνισμού. Το νομοσχέδιον επιδιώκει τη δίωξιν των οπαδών της Γ` Διεθνούς. Δε δυνάμεθα να διώξωμεν τον κομμουνισμόν, διότι και ο Χριστός υπήρξε κήρυξ της ιδέας αυτής. Ο Χριστός διεκήρυξε πρώτος τον κομμουνισμόν, αλλά από την υψηλήν ιδεολογίαν του κομμουνισμού μέχρι των ανατρεπτικών ενεργειών των ανθρώπων της Μόσχας υπάρχει διαφορά»1.

Είναι 30 Μαΐου του 1929, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, και στο βήμα της Βουλής βρίσκεται ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος με τα παραπάνω λόγια προσπαθεί να εξηγήσει την ουσία του νομοσχεδίου, που η κυβέρνησή του εισηγείται για ψήφιση επί της αρχής. Το νομοσχέδιο έχει τον τίτλο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». Αργότερα, όταν έγινε νόμος του κράτους, πήρε τον αριθμό 4229/25-7-1929 2. Στην ιστορία , όμως, πέρασε με την ονομασία «Ιδιώνυμο », αφού αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό ως «ειδικό αδίκημα» και προέβλεπε μια σειρά μέτρα για την καταστολή του, με προφανή τελικό στόχο τη συντριβή κάθε κομμουνιστικής δράσης και, φυσικά, του κύριου φορέα αυτής της δράσης, του ΚΚΕ.

Η ιστορία και το περιεχόμενο του «Ιδιωνύμου»

Το νομοσχέδιο «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» κατατέθηκε στη Βουλή στις 22 Δεκεμβρίου του 1928, τέσσερις μόλις μήνες μετά τις εκλογές, από τις οποίες νικητής αναδείχτηκε το κόμμα των Φιλελευθέρων υπό τον Ελ. Βενιζέλο. Μέχρι την τελική του ψήφιση, το νομοσχέδιο γνώρισε αρκετές περιπέτειες. Ηρθε για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής στις 3/4/1929, από εκεί παραπέμφθηκε στην επιτροπή εξουσιοδοτήσεων του σώματος και κατόπιν ξαναεπέστρεψε στην Ολομέλεια, όπου και ψηφίστηκε επί της αρχής στις 30/5 και επί των άρθρων στις 18/6 του 1929 3. Θετική ψήφο έδωσε η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος των Φιλελευθέρων, αλλά και του δεξιού Λαϊκού Κόμματος.

Εν συντομία, το «Ιδιώνυμο», στην τελική του διατύπωση, στο άρθρο 1 προέβλεπε πως «Οστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν τη διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον έξι μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον.

Μετά τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις». Αν τα «αδικήματα» που περιγράφει το άρθρο αυτό τελούνταν διά του Τύπου, προβλεπόταν η δυνατότητα απαγόρευσης άσκησης επαγγέλματος στον δημοσιογράφο, στον διευθυντή, στον τυπογράφο ή τον εκδότη του εντύπου για 6 μήνες και σε περίπτωση υποτροπής για τρία, το πολύ, έτη. Ιδιαίτερα βαριές ποινές προβλέπονταν για τους «παραβάτες» του νόμου που ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί ή στρατιωτικοί. Για τους εκπαιδευτικούς, μάλιστα, τους στρατιωτικούς και τα όργανα των σωμάτων ασφαλείας, δε χρειαζόταν η παράβαση του νόμου. Αρκούσε να συλληφθούν «προπαγανδίζοντες… κομμουνιστικάς αρχάς ή προσβάλλοντες την ιδέαν της πατρίδος ή τα Εθνικά σύμβολα» και απολύονταν οριστικά από την υπηρεσία τους. Τέλος, αν «παραβάτης» του νόμου ήταν κάποια συνδικαλιστική οργάνωση, αυτή διαλυόταν, ενώ δεν επιτρεπόταν η δημόσια ανοικτή ή κλειστή συγκέντρωση ούτε η σύσταση σωματείου ή ένωσης, εφόσον κρινόταν ότι επιδιώκει ανατρεπτικούς ως προ το κοινωνικό καθεστώς σκοπούς 4.

Διεθνής και εγχώρια κατακραυγή στο «Ιδιώνυμο »

Το «Ιδιώνυμο », από την πρώτη στιγμή που ως νομοσχέδιο κατατέθηκε στη Βουλή, αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τον ελληνικό λαό και τις οργανώσεις του, καθώς και από τους πνευματικούς ανθρώπους, όχι μόνο της χώρας, αλλά και διεθνώς. Από το Δεκέμβρη του 1928 ως και την ψήφιση του νομοσχεδίου, οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» αναφέρουν πλήθος πρωτοβουλιών μαζικών λαϊκών οργανώσεων, μέσω των οποίων εκφράζεται η λαϊκή αγανάκτηση για το νομικό αυτό έκτρωμα, καθώς και η απαίτηση για την απόσυρσή του. Κι όταν πια το νομοσχέδιο γίνεται νόμος, ο αγώνας επικεντρώνεται στο στόχο της κατάργησής του.

Ενάντια στο «Ιδιώνυμο » τάχθηκαν δημόσια κορυφαίοι Ελληνες διανοούμενοι, όπως ο Γρ. Ξενόπουλος, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Γ. Νιρβάνας, ο καθηγητής Δ. Καλλιτσουνάκης, ο Α. Σβώλος, ο Κ. Τσουκαλάς, ο Θρ. Πετμεζάς, η Ειρήνη Δενδρινού, ο Κ. Αμαντος, ο Δ. Γληνός κ.ά. Εχει, επίσης, αξία να αναφέρουμε ότι – κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής – το νομοσχέδιο καταψήφισαν στη Βουλή και αστοί πολιτικοί, όπως οι Αλ. Παπαναστασίου, Γ. Καφαντάρης και Γ. Παπανδρέου, παρόλο που δεν αρνούνταν ότι έπρεπε να παρθούν μέτρα κατά του κομμουνισμού, ενώ για τυπικά αντιπολιτευτικούς λόγους αρνητική ψήφο έδωσαν οι Π. Τσαλδάρης και Γ. Κονδύλης.
Ισχυρές αντιδράσεις στο «Ιδιώνυμο » – και όχι ιδιαίτερα γνωστές στο ευρύ κοινό σήμερα – εκφράστηκαν και από το εξωτερικό, όπου φωτεινές μορφές – με πρώτο τον Αϊνστάιν – εκδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στον ελληνικό λαό, καταδικάζοντας την πρακτική της κυβέρνησης Βενιζέλου. Συγκεκριμένα, στις 24/7/1929, το προεδρείο του Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Συνεδρίου, που γινόταν στη Φρανκφούρτη, έστειλε στην κυβέρνηση Βενιζέλου το παρακάτω τηλεγράφημα 5:

«ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ 24 Ιουλίου
Αρ. Τηλεγραφήματος 7568

Το δεύτερο συνέδριο του Αντιιμπεριαλιστικού Συνδέσμου διαμαρτύρεται εντόνως εναντίον της ψηφίσεως του τρομοκρατικού νόμου, εναντίον των δολοφονιών και των καταπιέσεων. Καταδικάζει αυτά τα μέτρα, που λαμβάνονται εναντίον των εργατών, των χωρικών, των φοιτητών και των εθνικών μειονοτήτων, εναντίον των οργανώσεών των, οι οποίες αγωνίζονται για την κοινωνικήν και εθνικήν απελευθέρωσιν.

Απαιτεί

Γενικήν και ολοκληρωτικήν αμνηστίαν και πολιτικάς και συνδικαλιστικάς ελευθερίας.
Καθηγητής Αλμπέρ Αϊνστάιν, Ανρί Μπαρμπίς, Ρ. Μπίντγκερμαν, Οτομαρ, Γκεσέ, Μ. Ντ. Ρ., Κάμιλος Ντουεβέ, καθηγητής Νετζέλνι Πράγα, Ζάμις Μάξτον Λονδίνον, Ν. Π. Μουγκπούντεν Δελχί Ινδός, καθηγητής Θεόδωρος Λέσινκ Ανόβερον, Σεν Καταγιάμα Ιαπωνία, Φράου δόκτωρ, Ελένη Στεκφ Βερολίνον, Δόκτωρ Κουρτ Χέλερ Βερολίνον, Σιέγκφριντ Γιάκομπι Βερολίνον, Βιλμ Μέγκενβεργ Μ. Δ. Ρ., καθηγητής Ζ. Φορντ Αμερική, Αρθουρ Σέχολ Βερολίνον, Καθηγητής Αλφόνς Γκόλντε Σμιθ Βερολίνον, Φαν Νόλι Αλβανία».

Ο ταξικός χαρακτήρας του «Ιδιωνύμου »

Το «Ιδιώνυμο » δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, δεν υπήρξε ποτέ προϊόν της ιδιοτροπίας του Βενιζέλου ή αποτέλεσμα του συντηρητισμού μελών της κυβέρνησής του, όπως, για παράδειγμα, ισχυρίζεται ο Γρ. Δαφνής, ο οποίος γράφει 6 πως «ο Κ. Ζαβιτζιάνος, πολιτικός με εξαιρετικώς συντηρητικήν νοοτροπίαν, ως υπουργός Εσωτερικών, κατά το πρώτον έτος της τετραετίας, έπεισε τον Ελ. Βενιζέλον περί της ανάγκης ψηφίσεως ειδικού νομοθετήματος, προβλέποντος τη δίωξιν του κομμουνισμού».

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Ο Βενιζέλος δεν είχε την ανάγκη κανενός για να πειστεί ότι έπρεπε να θωρακίσει και νομικά το αστικό καθεστώς, λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα μπρος στον κίνδυνο μιας κοινωνικής επανάστασης, αλλά και αντιμετωπίζοντας ευθέως και χωρίς δισταγμό τους φορείς της, δηλαδή το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ. Πολλοί ισχυρίζονται ότι τέτοια μέτρα δεν ήσαν καθόλου αναγκαία, αφού το εργατικό κίνημα ήταν αποδυναμωμένο αισθητά εκείνη την περίοδο, ενώ το ΚΚΕ στις εκλογές του ’28 σημείωσε μεγάλη πτώση και δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή, δεδομένου ότι το εκλογικό του ποσοστό από το 4,38% που ήταν κατρακύλησε στο 1,41%. Ο ισχυρισμός, όμως, αυτός δεν έχει την παραμικρή βάση. Η επανάσταση είναι αντικειμενικό γεγονός και δε μετριέται με εκλογικά ποσοστά. Μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μετατρέψει μια μειοψηφία, που ξέρει να κινείται σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης, σε εκφραστή της συντριπτικής πλειοψηφίας των μαζών. Η ρωσική επανάσταση και το παράδειγμα των μπολσεβίκων ήταν αρκετά στοιχεία για να κάνουν σοφότερες τις αστικές τάξεις διεθνώς και κατ’ επέκταση και την αντίστοιχη τάξη της Ελλάδας.

Οταν το «Ιδιώνυμο » γινόταν νόμος του κράτους, ήδη, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που κράτησε ως το 1933, συγκλόνιζε απ’ άκρη σ’ άκρη ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο και τίποτα δεν απέκλειε ότι μπορούσε να ξεσηκώσει ένα καινούριο παλιρροϊκό επαναστατικό κύμα, αποβαίνοντας μοιραία για αρκετά από τα αστικά καθεστώτα ή τουλάχιστον για ορισμένα από αυτά που αποτελούσαν τους αδύνατους κρίκους της καπιταλιστικής αλυσίδας. Εναν τέτοιο κίνδυνο για το ελληνικό αστικό καθεστώς ο Βενιζέλος τον είδε πολύ έγκαιρα. Γι’ αυτό και προανήγγειλε ειδικό νόμο δίωξης του κομμουνισμού πολύ πριν κερδίσει την κυβερνητική εξουσία, στην προεκλογική του ομιλία στη Θεσσαλονίκη, στις 23 Ιουλίου του 1928.

Το γεγονός αυτό δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει και να υπενθυμίσει σε όλους τους τόνους, μιλώντας στη Βουλή, κατά τη συζήτηση επί της αρχής του «Ιδιωνύμου », λέγοντας μεταξύ άλλων 7: «Το νομοσχέδιον, το οποίο σήμερον προσάγεται ενώπιον της Βουλής, είναι νομοσχέδιον το οποίον αντιπροσωπεύει τη γνώμην όλης της Κυβερνήσεως και ιδιαίτερα του Προέδρου της κυβερνήσεως, ο οποίος πιστεύει ότι εισάγων το νομοσχέδιον αυτό και υποστηρίζων αυτό, δεν κάμνει τίποτε άλλο παρά να εκτελή μίαν από τας υποσχέσεις τας οποίας έδωκεν διά του προεκλογικού του λόγου εις Θεσσαλονίκην τον Ιούλιο του 1928… Ως αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων και ως αρχηγός της κυβερνήσεως, εις τον λαόν έδωσα και αυτήν την υπόσχεσιν, ότι θα εισάγω νομοσχέδιον εξοπλίζον το κράτος όπως αμύνεται κατά του κομμουνισμού».

Αλλά το «Ιδιώνυμο » δεν απέβλεπε μόνο στην αντιμετώπιση του κομμουνισμού. Απέβλεπε και στη θωράκιση του αστικού καθεστώτος. Υπό αυτή, λοιπόν, την έννοια, ήταν μια μίνιμουμ βάση ενότητας των διαφόρων ομάδων της αστικής τάξης, που στο παρελθόν είχαν έρθει αντιμέτωπες μεταξύ τους. Ηταν μια βάση ενότητάς τους μπρος στον κοινό ταξικό τους εχθρό, που, αν επικρατούσε, θα καταργούσε όλες αυτές τις ομάδες, καταργώντας την αστική τάξη ολόκληρη. Γι’ αυτό ο Βενιζέλος αρνήθηκε κατηγορηματικά την πρόταση του Αλ. Παπαναστασίου 8 να διώκονται με το «Ιδιώνυμο » και οι ενέργειες των φασιστών. Αντιλαμβανόταν πολύ καλά πως ο φασισμός ήταν σάρκα από τη σάρκα του ίδιου καπιταλισμού και δεν τον απειλούσε.

Ο ταξικός χαρακτήρας του «Ιδιωνύμου » φαίνεται και από το γεγονός ότι πηγή έμπνευσής του υπήρξαν άλλοι αντεπαναστατικοί νόμοι, που είχαν προηγηθεί σε χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα ο νόμος κατά των σοσιαλιστών, που εφάρμοσε ο Βίσμαρκ στη Γερμανία. Γράφει σχετικά ο Ν. Αλιβιζάτος 9:

«Χωρίς να φτάνει ως τη ρητή απαγόρευση της λειτουργίας του ΚΚΕ το «Ιδιώνυμο » του 1929 υπήρξε εξίσου αυστηρό σε σχέση με τις αντιανατρεπτικές διατάξεις άλλων ευρωπαϊκών νομοθεσιών, στις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Αν, όμως, τα άμεσα προηγούμενά του ήταν οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες του μεσοπολέμου, ο νόμος που φαίνεται, κατά τη γνώμη μας, να επέδρασε περισσότερο στην οριστική διατύπωση των ειδικών διατάξεων του Ιδιωνύμου ήταν ο περίφημος Sozializstengesetz της 19ης Οκτωβρίου 1878, με τον οποίο είχε διαλυθεί το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και τα προσκείμενα σ’ αυτό πολιτικά και συνδικαλιστικά σωματεία και είχε εξαπολυθεί άγριος διωγμός εναντίον των μελών τους…

Η περίεργη ομοιότητα του Ιδιωνύμου και του Sozializstengesetz εξηγείται στο βαθμό που ο γερμανικός νόμος, εξαιτίας των λεπτομερειακών του διατάξεων, θεωρούνταν πάντα ένα από τα πληρέστερα νομοθετικά κείμενα στον τομέα της δίωξης των κοινωνικών εγκλημάτων». Τον ταξικό χαρακτήρα του «Ιδιωνύμου » φανερώνει, τέλος, η ίδια η εφαρμογή του. Ετσι, στα πέντε χρόνια της εφαρμογής του – από τον Ιούλη του 1929 ως τον Ιούνη του ’34 – δολοφονήθηκαν 37 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν περίπου 16.500 αγωνιστές και καταδικάστηκαν γύρω στις 3.000. Ακόμη διαλύθηκαν πολλές μαζικές οργανώσεις ενώ απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» στα 2/3 της χώρας 10. «Αυτό το έκτακτο νομοθετικό οπλοστάσιο – γράφει ο Ν. Αλιβιζάτος11- στράφηκε, κατά πρώτο λόγο, κατά της επέκτασης του εργατικού κινήματος… Πάνω από το 60% των ατόμων που καταδικάστηκαν από το 1929 ως το 1937 για εγκλήματα κατά της ασφαλείας του κράτους και με το Ιδιώνυμο ανήκε στην εργατική τάξη».

Περισσότερα σχόλια νομίζουμε ότι περιττεύουν.

Παραπομπές

1 «Ριζοσπάστης» 31/5/1929 2 ΦΕΚ 245, τεύχος πρώτον 25/7/1929 3 «Ριζοσπάστης» 19/6/1929 4 ΦΕΚ 245, τεύχος πρώτον 25/7/1929, «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ» έκδοση ΣΕ, σελ. 212 – 216 και αλλού 5 «Ριζοσπάστης» 26 Ιουλίου 1929. Το τηλεγράφημα δημοσιεύεται υπό τον τίτλο «Διαμαρτυρία του Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Συνεδρίου κατά του Ιδιωνύμου και της Λευκής Τρομοκρατίας». 6 Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 1955, τόμος Β`, σελ. 92 7 «Ριζοσπάστης» 31/5/1929 8 «Ριζοσπάστης» 19/6/1929, Γ. Ανδικόπουλου: «Η δημοκρατία του Μεσοπολέμου», εκδόσεις «Φυτράκη», σελ. 42 – 43 και Ν. Αλιβιζάτος: «Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922 – 1974, όψεις της ελληνικής εμπειρίας», εκδόσεις «Θεμέλιο» σελ. 390 – 391 9 Ν. Αλιβιζάτος, στο ίδιο, σελ. 397 – 398 10 «Ριζοσπάστης» 3/6/1934 11 Ν. Αλιβιζάτος, στο ίδιο, σελ. 359

Πηγή: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ – «Ριζοσπάστης»

Στις 28 Μάρτη 1871, η Παρισινή Κομμούνα ανακηρύσσεται επίσημα σε κυβέρνηση.

28/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                               http://vathikokkino.gr

Στις 28 Μάρτη του 1871, μέσα από τις φλόγες του γαλλοπρωσικού πολέμου, ανακηρύσσεται πανηγυρικά η πρώτη εργατική επαναστατική κυβέρνηση, η Κομμούνα του Παρισιού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου, της πιο πρωτοπόρας, της μοναδικής μέχρι το τέλος επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Στις 26 Μάρτη, εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύσσεται πανηγυρικά και επίσημα σε κυβέρνηση
Η Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς από τις 18 έως τις 26 Μάρτη εκπληρώνει καθήκοντα προσωρινής κυβέρνησης. Η πραγματική ιστορία της Κομμούνας αρχίζει στις 27 Μάρτη, όταν η Κεντρική Επιτροπή παραδίνει την εξουσία στο εκλεγμένο Συμβούλιο της Κομμούνας και στις 28 Μάρτη ανακηρύσεται η πρώτη επαναστατική Κυβέρνηση. Η Κομμούνα που ίδρυσαν οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνον 72 μέρες, αλλά η σημασία της για τον παραπέρα απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης ήταν τεράστια.

1. Κομμούνα 1871: η Σφίγγα κι ο Οιδίποδας

«Την αυγή της 18ης τού Μάρτη το Παρίσι ξεσηκώθηκε με το βροντερό σύνθημα “ Ζήτω η Κομμούνα! Τί είναι η Κομμούνα, αυτή η σφίγγα πού τρομοκρατεί τα μυαλά των αστών; »: μ’ αυτήν την εισαγωγή περνάει ο Μάρξ στο τρίτο μέρος -και το σημαντικότερο- της ανάλυσής του για την Κομμούνα.

Παρακάτω, περιέχονται οι απαντήσεις στο αίνιγμα πού έθεσε στους επαναστάτες των δύο τελευταίων αιώνων η Σφίγγα όλων των καιρών, η Ιστορία. Γιατί, η Κομμούνα δεν υπήρξε Σφίγγα παρά μόνο για τούς αστούς. Για τον Μάρξ, εκείνη η προλεταριακή επανάσταση των δύο μηνών έπαιξε το ρόλο τού Οιδίποδα λύνοντας το αίνιγμα πού κρύβει το μυστικό της τελικής μοίρας κάθε επανάστασης : το αίνιγμα της εξουσίας.

Το πρωί της 18ης Μαρτίου 1871 ο λαός τού Παρισιού αντιμετώπιζε το αμείλικτο ερώτημα : ποιά εξουσία ταιριάζει στη σοσιαλιστική επανάσταση; Η απάντησή του δόθηκε την ίδια στιγμή, και ήταν πεντακάθαρη: « Είναι η εξουσία πού αρνείται τον εαυτό της ». Έτσι γεννήθηκε η Κομμούνα.

Η Ιστορία δέχτηκε την απάντηση, αλλά δεν αυτοκτόνησε όπως η μυθική Σφίγγα. Υποσχέθηκε στον εαυτό της να θέτει το αίνιγμά της σε κάθε επανάσταση τού μέλλοντος, ώσπου να βρεθεί εκείνη πού θα αρνιόταν τη σωστή απάντηση – και θα βάδιζε στην καταστροφή της.

Ο Μάρξ ανέλαβε να κοινοποιήσει τη λύση πού έδωσε η Κομμούνα, και το έκανε με μεγάλη επιτυχία. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να πει πώς όσοι ηγήθηκαν στις σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα δεν ήταν ειδοποιημένοι. Τα ήξεραν όλα, τα ξαναγράφανε και τα ξαναλέγανε όποτε τα είχαν ανάγκη, και τα απαρνήθηκαν όταν ήρθε η ώρα της πραγματικής δοκιμασίας – η ώρα της πράξης, της οικοδόμησης μιας εξουσίας πού θα είχε μοναδικό σκοπό της ύπαρξής της την απαλλαγή της ανθρωπότητας από κάθε εξουσία.

27 Μαρτίου 1970: Αρχίζει η δίκη των μελών της «Δημοκρατικής Άμυνας»

27/03/2017

• Ιστορία   

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη           http://vathikokkino.gr                            

27 Μαρτίου 1970, Αρχίζει η δίκη των μελών της «Δημοκρατικής Άμυνας», oι περισσότεροι από τους οποίους κατηγορούνται για βομβιστικές ενέργειες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Ανάμεσά τους, ο Σάκης Καράγιωργας, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο στρατηγός Ιορδανίδης.

Η Δημοκρατική Άμυνα (Δ.Α.) συγκροτήθηκε στην Αθήνα λίγες μέρες μετά την ίδρυση του ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, από αντιστασιακούς προσκείμενους κυρίως στους χώρους του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς: στελέχη της Ένωσης Κέντρου, του Ομίλου Παπαναστασίου, της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης κ.ά. με σκοπό την ανατροπή της Χούντας με κάθε μέσο.

Στο προσωρινό διευθυντήριό της συμμετείχαν οι: Σ. Καράγιωργας, Γ. Μυλωνάς, Σπ. Πλασκοβίτης, Κ. Καλλιγάς και ο Β. Φίλιας, ο οποίος, τοποθετήθηκε ως επικεφαλής του παράνομου Δικτύου της Οργάνωσης. Με συντονισμένες ενέργειες και πρωτοβουλίες όλων, πολύ σύντομα, στρατολογήθηκε ένα πλήθος αγωνιστών και πολλών προσωπικοτήτων του ευρύτερου αντιστασιακού κυκλώματος, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας ισχυρός παράνομος μηχανισμός με πολλούς πυρήνες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ειδικότερα, με τις σωστές κατευθύνσεις, που έδινε ο Βασίλης Φίλιας δημιουργήθηκαν διάφορα κλιμάκια αντιστασιακών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη, την Κρήτη κ.ά. Τα δίκτυα αυτά ήταν ολιγομελή και συγκροτημένα κατά κατηγορίες, όπως ήταν οι διανοούμενοι, οι στρατιωτικοί, οι πανεπιστημιακοί, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οι δικαστές, οι λογοτέχνες κ.λπ. Επίσης, δημιουργήθηκαν διάφορα κλιμάκια στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ, στη Γενεύη, στη Νέα Υόρκη κ.ά. Ως κύρια αποστολή τους, στο εξωτερικό, είχαν τον ανεφοδιασμό και τη στήριξη της αντιστασιακής πάλης στο εσωτερικό. Ακόμη, τα δίκτυα εξωτερικού στόχευαν στη διαμόρφωση δυσμενούς κλίματος κατά της Δικτατορίας, καθώς και την εξασφάλιση εκρηκτικών και όπλων για τη δημιουργία επεισοδίων στο εσωτερικό, που, όμως, θα είχαν απήχηση και θα προκαλούσαν πολιτικό κόστος για το δικτατορικό καθεστώς. Για τον ίδιο λόγο, τα δίκτυα είχαν δημιουργήσει διάφορες διασυνδέσεις στο εξωτερικό με κόμματα, συνδικάτα, πανεπιστήμια κ.ά., καθώς και με τα διεθνή ΜΜΕ για να μεταδίδουν πληροφορίες σχετικά με την τρομοκρατία της Χούντας, τα βασανιστήρια, τον στρατό, τη διοίκηση και την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΕΡΟΕΣΣΑ

Ορισμένες αγγελικές ψυχές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλες οι χώρες σταματούν εκεί όπου εκτείνονται τα σύνορά τους. Είναι αυτές ακριβώς οι ψυχές που βεβαιώνουν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμιά, ή σχεδόν καμιά, σχέση με την οικονομική ενοποίηση της λατινικής Αμερικής, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αποτελούν μέρος της λατινο-αμερικάνικης Ένωσης του Ελεύθερου Εμπορίου (ΛΕΕΕ), μήτε της κοινής Αγοράς της κεντρικής Αμερικής. Διατείνονται, ότι, σύμφωνα με τη θέληση του απελευθερωτή Σιμόν Μπολιβάρ, τούτη η ενοποίηση δεν πηγαίνει πέρα απ' τα σύνορα που χωρίζουν το Μεξικό απ' τον ισχυρό Βόρειο γείτονά του. Όσοι υιοθετούν το αγγελικό τούτο κριτήριο λησμονούν, με όχι αμερόληπτη αμνησία, ότι μια λεγεώνα πειρατών, εμπόρων, τραπεζιτών, στόλων, τεχνοκρατών, "πράσινων μπερέ", πρεσβευτών και διοικητών σε βορειο-αμερικάνικες επιχειρήσεις, έχει βάλει στο χέρι, σε μια μακραίωνη και τερατώδη ιστορία, τη ζωή και το πεπρωμένο της πλειοψηφίας των λαών του Νότου κι ότι, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, η λατινο-αμερικάνικη βιομηχανία λιμνάζει στο βάθος του χωνευτικού μηχανισμού της αυτοκρατορίας. Η ένωσή-"μας" δημιουργεί τη δύναμή-"της", στο μέτρο όπου οι χώρες, χωρίς να σπάζουν τα δεσμά-τους με τα καλούπια της υπανάπτυξης και της εξάρτησης, ισχυροποιούν τις αντίστοιχες δουλείες-τους.

Στα επίσημα έγγραφα της Λ.Ε.Ε.Ε., συνηθίζουν να εξάρουν το ρόλο του ιδιωτικού κεφαλαίου στην ανάπτυξη της ενοποίησης. Έχουμε δει, στα προηγούμενα κεφάλαια, ποιος κατακρατούσε το ιδιωτικό κεφάλαιο. Στα μέσα του Απρίλη 1969, λόγου χάρη, συνέρχεται στην Ασουνθιόν η Συμβουλευτική Επιτροπή των Προστατευτικών Υποθέσεων. Μεταξύ άλλων, επαναβεβαίωνε "τον προσανατολισμό της λατινο- αμερικάνικης οικονομίας, ώστε η οικονομική ενοποίηση της ζώνης να πραγματοποιηθεί έχοντας ως κύρια βάση την ανάπτυξη της ιδιωτικής επιχείρησης." Και συνιστούσε στις κυβερνήσεις να θεσπίσουν μια κοινή νομοθεσία για το σχηματισμό "πολυεθνικών, που θ’ αποτελούνται κυρίως απ' τα κεφάλαια κι απ' τις επιχειρήσεις των χωρών-μελών." 

23 Μαρτίου 1919, συγκροτείται το φασιστικο κόμμα του Μουσολίνι «Πυρήνες του Αγώνα» (Fasci de Combattimento)

23/03/2017

Ιστορία


Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                http://vathikokkino.gr

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ιστορία του φασισμού 1914 -1945», του Στάνλεϊ Πέιν, Εκδόσεις «Φιλίστωρ»



Στις 23 Μαρτίου 1919 , συγκροτείται στο Μιλάνο της Ιταλίας το φασιστικό κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι, που αρχικά φέρει την ονομασία «Πυρήνες του Αγώνα» (Fasci de Combattimento).

Στην πρώτη του απόπειρα να εκλεγεί στο Κοινοβούλιο, το κόμμα του Μουσολίνι αποτυγχάνει παταγωδώς. Ωστόσο η δράση του στη διάρκεια των μεγάλων απεργιακών αγώνων στην Ιταλία το 1920-1921 ενάντια στους εργάτες (με την οργάνωση εκστρατειών «τιμωρίας» κατά απεργών, συνδικαλιστών, κλπ.) κέρδισε την εύνοια και την ενεργό στήριξη των βιομηχάνων.

Tο 1921 το κόμμα μετονομάζεται σε Εθνικό Φασιστικό Κόμμα

Η Ίδρυση των Fasci Italiani di Combattimento (Πυρήνες του Αγώνα)

Τόσο οι εθνικιστές όσο και οι σοσιαλιστές περίμεναν ότι το τέλος του πολέμου θα παρήγε μεγάλα πράγματα, και η συνεπακόλουθη αίσθηση προσμονής και ακτιβισμού προκάλεσε τη γέννηση της έκφρασης «diciannovismo» (1919-ισμός). Έτσι, ένα τυπικό, αν και στην αρχή τελείως ασήμαντο, diciannovista φαινόμενο ήταν η συγκέντρωση περίπου διακοσίων αριστερών παρεμβατιστών και ένθερμων εθνικιστών, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον έξι γυναικών, σε μια νοικιασμένη αίθουσα στην Πιάτσα Σαν Σεπόλκρο στο Μιλάνο στις 23 Μαρτίου του 1919, για να οργανώσουν ένα καινούργιο επαναστατικό εθνικιστικό κίνημα που ονομάστηκε οι Fasci Italiani di Combattimento.

«Συρματοπλέγματα που αγκυλώνουν καρδιές…»

21/03/2017

Αντιφασιστικά
Ιδέες - απόψεις





Της Αργυρώς Κραββαρίτη http://vathikokkino.gr


Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.

Άνθρωποι με άλλο χρώμα δέρματος αλλά το ίδιο χρώμα αίματος ∙ κόκκινο. Αίμα που χύνεται άφθονο στις πατρίδες του, από τους ιμπεριαλιστές κυρίαρχους «γαλαζοαίματους» αφέντες. Τους ίδιους που αφού επεμβαίνουν και προκαλούν πόλεμο, αναγκάζοντάς τους σε φυγή, τους υποδέχονται σαν ανεπιθύμητους υπανθρώπους όταν φτάνουν στα σύνορά τους. Με συρματοπλέγματα. Άνθρωποι με άλλη γλώσσα, θρησκεία, κουλτούρα, αλλά ίδιο τρόπο να πονούν , να πεινούν , να φοβούνται, ν΄ απελπίζονται και να ελπίζουν σ΄ ένα καλύτερο αύριο. Και μπορεί ένα πιάτο σούπα κι ένα κρεβάτι να είναι κάτι, αλλά δεν είναι αρκετό. Δε χρειάζονται σωτήρες ούτε ψίχουλα ελεημοσύνης, χρειάζονται ίσα δικαιώματα στη ζωή με κάθε αγωνιζόμενο που παλεύει για επιβίωση.

21 Μάρτη 1960 η σφαγή του Σάρπβιλ

21/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια:  Αργυρώ Κραββαρίτη                        http://vathikokkino.gr

21 Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού

Τα γεγονότα, οι μαρτυρίες και οι σοκαριστικές φωτογραφίες από τη σφαγή του Σάρπβιλ στη Νότιο Αφρική

Στις 21 Μαρτίου 1960, στη Νότιο Αφρική του Απαρτχάιντ καταγράφεται μια από τις μεγαλύτερες σφαγές που φέρει την υπογραφή του καθεστώτος.

Η αστυνομία ανοίγει πυρ κατά φοιτητών που διαδηλώνουν ειρηνικά στην πόλη Σάρπβιλ κατά της κυβέρνησης η οποία είχε περάσει νόμο ο οποίος προέβλεπε την επίδειξη -από πλευράς των μαύρων- ενός “εσωτερικού διαβατηρίου”, το οποίο πρακτικά θα περιόριζε ακόμη περισσότερο το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Ο απολογισμός μιας ακόμη απίστευτης επίδειξης βιαιότητας του καθεστώτος – μία εκ των πολλών που προηγήθηκαν και ακολούθησαν- ήταν 70 νεκροί και 180 τραυματίες.

18 Μάρτη 1921 καταστέλλεται η εξέγερση της Κροστάνδης

18/03/2017
Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                http://vathikokkino.gr

                                                                             

Στις αρχές του 1921, τριάντα οκτώ περίπου μήνες μετά την επανάσταση του Οκτωβρίου (που έφερε του μπολσεβίκους στην εξουσία) κι όταν τέλειωσε πια ο εμφύλιος στη Ρωσία, η χώρα βρέθηκε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.

Ο Λένιν μιλώντας τον Οκτώβριο του 1920 στο 8ο Συνέδριο των σοβιέτ, δήλωσε, ότι «δεν θα είναι εύκολο να περάσουμε χωρίς προσκόμματα στην οικονομική και κοινωνική αναδιοργάνωση της ειρηνικής περιόδου».

Στις 22 Ιανουαρίου 1921, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να μειώσει κατά το ένα τρίτο τη μερίδα του ψωμιού στις πόλεις – το ψωμί και όλα τα άλλα τρόφιμα, μοιραζόντουσαν τότε με ειδικά δελτία.
Φαίνεται ότι αυτό το μέτρο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η «Σύντομη Ιστορία της Ε.Σ.Σ.Δ.» (έκδοση «Επιστήμη, Μόσχα 1972) σημειώνει, ότι «η δυσαρέσκεια εξ αιτίας της πολιτικής του πολεμικού κομμουνισμού, επεξετάθηκε όχι μόνο στις πλατιές μάζες των αγροτών, μα ακόμα και σ΄ένα τμήμα της εργατικής τάξης».

Το ιδιωτικό εμπόριο απαγορευόταν είχε όμως δημιουργηθεί μια «παράνομη» μαύρη αγορά (ρωσικά τσιορνυι ρύνοκ), η μόνη αγορά που ίσως μπορούσαν να βρουν κάτι οι κάτοικοι των πόλεων. Ένα σωρό άνθρωποι, άντρες και γυναίκες σπεκουλάντηδες και μαυραγορίτες ή απλώς πεινασμένοι, ταξίδευαν στις επαρχίες, καταλαμβάνοντας εξ εφόδου τα ελάχιστα τραίνα που κυκλοφορούσαν. Φτάνοντας στα χωριά, αντάλλασσαν τα πλέον ετερόκλητα πράγματα με λίγο αλεύρι, πατάτες ή λαρδί. Όλοι αυτοί ήταν εφοδιασμένοι με σακκουλάκια, σακκούλια, σακιά και γι΄αυτό τους έλεγαν «σακουλάδες» (ρώσικα μεσότσικνι).

Η κυβέρνηση για να παρεμποδίσει αυτό το «παράνομο» εμπόριο, εγκατέστησε μπλόκα στις δημοσιές και στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, όπου τα ειδικά ένοπλα τμήματα, (ρωσικά ζαγκραντιλτενυε οτριάντυ), έκαναν έρευνα στους ταξιδιώτες και τους κατάσχαν τα τρόφιμα.Οι ένοπλοι έκαναν επίσης επιδρομές στις υπαίθριες «αγορές» (όπου ο κάθε έμπορος κράταγε στα χέρια του το εμπόρευμά του), πυροβολούσαν στον αέρα και προβαίναν σε κατασχέσεις ανάμεσα στις φωνές και στα κλάματα γυναικών.

17 Mάρτη 1988 έφυγε από τη ζωή ο Νικόλας Άσιμος

16/03/2017

• Ιστορία
• Πολιτισμός

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη        http://vathikokkino.gr 

 

«Κι έχω μια τελευταία επιθυμία. Γιατί ένας πολέμαρχος πάντα την έχει: Αν με σκοτώσει κάποιος, γιατί δεν πρόκειται να σκοτωθώ μονάχος, ούτε ν’ αυτοκτονήσω, όπως προσπάθησαν μερικοί να με δηλητηριάσουν πληρώνοντας τους απατεώνες γιατρούς τους, θέλω να με ξεχάσετε όλοι. Κι ούτε ποτέ ν’ αναφέρετε το όνομά μου, γιατί δεν θέλω καμία στρέβλωση και καμία δολοφονία στο όνομά μου», είχε δηλώσει το 1987 στην Ελευθεροτυπία σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, έναν μόνο χρόνο πριν δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του.

Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος.
Ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος.
Νικόλας και το «Άσιμος» με γιώτα.
Ουχί Ασίμος∙ ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμοφ.
Τώρα θα μου πεις, γιατί το «Άσιμος» με γιώτα.
Γιατί, όταν λέμε «ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής…», η λέξη «άσημος» παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη «τραγουδιστής» και γράφεται με ήτα. Ενώ το «Άσιμος» είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου. Αναζητώντας Κροκανθρώπoυς, σελ.156

Τον Αύγουστο του 1949 , οι ηττημένοι αντάρτες του Δημοκρατικού στρατού έδιναν τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής στο Γράμμο. Με την ύπαιθρο να βράζει, ο τριαντατετράχρονος έμπορος Λάζαρος Ασημόπουλος και η εικοσιτετράχρονη γυναίκα του Μαρία – έγκυος εννέα μηνών- ταξίδεψαν με λεωφορείο από την Κοζάνη, όπου έμεναν, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, στις 20 Αυγούστου του 1949, στο μαιευτήριο του ιδρύματος «Άσυλον Παίδων» γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί. Πήγαν μόνο για τη γέννα. Ήθελαν να έχουν γυναικολόγο και αίσθηση ασφαλείας, γιατί στην πόλη υπήρχαν μόνο πρακτικές μαμές. Έκατσαν λίγες μέρες, όσο χρειάζονταν για να βεβαιωθούν ότι όλα πήγαν καλά. Επέστρεψαν στην Κοζάνη κουβαλώντας θριαμβευτικά το πρωτότοκο αγόρι τους. Θα έπαιρνε το όνομα του παππού του, δαιμόνιου και ευκατάστατου Νικόλαου Ασημόπουλου.

ΑΡΤΕΜΙΟ ΚΡΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΙΛΙΑΝΟ ΖΑΠΑΤΑ

γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

Έναν αιώνα ακριβώς μετά το διάταγμα του αναδασμού των γαιών που εισηγήθηκε ο Αρτίγας, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα έθεσε σ'εφαρμογή, στη δική του ελεγχόμενη επαναστατική ζώνη, στα νότια του Μεξικού, μια σημαντική αγροτική μεταρρύθμιση.

Πέντε χρόνια νωρίτερα, ο δικτάτορας Πορφίριο Ντίας είχε γιορτάσει με μεγάλες παράτες την πρώτη εκατονταετηρίδα της "κραυγής του Ντολορές".  Το επίσημο Μεξικό των κυρίων με τις ρεντιγκότες είχε πλήρη μεσάνυχτα απ'το πραγματικό Μεξικό, του οποίου η εξαθλίωση τροφοδοτούσε τα χρονικά του. Μες στη Δημοκρατία των παρίας, τα εισοδήματα των εργατών δεν είχαν αυξηθεί μήτε ένα σένταβο απ’ την ιστορική εξέγερση του παππα-Μιγέλ Χιδάλγο. 

14 Μάρτη 1879 γεννιέται ο Άλμπερτ Αϊνστάιν

14/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια  Αργυρώ Κραββαρίτη                       http://vathikokkino.gr

   

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν γεννήθηκε στο Ulm, της Γερμανίας στις 14 Μαρτίου 1879 από την Πωλίν Κοχ και Χέρμαν Αϊνστάιν

Ο Άλμπερτ ήταν ο μεγαλύτερος από τα δύο παιδιά της οικογένειας – η μικρότερη αδελφή του, Μαρία Αϊνστάιν, γεννήθηκε περίπου δύο χρόνια αργότερα, το Νοέμβρη του 1881.
Ο Αϊνστάιν φέρεται να ήταν αργός στο να μάθει πώς να μιλήσει. Αυτό, σε συνδυασμό με την τάση του να ψιθυρίζει λόγια στον εαυτό του, οδήγησε την καμαριέρα της οικογενείας να του δώσει το παρατσούκλι «der Depperte» – «ο ναρκωμένος».

Οι γονείς του Αϊνστάιν ανησυχούσαν για την ευφυΐα του γιου τους, καθώς καθυστερούσε να μάθει να μιλάει
Ένα χρόνο μετά την γέννηση του Αϊνστάιν, ο πατέρας, η μητέρα, και ο θείος του μετακόμισαν στο Μόναχο – για να δημιουργήσουν μια εταιρεία ηλεκτρισμού – και εκεί ο Αϊνστάιν πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της προσχολικής εκπαίδευσης του.
Το γυμνάσιο που φοίτησε έλαβε τελικά το όνομα του, το 2010.

Ο Αϊνστάιν ανέπτυξε ένα δυνατό πάθος για τη μουσική όταν ήταν έφηβος
Ο Αϊνστάιν ξεκίνησε μαθήματα βιολιού σε ηλικία 5 ετών, αλλά άρχισε να απολαμβάνει πραγματικά τη μουσική στα 13, όταν και ανακάλυψε τις σονάτες για βιολί του Μότσαρτ. Μετά από αυτήν την γνωριμία, ο Αϊνστάιν θα παίζει το βιολί στα κουαρτέτα εγχόρδων για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
«Η μουσική του Μότσαρτ είναι τόσο καθαρή και όμορφη που την θεωρώ ως μια αντανάκλαση της εσωτερικής ομορφιάς του ίδιου του σύμπαντος» είχε πει ο Αϊνστάιν σε ένα φίλο.

14 Μάρτη 1883 πεθαίνει ο Καρλ Mαρξ – Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του Μαρξισμού

14/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                  http://vathikokkino.gr

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μάη 1818, με το νέο ημερολόγιο, στην πόλη Τριρ (παραρήνια Πρωσία). Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, Εβραίος• το 1824 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό. Η οικογένειά του ήταν εύπορη, καλλιεργημένη, όχι όμως επαναστατική. Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο του Τριρ, ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόννη και έπειτα στο Βερολίνο και σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με μια διδακτορική διατριβή για τη φιλοσοφία του Επίκουρου. Όσο για τις αντιλήψεις του, ο Μαρξ εκείνη την εποχή ήταν ακόμη χεγκελιανός-ιδεαλιστής. Στο Βερολίνο ανήκε στον κύκλο των «αριστερών-χεγκελιανών» (Μπρούνο Μπάουερ κ.ά.), που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη φιλοσοφία του Χέγκελ αθεϊστικά και επαναστατικά συμπεράσματα.

Όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο, ο Μαρξ εγκαταστάθηκε στη Βόννη, με σκοπό να γίνει καθηγητής του Πανεπιστημίου. Η αντιδραστική όμως πολιτική της κυβέρνησης, που το 1832 αφαίρεσε την έδρα από τον Λουδοβίκο Φόιερμπαχ, το 1836 αρνήθηκε να τον επαναφέρει στο Πανεπιστήμιο και το 1841 απαγόρευσε στο νεαρό καθηγητή Μπρούνο Μπάουερ να διδάσκει στη Βόννη, ανάγκασε τον Μαρξ να εγκαταλείψει τη σταδιοδρομία του καθηγητή. Η εξέλιξη των ιδεών του αριστερού χεγκελιανισμού έκανε εκείνο τον καιρό πολύ γρήγορα βήματα στη Γερμανία. Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ άρχισε, ιδιαίτερα από το 1836, να επικρίνει τη θεολογία και να στρέφεται προς τον υλισμό, στον οποίο προσχωρεί οριστικά το 1841 (Η ουσία του χριστιανισμού)• το 1843 βγήκε το βιβλίο του Οι βασικές θέσεις της φιλοσοφίας τον μέλλοντος.

Όταν ο Μίκης συνάντησε το Φιντέλ

γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

(...)To Canto General στη συνέχεια δόθηκε στην Κούβα. Εκεί ενώθηκαν τέσσερις χορωδίες της πόλης της Αβάνας και άλλων πόλεων. Με κάλεσαν να πάω να το διευθύνω και παράλληλα να κάνω λαϊκές συναυλίες.

Το ’8Ι-’82, λοιπόν, πήρα τη λαϊκή μου ορχήστρα, τη Φαραντούρη, τον Πανδή και τον Νταλάρα, και πήγα στην Κούβα ως βουλευτής πλέον του ΚΚΕ, αποκαταστημένος πια. Μάλιστα θυμάμαι ότι ο Κάστρο, όταν συναντηθήκαμε, μου είπε: «Δεν είχαμε δίκιο ούτε εγώ ούτε εσύ. Κακώς χτυπήσαμε τη Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική Ένωση αυτή τη στιγμή μάς στηρίζει. Είναι τέτοια η αδερφική βοήθειά της, είναι τόσα τα πετρελαιοφόρα που έρχονται στην Κούβα το ένα πίσω από το  άλλο, ώστε μπορείς να πας περπατώντας από εδώ στη Σοβιετική Ένωση». Πράγματι, η Κούβα δεν είχε καθόλου πετρέλαιο και τους προμήθευε αποκλειστικά η Σοβιετική Ένωση. Ο Κάστρο μού μιλούσε με πάρα πολύ θερμά λόγια για την υποστήριξη των Σοβιετικών προς τη χώρα του.

Στην Κούβα παρουσίασα το Canto General, όπως είπα, με κουβανέζικες χορωδίες, στην Αβάνα και σε άλλες πόλεις, ενώ παράλληλα δίναμε και τη λαϊκή συναυλία. Ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ήμουν προσωπικός προσκεκλημένος του Κάστρο. Ήταν συνέχεια μαζί μου, ζήσαμε μαζί με τον Κάστρο περίπου ένα μήνα. Τον είχα δει και άλλες φορές, τούτη τη φορά όμως ήμασταν αχώριστοι. Μου παραχώρησαν ένα σπίτι έξω από την Αβάνα• αυτά τα σπίτια τα λένε «protocol», είναι τα σπίτια που στην επανάσταση τα είχαν επιτάξει για τα ξυπόλητα παιδιά, τα οποία τώρα τα διέθεταν για τους ξένους. Έμενε όλη η οικογένειά μου εκεί, όπως επίσης και η τότε γραμματέας μου. Στο σπίτι αυτό η ατμόσφαιρα ήταν πολύ προσωπική και ζεστή και υπήρχε η δυνατότητα να δεξιωθώ εκεί αρκετό κόσμο.

10 Μάρτη 1925 γεννιέται ο Μανώλης Αναγνωστάκης

10/03/2017

• Πολιτισμός

Γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη                  http://vathikokkino.gr

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (1925-2005)
Ο Μανώλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μετεκπαιδεύτηκε στην Ακτινολογία στη Βιέννη. Εργάστηκε ως γιατρός στη Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Πολιτικά στρατευμένος από νεαρή ηλικία στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, υπήρξε αρχισυντάκτης του φοιτητικού περιοδικού Ξεκίνημα (1944), πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε θάνατο για την παράνομη πολιτική του δράση (1949).
Το 1945 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με την ποιητική συλλογή Εποχές. Ακολούθησαν οι Εποχές (εκδόθηκαν το 1948, κατά τη διάρκεια προφυλάκισης του ποιητή), οι Εποχές3 (1951), η Συνέχεια, η συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1941-1956 (1956), η Συνέχεια2 και η Συνέχεια3 (1962 – συμπεριλαμβάνονται στην έκδοση του 1956).
Στη συνέχεια ο Αναγνωστάκης σιώπησε ποιητικά ως το 1970, οπότε δημοσίευσε ποιήματά του με τον γενικό τίτλο Ο στόχος στο συλλογικό τόμο 18 Κείμενα. Από το 1959 ως το 1961 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Κριτική, μέσα από τις στήλες του οποίου πρόβαλε τα σύγχρονά του ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή και τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Ελληνικά, Διάλογος, Επιθεώρηση Τέχνης, Εποχές, Ο Αιώνας μας, Θούριος, όπου έγραψε δοκίμια, μελέτες και κριτικές βιβλίων.

9 Mάρτη 1907 δολοφονείται ο Μαρίνος Αντύπας

09/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια: Αργυρώ Κραββαρίτη                                 http://vathikokkino.gr

Ο Μαρίνος Αντύπας, γιος του Σπύρου Αντύπα, μαραγκού, γλύπτη και τεχνίτη μαρμάρου, και της Αγγελίνας Κλαδά, γεννιέται το 1872 στα Φερεντινάτα, ένα μικρό ορεινό χωριό της περιοχής Πυλάρου στην Κεφαλλονιά. Η πολυμελής οικογένειά τους (λέγεται ότι από τα πολλά παιδιά της οικογένειας επιζούν μόνο ο Μαρίνος και δύο μικρότερα αδέλφια του, ο Μπάμπης ή Μπαούτας και η Αδελαΐδα) περνά μια μετρημένη και δύσκολη ζωή, καθώς φαίνεται ότι δεν σχετίζεται παρά το κοινό της επώνυμο με τις παλιές εύπορες οικογένειες της περιοχής. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, και σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, σύντομα εγκαθίσταται στην πρωτεύουσα της Κεφαλλονιάς, το Αργοστόλι.

Εκεί, κατά τη σχολική χρονιά 1882-83, ο μικρός Μαρίνος εγγράφεται στο ελληνικό σχολείο, το σχολαρχείο, και μετέπειτα παρακολουθεί το γυμνάσιο, απ’ όπου και αποφοιτά τον Ιούνη του 1890 με εξαίρετες επιδόσεις και διαγωγή «αξιέπαινη». Σα μαθητής ακόμη, έρχεται σ’ επαφή με τη ριζοσπαστική παράδοση του τόπου του· παρά το ότι εκείνα τα χρόνια το προοδευτικό κίνημα του νησιού ατονεί, οι ιδεολογικές καταβολές του ριζοσπαστικού ενωτικού κόμματος της Κεφαλλονιάς στιγματίζουν τη σκέψη και διαποτίζουν μια για πάντα την ιδεολογία του Αντύπα.

8η Μάρτη Παγκόσμια μέρα των Γυναικών του Λαού

08/03/2017

• Ιστορία                                                                                              Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη  http://vathikokkino.gr                                     

8η ΜΑΡΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ο αγώνας για τη χειραφέτηση των γυναικών στοιχείο της ταξικής πάλης

Μικρό ιστορικό

Η 8η Μάρτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα, με τους αγώνες των εργατριών και την ιστορία τους. Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και πραγματοποίησαν μεγάλη διαδήλωση. Διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια ακόμα και 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών. Ετσι, στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβανόταν η μείωση των ωρών εργασίας στις 10 αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Η απεργία και οι μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις αντιμετωπίστηκαν από τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση με την αστυνομία και τα όπλα και τελικά βάφτηκαν στο αίμα των εργατριών.

Η απεργία της 8ης του Μάρτη 1857 αναδείχθηκε σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η μεγάλη σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι έθεσε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της πάλης για τα εργασιακά δικαιώματα και κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών. Γι’ αυτό και το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, δηλαδή γυναικών από κόμματα της εργατικής τάξης, την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, προς τιμήν της μεγάλης διαδήλωσης των απεργών εργατριών της Νέας Υόρκης το 1857, πρόταση που έγινε αποδεκτή.

ΚΙΛΕΛΕΡ 1910 Η εξέγερση της αγροτιάς

06/03/2017
Ιστορία



Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                                           http://vathikokkino.gr

«Τας ανωτέρω ιδέας προσπαθώ να φυτεύσω εις την ψυχήν των χωρικών, διά να γίνωσι μίαν ημέραν ελεύθεροι – ήδη είνε είλωτες – και επειδή η εργασία αύτη απαιτεί οικονομικήν ευρωστίαν – οιονεί λίπασμα διά το φυτόν – διά τούτο προσπαθώ το κατά δύναμιν ν’ αφαιρεθώσιν από τα κακώς κτηθέντα δικαιώματα των τσιφλικιούχων, διά να δωθώσιν εις τους αδίκως εξ αυτών απογυμνωθέντας χωρικούς…

Φρονώ ότι το δίκαιον είνε εκεί όπου το συμφέρον των πολλών και όχι των ολίγων, επομένως μεταχειρίζομαι τας δυνάμεις μου υπέρ της εξαφανίσεως του τσιφλικιού και της πλήρους ανεξαρτησίας του καλλιεργητού»

Μαρίνος Αντύπας 1

Στις 6/19 Μαρτίου του 1910, ημέρα Σάββατο, πριν καλά – καλά ξημερώσει, οι κολίγοι απ’ άκρη σ’ άκρη της θεσσαλικής γης, με μαύρες και κόκκινες σημαίες, ξεκίνησαν έχοντας ως προορισμό το μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο της Λάρισας. Πρώτοι μπήκαν στην πόλη οι κολίγοι του Δήμου Κρανώνος. Ακολούθησαν οι κολίγοι από τους Δήμους Συκουρίου και Ογχήστου και κατόπιν από άλλα χωριά, χωρίς να συναντήσουν ιδιαίτερα προβλήματα, αν και ο στρατός είχε κινητοποιηθεί από τα μεσάνυχτα, ενώ οι αρχές της πόλης στο σύνολό τους βρίσκονταν επί ποδός πολέμου 2.

Ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ Τ' ΑΣΗΜΙ

γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΞΙΦΟΥΣ

Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος αποφάσισε να διασχίσει τις απέραντες έρημες εκτάσεις στα δυτικά της οικουμένης, είχε κιόλας αποδεχθεί την πρόκληση των θρύλων. Τρομαχτικές θύελλες θα έπαιζαν με τα πλοία-του σάμπως να ήταν καρυδότσουφλα, που θα τα έριχνε στις μασέλες των τεράτων. Το τεράστιο φίδι των αβυσσαλέων θαλασσών, άπληστο για ανθρώπινη σάρκα, θα ενέδρευε παντού. Οι άνθρωποι του 15ου αιώνα πίστευαν ότι δεν τους απέμεναν πια παρά μονάχα χίλια χρόνια ώς τη στιγμή που οι καθαρτήριες φλόγες της Δεύτερης Παρουσίας θα εξαφάνιζαν τον κόσμο, έναν κόσμο που τον αποτελούσε ώς εκείνη την εποχή η Μεσόγειος με τ' ακρογιάλια-της και οι αμφιλεγόμενες ήπειροι: Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Οι Πορτογάλοι  ναυτικοί βεβαίωναν ότι ο δυτικός άνεμος ξέβραζε παράξενα πτώματα και παράσερνε πότε πότε συντρίμμια από παράξενα γλυπτά, αλλά κανείς δε φανταζόταν ότι ο κόσμος θα εξαπλωνόταν σε λίγο, τί θαύμα αλήθεια!, σε μια ήπειρο καινούργια.

Στις 2 Μάρτη 1973 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος παρεμβαίνει ο ίδιος στις αντιδράσεις για την επιστράτευση των φοιτητών

.

01/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                          http://vathikokkino.gr

 

Στις 12 Φλεβάρη 1973 το καθεστώς καταφεύγει στο ΝΔ 1347. Σύμφωνα μ΄ αυτόν, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας έχει το δικαίωμα να διατάσσει τη διακοπή αναβολή κατάταξης στο στράτευμα, λόγω σπουδών οποιουδήποτε φοιτητή, αν αυτός έχει περιπέσει σε «πειθαρχικά σφάλματα».

Η δημοσίευση του μέτρου προκαλεί θύελλα διαμαρτυριών και αλυσίδα αντιδράσεων και όχι μόνο στον φοιτητικό χώρο. Οι εκπρόσωποι των αστικών πολιτικών κομμάτων, με κοινή ανακοίνωσή τους, καταδικάζουν το μέτρο. Σωματεία επιστημόνων και εργαζομένων, καλλιτέχνες, διανοούμενοι παίρνουν θέση με ανακοινώσεις, με συλλογή υπογραφών.

Ο φοιτητικός κόσμος είναι ανάστατος.

Στις 14 Φεβρουαρίου πάνω από 1.500 φοιτητές συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Πολυτεχνείου για να διαδηλώσουν ενάντια στη στράτευση και να ζητήσουν από τη συνέλευση των καθηγητών να πάρει θέση.
Οι γύρω χώροι του Πολυτεχνείου έχουν κατακλυστεί από αστυνομικούς που προκαλούν, βρίζουν και απειλούν. Η ατμόσφαιρα είναι εκρηκτική. Δονείται από τα συνθήματα ενάντια στη στράτευση, στους αστυνομικούς και τους ασφαλίτες. Η συνέλευση των καθηγητών αποφασίζει να ζητήσει από την κυβέρνηση τη μη εφαρμογή του μέτρου. Ο Στ. Παττακός επιφυλάσσεται.

Στο Πολυτεχνείο έρχονται για συμπαράσταση πάνω από 300 φοιτητές από τη Νομική αλλά στη Στουρνάρη απωθούνται βιαίως και συλλήψεις από εκατοντάδες αστυνομικούς.

Η μεγάλη σφαγή στη Μακρόνησο

01/03/2017

• Ιστορία

Επιμέλεια Αργυρώ Κραββαρίτη                           http://vathikokkino.gr

«Σήμερα χύσανε μου το φως μου. Είμαι καλά!/ Είμαι καλά! Χτες κόψανε τα νύχια μου./ Τρόμοι μου πήραν τη μιλιά μου. Είμαι καλά!/ Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου. Είμαι καλά!/ Είμαι καλά! Αύριο θα με σταυρώσουν./ Είμαι καλά! Είμαι καλά! Είμαι καλά!/ Είμαι καλά! Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ./ Είμαι καλά! Κι ας μην έχω μιλιά να το φωνάξω./ Είμαι καλά! Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω./ Γι’ αυτό το σκάβω. Το σμιλεύω επιτύμβιο,/ σ’ αυτό το τρελό Νεκροταφείο,/ πως όλοι οι νεκροί του: «ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!..»».
Μενέλαος Λουντέμης 1
Το απόγευμα της 29ης Φεβρουαρίου 1948, οι διαπιστευμένοι συντάκτες στο υπουργείο Στρατιωτικών πληροφορούνταν ότι στο στρατόπεδο της Μακρονήσου είχαν ξεσπάσει αιματηρά επεισόδια με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Την επόμενη, Δευτέρα 1η Μαρτίου του 1948, στα γραφεία των εφημερίδων έφτασε μία ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικών, που με εντελώς κυνικό τρόπο επιβεβαίωνε το γεγονός, που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως η φρικιαστικότερη και τραγικότερη, ίσως, σελίδα του εμφυλίου πολέμου. «Την 29η Φεβρουαρίου – έλεγε η ανακοίνωση 2 – άνδρες του Στρατοπέδου Μακρονήσου εις το οποίον υπηρετούν οι επικίνδυνοι κομμουνισταί, κατά τη διάρκειαν της θρησκευτικής τελετής, επετέθησαν κατά της φρουράς του Στρατοπέδου προς αφοπλισμόν της. Η τελευταία, αμυνομένη, έκαμε χρήσιν των όπλων και η τάξις απεκατεστάθη. Απώλειαι στασιαστών 17 νεκροί και 61 τραυματίες. Εκ των ημετέρων, 4 τραυματίαι διά λιθοβολισμού. Οι τραυματίαι μεταφέρονται εις το Στρατιωτικόν Νοσοκομείον».
Την ίδια ημέρα, η εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας «Εξόρμηση» δημοσίευε στην τελευταία της σελίδα, υπό τον τίτλο «Μοναρχοφασιστική δολοφονική προβοκάτσια στο Μακρονήσι», την εξής είδηση 3: «Διψασμένος από αίμα ο μοναρχοφασιστικός λύκος έπεσε πάνω στους δημοκρατικούς φαντάρους που κρατάει στο στρατόπεδο του Μακρονησιού. Ετσι διέταξε ο καινούριος Αμερικάνος στρατηγός Φον Φλιτ. Την ώρα που πήγαιναν στην εκκλησία, την Κυριακή στις 29 Φλεβάρη, τους βάρεσαν στο ψαχνό ακόμα και με πυροβολικό. Σκότωσαν 17 και τραυμάτισαν 61. Το καινούριο αυτό μοναρχοφασιστικό έγκλημα ξεπερνάει σε αγριότητα και τα χιτλερικά εγκλήματα. Η καρδιά του λαού μας γεμίζει από μίσος ενάντια στους Αμερικάνους και στους μοναρχοσοφούληδες οργανωτές του και ζητάει εκδίκηση». Η «Εξόρμηση» φαίνεται πως αντλούσε τις πληροφορίες της από τα επίσημα ανακοινωθέντα κι από κάποιες πιο ανεξάρτητες πηγές. Κι ενώ πολιτικά αντιλαμβανόταν την ουσία των πραγμάτων, δεν ήταν σε θέση να περιγράψει τα γεγονότα με την ακρίβεια που είχαν γίνει. Πώς, όμως, είχαν γίνει; Πριν απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, οφείλουμε να σημειώσουμε πως εκείνη ακριβώς τη μέρα που η εφημερίδα του ΔΣΕ έδινε την παραπάνω είδηση, δηλαδή την 1η Μαρτίου 1948, ένα νέο δολοφονικό πογκρόμ εναντίον των δημοκρατικών φαντάρων, πιο φρικιαστικό, πιο εξοντωτικό και πιο ανελέητο από το προηγούμενο, είχε ως αποτέλεσμα να κοκκινίσει με αθώο αίμα ο άνυδρος βράχος της Μακρονήσου.