η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ

 γραφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

«Οι μάζες είναι ο αποφασιστικός συντελεστής,

αυτές είναι βράχος που πάνω του θα θεμελιωθεί

της επανάστασης η τελική νίκη. Οι μάζες στάθηκαν

στο ύψος τους, την "ήττα" αυτή την έκαναν πραγματικά

έναν κρίκο στην αλυσίδα των ιστορικών εκείνων ηττών

που είναι η δόξα και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού.

Και γι' αυτό μέσ' απ' αυτή την "ήττα" θα βλαστήσει η

μελλοντική νίκη.

"Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!". Ηλίθιοι δήμιοι! Η "τάξη"

σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο

"θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς".

Τρομαγμένοι θ' ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα:

- Ημουν, είμαι και θα είμαι»

Ρόζα Λούξεμπουργκ¹

¹. Ρ. Λούξεμπουργκ: «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο...», πρόκειται για το τελευταίο άρθρο της γραμμένο στις 14/1/1919. Ολόκληρο το άρθρο στο, Ρ. Λούξεμπουργκ: «Η Εργατική τάξη και ο Πόλεμος», εκδόσεις Κοροτζή, σελ. 76-77

 Έτσι τελείωνε το τελευταίο  κύριο άρθρο στην εφημερίδα "Die Rote Fahne" (Η Κόκκινη Σημαία) της Ρόζας Λούξεμπουργκ, τα τελευταία της λόγια.

Ανθρωποκυνήγι

Τή νύχτα τής 8 μέ 9 Ίανουρίου τό κτίριο στή Βιλχελμστράσσε όπου βρίσκονταν τά γραφεία τής Rote Fahne, δέχτηκε ξαφνικά έναν καταιγισμό άπό μυδράλλια. Κατόπι έπιχειρήσανε μιά έφοδο, άλλά άμέσως ύποχώρησαν. Φαίνεται ότι αύτοί πού έπετέθηκαν φοβούνταν μιά παγίδα. Ηταν γνωστό ότι οί σπαρτακιστές είχαν μεταμορφώσει σέ φρούρια τά γραφεία. Στήν πραγματικότητα, δέν ύπήρχε πλέον στό κτίριο παρά ένας σύντροφος ο όποιος καί τό έγκατέλειψε μέ τήν έπίθεση. Τό έπεισόδιο ήταν μιά σοβαρή προειδοποίηση. Τά γραφεία άπεΐχαν τρία λεφτά άπό τό Vorwarts, τό κέντρο δηλαδή τών συγκρούσεων καί δυό λεφτά άπό τήν Place - Belle -Alliance, σημείο πού συγκεντρώνονταν τά πιό ένδιαφέροντα στρατεύματα τού έχθρού. Ή έπίθεση έπρεπε συνεπώς νά είχε προβλεφτεί. Στίς 9 'Ιανουαρίου άποφασίστηκε ή έγκατάλειψη τού κτιρίου. Ή Ρόζα φαινόταν όμως νά θέλει νά άγνοεΐ τόν κίνδυνο. Τη •Στιγμή πού έγκατέλειπε τά γραφεία, μιά κυβερνητική περίπολος βρισκόταν ήδη στήν πόρτα. Ή Ρόζα τούς παρατηρεί μέ προσοχή,

σχηματίζει τή γνώμη ότι μόνον ή πείνα μπορούσε νά οδηγήσει αύτούς τούς άνθρώπους στό στρατόπεδο τοΰ έχθρού καί άρχίζει άμέσως νά τούς έξηγεΐ ότι είχαν άδικο. Ή συντρόφισσα πού τή συνόδευε μέ πολύ κόπο κατόρθωσε νά τη

νά τή τραβήξει. Λίγο μετά, ο Ούγκο Έμπερλάϊν βρίσκει τή Ρόζα στή μέση άπό ένα πλήθος νά συζητάει μέ πάθος, δίπλα άπό τό μέρος πού γινόταν μάχη. Χρειάστηκε νά χρησιμοποιήσει βία γιά νά τήν τραβήξει άπό έκεί. Ή Ρόζα περιφρονοϋσε τόν κίνδυνο, ή μάλλον τόν άναζητοΰσε, άπό ένα ρομαντικό αίσθημα ύπευθυνότητας πού τής έπέβαλλε νά συμμερίζεται όλους τούς κινδύνους μέ τούς άπλούς μαχητές τής έπανάστασης.

Βρήκε γιά μερικές μέρες καταφύγιο στό σπίτι ένός φίλου γιατρού, όχι μακριά άπό τό Porte de Malle όπου ήταν κι' αύτό έπίσης μέσα στόν τομέα τών Επιχειρήσεων. Αύτός ήταν ό πρώτος σταθμός σέ έναν δρόμο πού θά κατέληγε στόν θάνατο. Ή Ρόζα καί ό Λεό φαίνονταν νά μή δίνουν σημασία στόν κίνδυνο πού τούς άπειλοΰσε.

Αύτοί οί τόσο έμπειροι συνωμότες δέν παίρνανε ούτε τά πιό στοιχειώδη μέτρα Ασφαλείας. Συναντώνταν μέ τούς διευθύνοντες συντρόφους καί μέ τούς άρχηγούς τών μαχομένων έργατών μέσα σε δημόσιους τόπους καί πάντα μέσα στόν τομέα όπου διεξάγονταν οί κυριότερες μάχες. Δέν φαίνονταν νά παρατηρούν τό δίκτυ πού όλο καί περισσότερο σφιγγόταν γύρω τους. Στις 10 'Ιανουαρίου τό βράδυ συλλαμβάνονται άπό τήν Κομμαντατούρα οί Γεώργιος Λέντεμπουρ καί Έρνστ Μέγερ, ήγετικά στελέχη τών 'Ανεξαρτήτων. Ό τρόπος πού είχαν συλληφθεί καί ή μεταχείρισή τους στήν Κομμαντατούρα έδειχνε καθαρά ότι είχε προσχεδιαστεί ή δολοφονία τους.

Ό Λέντεμπουρ συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις πού γίνονταν άνάμεσα στούς δεξιούς σοσιαλιστές καί στούς άνεξάρτητους και τήν άλλη μέρα, δηλαδή στις 11 'Ιανουαρίου τό πρωί, έπρεπε νά παρευρίσκεται στις συζητήσεις. Γι' αύτό ή σύλληψή. του έκανε κατάπληξη. Μιά έντολή τής Κυβέρνησης γιά τήν άπελευθέρωσή του έμεινε δίχως άποτέλεσμα. Ό λόγος αύτής τής άρνησης στήν έντολή τής κυβέρνησης φάνηκε σέ λίγο μέ αιματηρό τρόπο. Οί άνθρωποι τοΰ Έμπερτ είχαν έπιτύχει στις διαπραγματεύσεις σχεδόν ό,τι ήθελαν. Μιά έκκένωση τών κτιρίων πού είχαν καταληφτεί άπό τους έργάτες ύπήρχε «κίνδυνος» νά γίνει δεκτή καί τελικά νά πραγματοποιηθεί. Αύτό όμως έπρεπε νά άποφευχθεΐ μέ κάθε θυσία. Ή άντεπανάσταση είχε άνάγκη άπό μιά νίκη πού νά κάνει κρότο. Αύτό άποδείχτηκε άπό μιά κατοπινή δήλωση τού ταγματάρχη φόν Στέφανι ένός άπό τούς στρατιωτικούς άρχηγούς τών κυβερνητικών στρατευμάτων. Στις 9 'Ιανουαρίου αύτός πήρε διαταγή νά έπιτεθεί έναντίον τοΰ Vorwarts. Βρίσκοντας τήν έπιχείρηση πολύ έπικίνδυνη δίχως έπαρκή προπαρασκευή πυροβολικού, συνέστησε νά έπιτύχουν τήν έκκένωση μέ διαπραγματεύσεις.    "Ομως, ό Μπρούτους Μόλκενμπουρ, γιός ένός γνωστού μέλους τοΰ γραφείου τοΰ σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, τοΰ έξήγησε τότες δτι τό Vorwarts έπρεπε νά άνακαταληφθεΐ μέ τή δύναμη τών όπλων. Τίς πρώτες πρωινές ώρες τής 11 'Ιανουαρίου, Αρχίζει δ βομβαρδισμός έναντίον τοΰ Vorwarts μέ βαρύ πυροβολικό. Ot καταστροφές ατό κτίριο είναι σοβαρές καί τά θύματα πολλά. Μιά έφοδο όμως πού έπιχειροΰν σύμφωνα μέ τούς κανόνες τοΰ πολέμου, άποκρούεται άπό τούς έργάτες. Ό βομβαρδισμός συνεχίζεται γιά δυό άκόμα ώρες καί το κτίριο γίνεται πλέον άκατάλληλο γιά άμυνα. Ot έργάτες στέλνουν μιά έπιτροπή μέ έπικεφαλής τόν έργάτη ποιητή Βέρνερ Μέλλερ καί τό συγγραφέα Βόλφγκαγκ Φέρνμπαχ γιά νά προτείνουν άνακωχή ή καί παράδοση. Τέλος οί 300 έργάτες πού είχαν παραμείνει άκόμα στό Vorwarts παραδίνονται. Πριν όμως άπό τήν παράδοση οί άπεσταλμένοι τών έργα τών καί δυό αιχμάλωτοι ταχυδρόμοι είχαν ήδη μέ κτηνωδία δολοφονηθεί. Έ λευκή τρομοκρατία άρχισε.

Μετά τήν κατάληψη τοΰ Vorwarts, καταλαμβάνεται καί κατεδαφίζεται τό άνυπεράσπιστο κτίριο όπου στεγάζονταν τά γραφεία τοΰ Κομμουνιστικού Κόμματος στή Φρίντριχστράσσε. Ό Λεό Γιόγκισες καί ό Ούγκο Έμπερλάϊν συλλαμβάνονται. Ό Λεό μπόρεσε άκόμα νά πετάξει μέ βιάση μερικές λέξεις καί νά συμβουλέψει τη διεύθυνση νά φύγει άπό τό Βερολίνο γιά τή Φρανκφούρτη όπου θα ήταν σέ άσφάλεια. "Ενα άλλο έπεισόδιο έρχεται νά δώσει φοβερή βαρύτητα στή συμβουλή τοΰ Λεό. Μιά συντρόφισσα πού τής είχαν άναθέσει νά ιδεί τί γίνεται στά γραφεία τής Rote Fahne τήν πέρασαν οί στρατιώτες γιά τή Ρόζα καί τή συνέλαβαν στό δρόμο. Ot ώρες πού πέρασε άνάμεσα σ' αύτή τή στρατιωτική άλητεία ήταν τόσο φρικτές πού δέν άφηναν καμιά άμφιβολία γιά τήν τύχη τής Ρόζας στήν περίπτωση πού θά έπεφτε στά χέρια τους. Ή συντρόφισσα αύτή κατόρθωσε νά δραπετεύσει. Όταν διηγούνταν στή Ρόζα αύτά πού πέρασε κι' αύτά πού είδε καί μέ άγωνία τήν παρακαλούσε νά φύγει, ή Ρόζα καί πάλι κατηγορηματικά άρνήθηκε. Ό Κάρλ

καί αύτή έπρεπε νά μείνουν στό Βερολίνο. "Ετσι μ' αύτή τους τη στάση θά συνέβαλλαν ώστε νά μή προκαλέσει ή ήττα άποθάρρυνση καί άποσύνθεση μέσα στήν έργατική τάξη. Άφοϋ οί έργάτες δεν μπορούν νά φύγουν, δέν θά φύγουν ούτε αύτοί (').

Τό βράδυ στίς 11 'Ιανουαρίου γίνεται άκόμα μιά συγκέντρωση στό καταφύγιο τής Ρόζας, στήν Πύλη τής Αγοράς. Αύτό όμως τό προάστιο δέν ήταν άσφαλές. Ό Κάρλ καί ή Ρόζα φεύγουν και φιλοξενούνται σέ μιά οικογένεια στό προάστιο Νόϊκελν. 'Εδώ άναμφισβήτητα είχαν περισσότερη άσφάλεια γιατί ο έχθρδς δέν θά διεκινδύνευε νά περάσει γιά έρευνες κλπ. μέσα σ' αύτό τό καθαρά έργατικό προάστιο. Άλλά στίς 13 έσπευσμένα ειδοποιούνται δτι ύπάρχει άμεσος κίνδυνος νά συλληφθοϋν. Αύτή ή ειδοποίηση ήταν προφανώς ψεύτικη. "Ετσι φεύγουν καί καταλήγουν στο Βίλμερσντορφ.

Έκεΐ γράφουν τά τελευταία τους άρθρα. «Άκόμα μέσα στην πάλη, μέσα στά νικητήρια ούρλιαχτά τής άντεπανάστασης, οί έπαναστάτες προλετάριοι πρέπει νά κάνουν τον άπολογισμό έκείνου πού συνέβηκε, νά μετρήσουν τά γεγονότα καί τά άποτελέσματά τους στον μεγάλο ίστορικο γνώμωνα». Εκείνο πάνω στο οποϊο έπιμένει στο άρθρο της μέ τον τίτλο «Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο» είναι νά άναζητήσει τίς αιτίες τής ήττας. Δείχνει μέ το δάκτυλο το εύπαθές σημείο τής έπανάστασης, τήν πολιτική άνωριμότητα τής μάζας τών στρατιωτών πού άφήνονταν άκόμα νά χρησιμοποιούνται άπό τούς άξιωματικούς τους έναντίον τού λαού. Σ' αύτή τήν καθυστέρηση τών στρατιωτών έβλεπε τήν άνωριμότητα της γερμανικής έπανάστασης. Ή ύπαιθρος μόλις άκόμα είχε θιγεί. Καί παρ' όλο πού στά πιό ένδιαφέροντα οίκονομικά κέντρα οί έργάτες ήταν μ'όλη τους τήν καρδιά μέ τό βερολινέζικο προλεταριάτο, δέν ύπήρχε άκόμα συντονισμός καί άμεση συνοχή μέσα στή δράση. Προπαντός οί οίκονομικοί άγώνες δέν ήταν παρά στήν άρχή τους. Δέν μπορούσε λοιπόν νά ύπολογίζουμε σ' αύτή τή στιγμή σέ μιά άποφασιστική διαρκή έπιτυχία. Ή μάχη θά ήταν ένα λάθος άν ήταν μιά προμελετημένη έπίθεση. Άλλά ήταν μιά πράξη άμυνας έναντίον μιάς πρόκλησης. «Σ' αύτή τήν άντίφαση άνάμεσα στήν έπίταση τών καθηκόντων καί στήν έλλειψη τών προϋποθέσεων γιά τή λύση τους σ' αύτή τήν άρχική φάση, τό άποτέλεσμα είναι οί μερικοί άγώνες τής έπανάστασης νά καταλήγουν τυπικά σέ μιά ήττα. Άλλά ή έπανάσταση είναι ή μόνη μορφή «πολέμου»... όπου τελικά ή νίκη δέν μπορεί νά προετοιμαστεί παρά μέ μιά σειρά ήττες».

Μέ σύνεση ή Ρόζα Λούξεμπουργκ άποκαλύπτει κατόπι τίς άδυναμίες τού κινήματος. Ή βαθειά αύτοκριτική πού τή θεωρούσε σάν άπαραίτητο όρο γιά τήν αύτοδιαπαιδαγώγηση τών μαζών, έπρεπε νά γίνει κατόπι. Τή στιγμή της ήττας έκεΐνο πού πρώτα την ένδιαφέρει ήταν νά καταπολεμήσει τόν κίνδυνο τοϋ πανικού, οί ήττημένοι μαχητές νά διατηρήσουν τήν έμπιστοσύνη στόν έαυτό τους καί στή νίκη. Συναισθανόταν καί καταλάβαινε πιό έντατικά άπό τήν πλειοψηφία τών συντρόφων της τή βαρύτητα τής ήττας. 'Εντούτοις πίστευε σταθερά στήν τελική νίκη τής έπανάστασης. Και γιά τή δική της τήν τύχη; "Ηξερε ότι ο θάνατος ένέδρευε. Καί ήταν έτοιμη γιά όλα. Οί σκέψεις της συγκεντρώνονταν όμως στήν αύριανή δράση. Καί στήν τελευταία έργασία τοΰ Κάρλ Λήμπκνεχτ — πού άποτελεΐ μιά φλογερή προσφορά τιμής στήν άγωνιστική Ιδέα τοϋ Σπάρτακου: «Γιατί ο Σπάρτακος είναι ή φωτιά καί το πνεΰμα, ή ψυχή καί ή καρδιά, ή θέληση καί ή δράση τής προλεταριακής έπανάστασης!» — το προαίσθημα τοΰ θανάτου διαφαινόταν σ' ένα περήφανο «Ό,τι κι άν συμβεί!».

Ή δολοφονία

"Οταν ή Ρόζα Λούξεμπουργκ καί ό Κάρλ Λήμπκνεχτ είχαν φτάσει στό Βίλμερσντορφ, ή θηλειά σφιγγόταν ήδη γύρω τους. 'Αναρίθμητοι πλερωμένοι χαφιέδες δούλευαν γιά τή σύλληψη τους για λογαριασμό διαφόρων άντεπαναστατικών οργανώσεων. Ή Άντιμπολσεβίκικη "Ενωση, δημιούργημα τών ρώσων βαρώνων, οργάνωνε τή δολοφονία τών δύο έργατικών ήγετών. Αύτή διέθετε ένα δίκτυ άπό κατασκόπους μέσα σ' όλη τή Γερμανία. Είχε διατιμήσει τά κεφάλια τής Λούξεμπουργκ, τοΰ Λήμπκνεχτ καί τοΰ Ράντεκ. Στην ύπηρεσία της, όπως καί στήν ύπηρεσία της Κομμαντατούρας τοΰ Βερολίνου, βρισκόταν ο προβοκάτορας Τύσζκα. ο οποϊος είχε συλλάβει τόν Λήμπκνεχτ στίς 7 Νοεμβρίου. Αύτός ο Τύσζκα καί ο ύπολοχαγός Γκύργκεν είχαν προβεί έπίσης γιά λογαριασμό τής Κομμαντατούρας στή σύλληψη τοΰ Λέντεμπουρ καί τοΰ Μέγερ. Το συμβούλιο τών πολιτών τοΰ Βερολίνου καί τά παραρτήματά του στα προάστια είχαν μιά άλλη όργάνωση πρακτόρων προβοκατόρων. 'Επίσης καί ή Μεραρχία Ίππικοΰ πού στρατωνιζόταν στό ξενοδοχείο Έντεν. Τέλος τό σύνταγμα Ράϊχσταγκ, οργανωμένο άπό τή Σοσιαλδημοκρατία. είχε τό δικό του κέντρο κατασκόπων πού όνομαζόταν «Βοηθητική ύπηρεσία τοΰ σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, τμήμα 14». Τί ήταν αύτό τό τελευταίο Αποκαλύφτηκε άργότερα σέ μια δίκη έναντίον κάποιου Πρίντζ. Στό δικαστήριο κατατέθηκε τότες ότι τό «τμήμα 14» τοΰ συντάγματος Ράϊχσταγκ είχε έξ όνόματος τοΰ Φιλίππου Σάϊντεμαν καί τοΰ χρηματοδότη τοΰ συντάγματος Γεωργίου Σκλάρζ (σκοτεινοΰ έμπόρου καί κερδοσκόπου) επικηρύξει τά κεφάλια τοΰ Κάολ Λήμπκνεχτ καί τής Ρόζας Λούξεμπουργκ για 100.000 μάρκα. Ό άρχηγός τοΰ «τμήιιατος 14» Χέζελ, δ ταμίας τοΰ συντάγματος Σόννενφελντ καί ένας άξιωματικό; τοΰ συντάγματος, Κοάσνικ. δήλωσαν μέ όρκο ότι ο γαμβρός τοΰ Σάϊντεμαν, ΦρίτΧένκ. τούς είχε ρητώς βεβαιώσει γιά τήν ύπαρξη αύτής τής άμοιβής. Μιά όλόκληρη σειρά άπό μέλη αύτοΰ τοΰ συντάγματος βεβαιώσανε αύτή τή δήλωση. Υπήρχε μιά διαταγή δολοφονίας, μόνον πούδέν ήταν γραμμένη, θά τούς είχαν πει: «'Εκείνος πού θά μας φέρε ι τόν Λήμπκνεχτ ή τή Λούξεμπουργκ νεκρούς ή ζωντανούς θα πάρει 100.000 μάρκα». 'Απαλλάσσοντας τόν Πρίντζ τής κατηγορίας τής συκοφαντίας τό δικαστήριο, είναι σάν νά κατεδίκαζε τούςΣάϊντεμαν καί Σκλάρζ. Κανείς άπ' αύτούς τούς δυό δέν τόλμησε ποτέ νά άποσείσει δημόσια αύτήν τήν κατηγορία. Καί ο Σάϊντεμαν ήταν γιά 20 χρόνια στό ίδιο κόμμα μέ τόν Κάρλ καί τή Ρόζα!

'Αστικές καί σοσιαλδημοκρατικές όργανώσεις παρακινούσαν τούς σμπίρους τους νά άκολουθούν τά ίχνη τών δυό Επαναστατών άρχηγών. Αυτοί οί σμπίροι συνεργάζονταν καί συναγωνίζονταν μεταξύ τους συγχρόνως. Ό σύνδεσμος - πράκτορας άνάμεσά τους είχε τήν έδρα του στήν Κομμαντατούρα τοΰ Βερολίνου. Ήταν ό εισαγγελέας Βάϊσσμαν, πρόσωπο ίκανό γιά δλα, πού ή φήμη του ήταν άπό τίς χειρότερες καί πού αύτοΰ τοΰ είδους οί ύπηρεσίες του τόν προήγαγαν στό άξίωμα τού ύπουργοΰ τής Δημοσίας 'Ασφαλείας στήν Κυβέρνηση "Εμπερτ.

Δέν τούς ήταν άρκετό πού άμολύσανε αύτό τό κοπάδι άπό πλερωμένους δολοφόνους. Ή άντισπαρτακιστική καμπάνια πού είχε άρχίσει άπό τΙς μέρες τοΰ Νοεμβρίου μέσα σέ πλήρη περιβάλλοντα συναδέλφωσης, μεταμορφώθηκε τό Γενάρη σέ ενα σαδιστικό παραλήρημα. Ό τόπος ήταν γεμάτος άπό ύμνους στούς «ελευθερωτές», στίς στρατιωτικές δηλαδή όρδές πού δολοφονούσαν τούς έργάτες στα προάστια. Τραγουδούσε τούς πασαλειμένους άπό τά μυαλά τών τουφεκισμένων τοίχους. 'Ολόκληρη ή μπουρζουαζία μεταμορφώθηκε σέ μιά όρδή διψασμένη γιά αίμα. 'Εξάλλου, καταγγέλνανε σάν δίοπτους —Επαναστάτες ή άλλους έντελώς άθώους— καί τούς τραβούσαν μπροστά στά Εκτελεστικά άποσπάσματα. Καί όλα αύτά τά ούρλιαχτά φτάνανε στό κατακόρυφό τους Ενωμένα στήν κραυγή: θάνατος στό Λήμπκνεχτ καί στή Λούξεμπουργκ. Στό βάθος δέν ήταν καθαρό ξέσπασμα κτηνωδίας, άλλά άναίσχυντη ένσυνείδητη επιδίωξη. Τό Vorwarts στις 13 'Ιανουαρίου δημοσίευσε ενα ποίημα, τοΰ ποιητή συνεργάτη του Άρθρούρου Ζίκλερ, πού τέλειωνε στήν άκόλουθη στροφή:

Εκατοντάδες νεκροί σέ μιά μόνη σειρά —

Προλετάριοι!

Ό Κάρλ, ό Ράντεκ, ή Ρόζα καί Συντροφιά —

Κανείς άπ' αύτούς δέν είναι έδώ!

Προλετάριοι!

Τήν Πέμπτη 16 'Ιανουαρίου, τό Vorwarts ήταν τό πρώτο πού άνήγγειλε ότι ο Λήμπκνεχτ σκοτώθηκε ένώ άποπειρώνταν νά άποδράσει και ότι ή Λούξεμπουργκ είχε λυντσαριστεΐ άπό τό πλήθος.

Τί είχε γίνει; Στις 15 'Ιανουαρίου τό βράδυ, κατά τίς 9 ή ώρα, ο Κάρλ καί ή Ρόζα συνελήφθησαν μαζί μέ τον Πήκ, στο τελευταίο τους καταφύγιο στή Βίλμερσντορφ, προάστιο στά δυτικά τοΰ Βερολίνου, στον άριθ. 53 τής οδοΰ Μαννχάϊμ άπό μιά ομάδα στρατιωτών μέ έπικεφαλής τον ύπολοχαγό Λίντερ καί τον ξενοδόχο Μέριγκ, μέλος τοΰ συμβουλίου τών πολιτών τής Βίλμερσντορφ.

Ό Κάρλ καί ή Ρόζα διαμαρτυρήθηκαν καί δείξανε ψεύτικες ταυτότητες, άλλά ένας χαφιές πού είχε κερδίσει τήν έμπιστοσύνη τοϋ Λήμπκνεχτ, άποκάλυψε ποιοι πραγματικά ήταν. Ό Κάρλ οδηγήθηκε πρώτα στο γενικό έπιτελεΐο τοΰ συμβουλίου τών πολιτών και κατόπιν στό ξενοδοχείο Έντεν. 'Αμέσως κατόπιν ή Ρόζα καί ο Πήκ φτάσανε έπίσης έκεΐ μέ Ισχυρή στρατιωτική συνοδεία.

Στο ξενοδοχείο "Εντεν ή δολοφονία τοΰ Κάρλ καί τής Ρόζας είχε ήδη άποφασιστεΐ καί οργανωθεϊ ύπό τή διεύθυνση τοΰ λοχαγοΰ Πάμπστ. "Οταν ο Λήμπκνεχτ έφτασε έκεΐ δέχτηκε δυο κτυπήματα μέ ύποκόπανο στο κεφάλι. Το τραϋμα άρνήθηκαν νά το έπιδέσουν. Ή Ρόζα Λούξεμπουργκ καί ο Πήκ γίνονται δεκτοί μέ άγρια ούρλιαχτά καί μέ βρώμικες βρισιές. 'Ενώ ο Πήκ φρουρούνταν σε μιά γωνιά τοΰ διαδρόμου, ή Ρόζα καί ο Κάρλ σύρθηκαν μπροστά στο λοχαγό Πάμπστ γιά νά ύποστοΰν μιάν «άνάκριση». Λίγο κατόπιν πήραν τον Κάρλ. Βγαίνοντας άπό τό κτίριο ένας ναύτης τόν έρριξε κάτω μέ κτυπήματα ύποκόπανου. Κατόπιν τόν ρίξανε σέ ένα αύτοκίνητο μέσα στό οποϊο άνέβηκαν ο ύπολοχαγός Χόρστ φον Πφλούγκ - Χάρττουνγκ, λοχαγός Χάϊντς φόν Πφλούγκ - Χάρτ-τουνγκ, οί υπολοχαγοί Λίτμαν φόν Ρίττγκεν, Στρίγκε καί Σούλτζ καί ο ιππέας Φρίντριχ. Στο Νόΰερ Σέε, μέσα στό Τιεργκάρντεν (') βγάλανε άπό τό αύτοκίνητο μισολιπόθυμο τό Λήμπκνεχτ, τόν τράβηξαν μερικά βήματα καί τόν δολοφόνησαν. Τό πτώμα του τό παρέδοσαν κατόπιν σέ ένα σταθμό πρώτων βοηθειών μέ τή δήλωση ότι πρόκειται γιά τό πτώμα άγνώστου.

Λίγο κατόπιν μετά τό Λήμπκνεχτ, ή Ρόζα Λούξεμπουργκ σύρθηκε έξω άπό τό ξενοδοχείο άπό τόν ύπολοχαγό Φόγκελ. Μπροστά στήν πόρτα τήν περίμενε ο στρατιώτης Ρούγκε, ένας πνευματικά έκφυλος, πού είχε πάρει διαταγή άπό τούς ύπολοχαγούς Φόγκελ καί Πφλούγκ - Χάρττουνγκ νά κτυπήσει τή Ρόζα. Μέ δυό κτυπήματα τοΰ ύποκόπανου έσπασε τό κρανίο τής Ρόζας. Σχεδόν άπνους ρίχτηκε μέσα σέ ένα αύτοκίνητο. Μερικοί άξιωματικοί πηδήσανε στό δχημα. "Ενας κτύπησε τή Ρόζα στό κεφάλι μέ τή λαβή τοΰ περιστρόφου του. Ό ύπολοχαγός Φόγκελ τήν πυροβόλησε στό κεφάλι.

Τό πτώμα μεταφέρθηκε μέσω τοϋ Τιεργκάρντεν καί άπό έκεΐ ρίχτηκε άπό ψηλά άπό τή γέφυρα τής Λιχτενστάϊν στό κανάλι Λάνβεχρ.

Τό Μάη τοϋ 1919 τό πτώμα βγήκε στήν όχθη__

Μετά

«Θαρείς κεντρισμένα άπό άόρατα πνεύματα, τά ήλιακά άτια τοΰ χρόνου περνάνε σέρνοντας τό έλαφρό φορτίο τοϋ πεπρωμένου μας καί δέν μάς μένει τίποτε άλλο νά κάνουμε παρά να κρατήσουμε σταθερά, μέ άκλόνητη αποφασιστικδτητα τά ήνία... "Αν είναι γραφτό μου νά πέσω, τότε μπορεί ένας κεραυνός, μιά καταιγίδα ή άκόμα ένα άπλό παραπάτημα νά με ρίξει στήν άβυσσο — θά βρισκόμουνα έκεΐ πεσμένος δίπλα μέ μυριάδες άλλους. Ποτέ δέ δίστασα γιά ένα μικρό όφελος νά ριψοκινδυνεύσω, μαζί μέ τούς συντρόφους μου, μέσα στην αιματηρή μάχη. Πώς θά μπορούσα νά παζαρέψω όταν έπρόκειτο γιά τή φυσική τιμή τής ύπαρξης μου;» (Γκαίτε, «"Εγκμοντ»).

Λίγο άπό τή φιλοσοφία τής Λούξεμπουργκ έκφράζεται μέσα σ' αύτές τΙς λέξεις. "Ηξερε τήν τιμή όταν άρχιζε τή μάχη, γιατί πολλοί άλλοι πριν άπ' αύτήν τήν είχαν πληρώσει. Αύτή ήξερε ότι ή μεγάλη ιστορική πρόοδος γιά τήν οποίαν αύτή άγωνιζόταν δέ μπορούσε νά πραγματοποιηθεί παρά μόνον άν χιλιάδες καί χιλιάδες μαχητές τής άνοιγαν τό δρόμο. Ό σκοπός τής ζωής της ήταν γι' αύτήν ή έκπλήρωση ένός πεπρωμένου, πού ή ίδια έλεύθερα είχε Εκλέξει. Δίχως καμιά οίηση είχε γράψει κάποτε στή Σόνια Λήμπκνεχτ : «Τό ξέρετε, έλπίζω νά πεθάνω στό πόστο μου, σέ μιά μάχη στό δρόμο ή στή φυλακή».

Κανείς δέν μπορεί νά πει ποιά έπίδραση θά είχε άσκήσει αν ζούσε ή Ρόζα, στήν πορεία τής ιστορίας στά τελευταία είκοσι χρόνια καί άν αύτή θά μποροΰσε νά άλλάξει βαθιά αύτή τήν πορεία.

'Αλλά άφοϋ αύτή δεν θά μποροΰσε νά ιδεί τή νίκη τής ύπόθεσης πού ήταν ό σκοπός τής ζωής της, ο θάνατός της άπό τά κτυπήματα τοΰ έχθροϋ σέ μιά ύπέρτατη στιγμή τής πάλης φαίνεται σάν το γεμάτο έννοια συμπέρασμα τής μαχητικής της ζωής. Αύτό υψώνεται πάνω άπό τή φρίκη αύτοϋ τοΰ θανάτου. Αύτό γίνεται ένα σύμβολο. "Ενας άγροΐκος άνθρωπος, στιγματισμένο; μέ τα σημάδια τοΰ Εκφυλισμού, άποκτηνωμένος άπό τό Επάγγελμα τών δπλων, συνέτριψε, δίχως νά ξέρει τί κάνει, έκτελώντας μιά διαταγή, τόν θαυμάσιο κάλυκα πού περιείχε τή μεγαλοφυία. "Ετσι, στίς μέρες τοΰ Γενάρη, τό δολοφονικό μίσος, ή ήλιθιότητα καί ή δουλικότητα στις διαταγές τής καπιταλιστικής βαρβαρότητας, συντρίψανε τούς πόθους τού προλεταριάτου γιά τή λευτεριά του.

Ή είδηση τής δολοφονίας τοϋ Κάρλ καί τής Ρόζας έκμηδένισε τίς τελευταίες δυνάμεις τοϋ γέρο Μέριγκ. Πέθανε στίς 29 τοΰ Γενάρη. Ό Λεό Γιόγκισες, τσακισμένος άπ' αύτό τό κτύπημα της μοίρας, σκιά τοΰ έαυτοΰ του, μπόρεσε άκόμα νά φέρει στό φως και νά δημοσιεύσει δίπλα σέ μαρτυρικές δηλώσεις σχετικά μέ τή διπλή δολοφονία καί ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο πού έδινε μιά κτηνώδη φρικτή όψη στό έγκλημα: τό συμπόσιο τών δολοφόνων μετά τό κακούργημα τους. Μ΄ αύτό υπέγραψε καί τήν ίδια τή δική του καταδίκη σέ θάνατο. Συνελήφθηκε στίς 10 Μαρτίου 1919 καί άμέσως δολοφονήθηκε μέσα στά κρατητήρια τής Αστυνομικής Διεύθυνσης άπό τόν άξιωματικό τής άστυνομίας Τάμσικ. «Πυροβολήθηκε στην άπόπειρά του νά δραπετεύσει». Καί όμοια όπως οί άρχηγοί τους, χιλιάδες έπαναστάτες έργάτες σφραγίσανε μέ τό θάνατό τους στή μάχη ή άπό τά κτυπήματα τής λευκής τρομοκρατίας τήν πίστη τους στό Σπάρτακο.

Πάνω στούς τάφους τους ή άντεπανάσταση, αισχρά, όργίασε.

Πίστευε ότι ή κοινωνική έπανάσταση πέθανε γιά πάντα. Τί άγαλλίαση γι' αύτήν. Ή διεφθαρμένη Δικαιοσύνη καί τό κρατικό συμφέρον σέ ίερή συμμαχία προσπαθούν νά πλαστογραφήσουν κάθε τι πού είχε σχέση μέ τή δολοφονία τής Λούξεμπουργκ καί τού Λήμπκνεχτ. Ό εισαγγελέας Ζόρνς μ' αύτή του τήν ιδιότητα προσπαθεί νά Εξαφανίσει τά στοιχεία τοΰ κακουργήματος. Άλλά ή Rote Fahne καταγγέλλει μ' όλη της τή δύναμη καί σ' όλους τούς τόνους το έγκλημα. Συγκλονίζει τή συνείδηση τής κοινής γνώμης καί έξαναγκάζει τίς άρχές νά συλλάβουν μερικούς τουλάχιστο άπό τούς ένόχους. Τότες μ' αύτούς, ή φυλακή μεταμορφώνεται σέ άντρο παραχαρακτών καί έπιόρκων, σέ τεκέ καί σέ μπορντέλλο. Τέλος Ένα κυνικό ομοίωμα δίκης πραγματοποιείται, κατά τή διάρκεια τής οποίας, παρά τίς προσπάθειες έκφοβισμού καί διαφθοράς, ή άλήθεια άποκαλύπτεται. Τό συναδελφικό δικαστήριο τής Μεραρχίας ιππικού άθωώνει τούς δολοφόνους εύγενοΰς καταγωγής. Ό υπολοχαγός Λίπμαν καταδικάζεται σέ κράτηση. Ό ύπολοχαγός Φόγκελ καταδικάζεται σέ δυό χρόνια φυλακή γιά άμελή φρούρηση καί έξαφάνιση πτώματος. Ό στρατιώτης Ροΰγκε καταδικάζεται έπίσης σέ δυό χρόνια φυλακή γιά άπόπειρά άνθρωποκτονίας. Ό Φόγκελ Εφοδιάζεται άπό τούς άνωτέρους του άμέσως μετά τήν καταδίκη του μέ ένα ψεύτικο διαβατήριο καί ένα αύτοκίνητο καί φεύγέι γιά τήν 'Ολλανδία, μέχρις ότου, πολύ γρήγορα, τού δοθεί άμνηστία.

Ό άξιωματικός τής άστυνομίας Τάμσικ, ο δολοφόνος τού Γιόγκισες, σκότωσε άκόμα «γιά άπόπειρά άπόδρασης» τόν άρχηγό των ναυτών Ντόρενμπαχ. Είς άναγνώριση αύτών τών ύπηρεσιών του, ό υπουργός Σέβερινγκ τόν προήγαγε σέ άξιωματικό τής πρωσσικής 'Ασφαλείας.

Τίς μάχες τοϋ 'Ιανουαρίου διαδέχονται οί έκστρατείες άπό πόλη σέ πόλη τοϋ στρατοϋ τοΰ έμφυλίου πολέμου μέ έπικεφαλής το Νόσκε γιά τή σωτηρία τής άστικής δημοκρατίας. "Οχι όμως για πάντα. Ή νίκη τής άντεπανάστασης τό Γενάρη τοϋ 1919, είχε για συνέπεια τή νίκη τοΰ Χίτλερ τό Γενάρη τοΰ 1933. Οί δολοφόνοι γνωρίζουν τώρα τιμές καί δόξες. Ό οργανωτής τής δολοφονίας, ο

λοχαγός Πάμπστ γίνεται άξιος κάθε τιμής. Ό Ζόρνς γίνεται άνώτατος εισαγγελέας στή ναζιστική Φολκσγκέριχτσχοφ, άνωτάτη ένσάρκωση τής φασιστικής δικαιοσύνης. Πολυάριθμοι άγωνιστές σπαρτακιστές ρίχνονταν στά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δολοφονούνται.

"Ο,τι άνήκε στή Ρόζα Λούξεμπουργκ λεηλατήθηκε άπό τις στρατιωτικές όρδές, τό 1919. 'Ανεκτίμητα έργα τής μεγαλοφυούς αύτής γυναίκας κλέβονται, διασκορπίζονται, καταστρέφονται. Το 1933 τά έργα της, όπως έπίσης καί πολλά άλλα έκπολιτιστικά δημιουργήματα τοΰ γερμανικού λαού, καήκανε δημόσια. Τό μνημείο πού οί έργάτες τοΰ Βερολίνου είχαν άνεγείρει στή μνήμη της και στή μνήμη εκείνων πού έπεσαν μαζί της, γκρεμίστηκε.'Αλλά άκόμα χειρότερος είναι ο βιασμός τής μνήμης της άπό έκείνους πού είχαν άποστολή νά διατηρήσουν καί νά άναπτύξουν τήν πολιτική της κληρονομιά. Ή μνήμη τής Ρόζας Λούξεμπουργκ έχει άπ' αύτούς ύβριστεϊ, οί Ιδέες της έχουν παραμορφωθεί καί δυσφημιστεί, τό πολιτικό της έργο πλαστογραφηθεί, οί όπαδοί της έξοστρακιστεΐ. Τό όνομά της, όπως καί τό όνομα τοΰ Κάρλ Λήμπκνεχτ, χρησιμοποιείται γιά σημαία πού καλύπτει μιά πολιτική άσυμβίβαστη μέ έκείνην πού άκολουθοΰσαν αύτοί οί δυό μεγάλοι έπαναστάτες. Πηγή Π.Φρέλιχ , Ρόζα Λούξεμπουργκ , τόμος 2^ος εκδόσεις νέοι στόχοι

[O Λένιν για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ υπήρξε χωρίς αμφιβολία ισχυρότατο πλήγμα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα εκείνης της εποχής, ανεξίτηλο στίγμα για τη γερμανική και διεθνή σοσιαλδημοκρατία, αλλά και η απόδειξη για τον πραγματικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας. Λίγες μέρες μετά το στυγερό γεγονός, στις 19 Γενάρη του 1919, ο Λένιν έδωσε με ακρίβεια την πολιτική του σημασία: «Σήμερα στο Βερολίνο -είπε μιλώντας σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας⁷- η αστική τάξη και οι σοσιαλπροδότες πανηγυρίζουν. Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Κ. Λίμπκνεχτ και τη Ρ. Λούξεμπουργκ. Ο Eμπερτ και ο Σάιντεμαν, που τέσσερα ολόκληρα χρόνια έσπρωχναν τους εργάτες στο σφαγείο για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών. Το παράδειγμα της επανάστασης στη Γερμανία μας πείθει ότι η "δημοκρατία" δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της αστικής καταλήστευσης και της πιο άγριας βίας». Το Μάρτη του ιδίου έτους, αναπτύσσοντας, στο ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τις περίφημες θέσεις του για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο Λένιν θα πει⁸: «Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά και γιατί αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προηγμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα - μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλ. ανθρώπους που η κρατική εξουσία τους είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης».(…)

Για δε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης είχε σημειώσει χαρακτηριστικά¹²: «Ηταν και παραμένει ένας αετός. Και όχι μόνο η μνήμη της θα είναι πάντα ιερή για τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, μα και η βιβλιογραφία της και η πλήρης συλλογή των έργων της... θα είναι ένα διδακτικότατο μάθημα, που θα διαπαιδαγωγεί πολλές γενιές κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο».(…)

Κι όταν αναφερόμαστε σ' αυτούς δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε μια πολύ απλή διαπίστωση του Λένιν¹⁴:«Το αίμα των καλύτερων ανθρώπων της παγκόσμιας προλεταριακής Διεθνούς, των αξέχαστων ηγετών της διεθνούς σοσιαλιστικής επανάστασης θα ατσαλώσει καινούριες μάζες εργατών για αγώνα ζωής και θανάτου. Και ο αγώνας αυτός θα οδηγήσει στη νίκη».] Ριζοσπάστης Κυριακή 21 Γενάρη 2001, Γιώργος Πετρόπουλος

⁷. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 434

^{8 .το ίδιο, σελ.497}

 ¹² Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 44, σελ. 422

¹⁴ Β. Ι. Λένιν: «Άπαντα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος 37, σελ. 460

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=626841

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν

Μπερτολντ Μπρεχτ

Ρόζα Λουξεμπουργκ... 5 Μαρτίου 1871 – 15 Ιανουαρίου 1919	...