31 Γενάρη 1943 ο Στρατάρχης φον Πάουλους παραδίδεται στους Σοβιετικους στο Στάλινγκραντ

31/01/2017

• Ιστορία

Της Αργυρώς Κραββαρίτη                                      http://vathikokkino.gr

Στις 31 Ιανουαρίου του 1943, ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων στο Στάλινγκραντ παραδόθηκε στον σοβιετικό στρατό. Παρά και ενάντια στην διαταγή του Χίτλερ που διέταξε, έξι ημέρες πριν, να πεθάνουν μέχρις ενός όλοι οι γερμανοί στρατιώτες και να μη παραδοθεί κανείς.

Στις 30 Ιανουαρίου 1943, ο Χίτλερ προήγαγε τον Πάουλους σε στρατάρχη και του έστειλε μήνυμα ότι κανένας γερμανός στρατάρχης δεν αιχμαλωτίστηκε ποτέ. Ο Χίτλερ υποδείκνυε έτσι στον Πάουλους να αυτοκτονήσει, αλλά εκείνος απέρριψε την ιδέα του φύρερ, και την επόμενη ημέρα παραδόθηκε στους Σοβιετικούς του Κόκκινου Στρατού 31 Γεναρη 1943 Ο τελευταίος Γερμανός παραδόθηκε στις 2 Φεβρουαρίου.

Ο Φρίντριχ φον Πάουλους (Friedrich von Paulus), 53 ετών, έλαβε μέρος στην εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Το καλοκαίρι του 1940, ο Πάουλους προήχθη σε αναπληρωτής Αρχηγός τους Γενικού Επιτελείου. Με αυτή την ιδιότητα επισκέφθηκε τον Έρβιν Ρόμελ (Erwin Rommel) στην βόρεια Αφρική, και συνέταξε μια πολύ επικριτική αναφορά για τον Ρόμελ και τον στρατό του, αλλά ο Χίτλερ δεν έδωσε καμιά συνέχεια στην αναφορά.

30 Γενάρη 1972 B. Iρλανδία: «Ματωμένη Κυριακή»

30/01/2017

• Ιστορία

Γράφει η Αργυρώ Kραββαρίτη                        http://vathikokkino.gr                                       

Την 30η Γενάρη συμπληρώνονται 45 χρόνια από την «Ματωμένη Κυριακή» του 1972 στο Ντέρι, όταν δυνάμεις των Βρετανών αλεξιπτωτιστών της «νέας κατοχής» ανοίγουν πυρ εναντίον μιας ειρηνικής πορείας διαμαρτυρίας για την αναγνώριση των πολιτικών δικαιωμάτων των Καθολικών, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 27 άμαχοι Ιρλανδοί.

1972: Η «Ματωμένη Κυριακή» της Βόρειας Ιρλανδίας

Στις 25 του Γενάρη σε μυστική σύσκεψη μελών της προτεσταντικής κυβέρνησης, της στρατιωτικής και της αστυνομικής διοίκησης αποφασίζεται το αιματοκύλισμα της διαδήλωσης. Οι Βρετανοί επιστρατεύουν τους διαβόητους για τη σκληρότητά τους αλεξιπτωτιστές της μονάδας «Para-1».Στα μέσα Γενάρη του 1972, ο βρετανικός στρατός πραγματοποιεί εκτεταμένες συλλήψεις Καθολικών στο Μπέλφαστ, με πρόσχημα την εκκαθάριση του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA). Στις 16 του Γενάρη, η τοπική κυβέρνηση των Προτεσταντών ανακοινώνει τη δημιουργία νέου στρατοπέδου

συγκέντρωσης, όπου κρατούνται οι συλληφθέντες Καθολικοί. Ταυτόχρονα, παρατείνεται για άλλους έξι μήνες η απαγόρευση ανοιχτών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Είναι η σταγόνα που κάνει το νερό να ξεχειλίσει στο ποτήρι της μειονότητας. Την επομένη, η Ενωση Πολιτικών Ελευθεριών, μια οργάνωση που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις των Καθολικών, εξαγγέλλει για τις 30 του Γενάρη, στο Λοντοντέρι, το λίκνο του κινήματος για την απελευθέρωση της Β. Ιρλανδίας, συγκέντρωση και πορεία, με στόχους την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από τη Βόρεια Ιρλανδία

Στις 28 Ιανουαρίου γεννήθηκε 1853 γεννήθηκε ο Χοσέ Μαρτί

28/01/2017

• Ιστορία

                                                                                    http://vathikokkino.gr
Γράφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

Ώρες – ώρες μελαγχολίες με πλημμυρίζουν και σαν σκιές με τυλίγουν μέσα τους. Και έχουν αυτά τα μικροπράγματα τόσο πραγματικό μεγαλείο και μεγαλώνω κι εγώ τόσο μαζί τους και κινούμαι τόσο καλά, που αν και δεν είμαι παρά μια αιώνια αγωνία του ίδιου του εαυτού μου – έχω ένα παράξενο χαμόγελο για τους τρελούς πόνους μου και σκέψεις γεμάτες στοργή γι’ αυτές τις ακατανίκητες θλίψεις που με τυλίγουν… Γιατί η ζωή είναι αγώνας· γι’ αυτό ζω. Γιατί η ζωή είναι πόνος· γι’ αυτό ζω: ζω, γιατί πρέπει να είμαι πιο δυνατός από κάθε εμπόδιο και από κάθε αξία.
O José Julián Martí y Pérez γεννήθηκε 28 Ιανουαρίου, 1853 στην Aβανα και πέθανε στις 19 Μαϊου, 1895 στο Ντος Ρίος

Ιστορικό των Ινδιάνων της Λατινικής Αμερικής

ΧΥΝΟΥΝ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ, ΚΙ ΩΣΤΟΣΟ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ

ΠΩΣ ΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΨΥΧΗ

Στα 1581, ο Φίλιππος o II βεβαίωνε ενώπιον της Audencie (ΐ)της Γκουαντσλαχάρα ότι, το ένα τρίτο των ιθαγενών της Αμερικής είχε αποδεκατιστεί κι ότι, όσοι επέζησαν υποχρεώνονταν να πληρώνουν φόρο για τους νεκρούς. Ο μονάρχης είχε προσθέσει ότι οι Ινδιάνοι πουλιώνταν και αγοράζονταν, ότι κοιμόνταν στο όμορφο άστρο, ότι οι μητέρες σκότωναν τα παιδιά-τους για να τα γλυτώσουν απ' το μαρτύριο των μεταλλείων. (2) Μα η υποκρισία του Στέμματος ήταν πιο απέραντη α π' την αυτοκρατορία: το Στέμμα ελάμβανε το ένα πέμπτο της αξίας των μετάλλων που έβγαζαν οι υπήκοοί του σ ' ολόκληρη την έκταση του ισπανικού Νέου Κόσμου, με επιπλέον φόρους. Το ίδιο έγινε και το X V III αιώνα για το Στέμμα της Πορτογαλίας στη βραζιλιάνικη επικράτειά-του Σύμφωνα με τον Έ νγκελς, το ασήμι και το χρυσάφι της Αμερικής διείσδυσαν ως διαβρωτικό οξύ α π ' όλους τους πόρους της ετοιμοθάνατης φεουδαλικής κοινωνίας της Ευρώπης, και οι εκμεταλλευόμενοι τα μεταλλεία, στην υπηρεσία της γεννώμενης καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, μεταμόρφωσαν τους ντόπιους και τους μαύρους σκλάβους σ ' ένα σημαντικότατο "εξωτερικό προλεταριάτο" της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η ελληνορωμαϊκή δουλεία ξαναγεννιόταν στην πράξη, μέσα σ ' ένα κόσμο διαφορετικό και, δυστυχώς για τους ιθαγενείς των ρημαγμένων αυτοκρατοριών της ισπανικής Αμερικής, πρέπει να προσθέσουμε και τη φοβερή μοίρα των Μαύρων που ξεριζώθηκαν α π' τα αφρικανικά χωριά-τους για να δουλέψουν στη Βραζιλία και τις Αντίλλες. Η αποικιακή λατινο-αμερικάνικη οικονομία διέθετε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εργατικής δύναμης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, για να καταστήσει δυνατή τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου που μπόρεσε ποτέ να διαθέσει ένας πολιτισμός στην παγκόσμια ιστορία. Τούτη η άγρια παλίρροια αρπακτικής διάθεσης, τρόμου και θάρρους ενέσκηψε σ' αυτές τις περιοχές με τη μορφή μιας γενοκτονίας των ιθαγενών: οι καλύτερα ενημερωμένες πρόσφατες έρευνες υπολογίζουν ότι ο πληθυσμός του προκολομβιανού Μεξικού κυμαινόταν ανάμεσα στα τριάντα και τριανταεπτάμισι εκατομμύρια κάτοικους, και στον ίδιο περίπου αριθμό ανεβάζουν την ποσότητα των Ινδιάνων της περιοχής των Ά νδ εω ν. Η κεντρική Αμερική αριθμούσε δέκα με δεκατρία εκατομμύρια ψυχές. Αζτέκοι, Ίνκας και Μάγια έφταναν συνολικά σ ' έναν αριθμό ανάμεσα στα εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια ανθρώπους όταν έκαναν την εμφάνισή-τους οι κονκισταδόρες. Ενάμιση αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν α π ' αυτούς παρά τριάμισι εκατομμύρια, (ΐ) Κατά το μαρκήσιο ντε Μπαρίνας, ανάμοσα στη Λίμα και Πάιτα, όπου είχαν ζήσει πάνω από δύο εκατομμύρια Ινδιάνοι, δεν απέμεναν παρά μονάχα τέσσερις χιλιάδες οικογένειες ιθαγενών στα 1685. Ο αρχιεπίσκοπος Λινιάν υ Θισνέρος αρνιόταν τον αφσνισμό των Ινδιάνων: "Κρύβονται, έλεγε, για να μην πληρώνουν φόρους, καταχρώμενοι την ελευθερία που απολαμβάνουν και που δεν είχαν την εποχή των Ί ν κας".

Το μέταλλο ξεπηδούσε ακατάπαυστα α π' τις αμερικανικές φλέβες, και ακατάπαυστα έφταναν α π ' την ισπανική αυλή διαταγές που παραχωρούσαν στους ιθαγενείς προστασία στα χαρτιά και μιαν αξιοπρέπεια παγωμένη στο μελάνι, ενώ ο δυσβάστακτος μόχθος-τους συντηρούσε το βασίλειο. Μια εικονική νομιμότητα προστάτευε τον Ινδιάνο. Μια χειροπιαστή εκμετάλλευση, όμως, του έπινε το αίμα. Α π ' τη σκλαβιά στη δουλεία των encomenderos (3) 

Στις 27 Γενάρη 1945 οι Σοβιετικοί απελευθερώνουν το Άουσβιτς

27/01/2017

• Ιστορία

                                                                                                 http://vathikokkino.gr

Επιμέλεια: Αργυρώ Κραββαρίτη

Το μεσημέρι της 27^ης  Ιανουαρίου 1945 oι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού (60η Στρατιά του 1ου Ουκρανικού Μετώπου) επικεφαλής της οποίας ήταν ο συνταγματάρχης Πάβελ Κουρότσκιν απελευθερώνουν τους 7.000 περίπου εναπομείναντες κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να ανακηρύξει την 27^η  Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945 τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου στην Πολωνία

Το Άουσβιτς όπως το θυμούνται απελευθερωτές και κρατούμενοι

Στις 27-1-1945 ο σοβιετικός στρατός υπό την αρχηγία του στρατηγού Κόνιεφ έβαλε τέλος στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γ’ Ράιχ. Ιδού όμως, πως θυμούνται το γεγονός οι απελευθερωτές, αλλά και οι κρατούμενοι.

Τους αιχμαλώτους του Άουσβιτς απελευθέρωσαν τέσσερις μεραρχίες πεζικού του Κόκκινου Στρατού. Την εμπροσθοφυλακή της επίθεσης αποτελούσαν οι άντρες της 107ης και 100ης μεραρχίας. Στην τελευταία υπηρετούσε ο ταγματάρχης Ανατόλι Σαπίρο, του οποίου η ομάδα εφόδου βρέθηκε πρώτη μπροστά στην πύλη του στρατοπέδου. Ο ίδιος θυμάται:

Το απόγευμα μπήκαμε στο χώρο του στρατοπέδου, περάσαμε την κύρια πύλη, πάνω από την οποία ήταν τοποθετημένη η πλεγμένη από κάγκελα επιγραφή «Η εργασία απελευθερώνει». Να μπούμε στο εσωτερικό των παραπηγμάτων χωρίς προστατευτικούς επιδέσμους στο πρόσωπο ήταν αδύνατο. Στα διώροφα κρεβάτια ήταν παρατημένα πτώματα. Κάτω απ’ αυτά μερικές φορές έβγαιναν ημιθανείς σκελετωμένοι και ορκίζονταν ότι δεν είναι Εβραίοι. Κανείς δεν πίστευε στο ενδεχόμενο ότι θα ελευθερωθεί.

Εκείνο το διάστημα είχαν απομείνει στο στρατόπεδο περίπου 7 χιλιάδες κρατούμενοι. Μεταξύ αυτών και μια που έφερε τον αριθμό 74233 (το όνομα δεν εξακριβώθηκε), η οποία ανέφερε:

Είδα ξαφνικά στο δρόμο κοντά στο στρατόπεδο σιλουέτες με λευκές και γκρίζες στολές. Ήταν περίπου 5 η ώρα. Αρχικά νομίσαμε ότι επιστρέφουν οι φύλακες του στρατοπέδου. Πήγα γρήγορα να δω ποιος έρχεται. Πόση ήταν η ευτυχία μας όταν είδαμε ότι είναι η σοβιετική εμπροσθοφυλακή. Τα φιλιά και οι χαιρετισμοί δεν είχαν τελειωμό. Μας προέτρεπαν να φύγουμε, μας εξηγούσαν ότι δεν πρέπει να μείνουμε εδώ καθώς δεν είχε διευκρινιστεί ακόμη που είναι ο εχθρός. Κάναμε μερικά βήματα να φύγουμε και επιστρέφαμε ξανά.

Ο αντιστράτηγος Βασίλι Πετρένκο, διοικητής το 1945 της 107ης μεραρχίας, εισέρχεται στο στρατόπεδο λίγο μετά τον Σαπίρο. Στα απομνημονεύματά του «Πριν και μετά το Οσβιέτσιμ», περιγράφει ως εξής τα όσα είδε:

Οι Γερμανοί εκκένωσαν στις 18 Ιανουαρίου όλους όσους ήταν σε θέση να περπατήσουν. Τους αρρώστους και αδύναμους τους άφησαν. Κάποιοι λίγοι, οι οποίοι μπορούσαν να περπατήσουν, το έσκασαν όταν ο στρατός μας πλησίασε στο στρατόπεδο. Οι δικοί μας έστειλαν στο στρατόπεδο υγειονομικές μονάδες της 108ης, 322ης και της δικής μου 107ης μεραρχίας, οι οποίες έστησαν τουαλέτες και άλλες υγειονομικές εγκαταστάσεις εκστρατείας, όπως είχαν διαταχτεί να κάνουν. Το συσσίτιο οργάνωσαν επίσης αυτές οι μεραρχίες με κουζίνες εκστρατείας.

Ο διοικητής λόχου Βασίλι Γκρομάντσκι, ήταν και αυτός ένας από τους πρώτους που μπήκε στο «στρατόπεδο του θανάτου»:

Υπήρχαν εκεί κλειδωμένες πύλες και δεν ήξερα ποια ήταν η κεντρική. Διέταξα να σπάσουν τις κλειδαριές. Δεν έβρισκα κανέναν. Προχωρήσαμε γύρω στα 200 μέτρα και βλέπουμε να τρέχουν προς το μέρος μας φυλακισμένοι, περίπου τριακόσιοι, με ριγέ στολές. Ήμασταν σε εγρήγορση καθώς είχαμε προειδοποιηθεί ότι οι Γερμανοί αλλάζουν τις στολές τους. Αλλά ήταν πραγματικά κρατούμενοι. Έκλαιγαν, μας αγκάλιαζαν. Διηγούνταν πως εδώ είχαν εξολοθρευτεί εκατομμύρια άνθρωποι. Θυμάμαι μέχρι τώρα που μας είχαν πει ότι είχαν αναχωρήσει από το Άουσβιτς 12 βαγόνια που μετέφεραν μόνο παιδικά καροτσάκια.

Ο Ιβάν Μαρτινούσκιν το 1945 ήταν 21 ετών, υπολοχαγός, διοικητής του λόχου πολυβολητών της 322ης μεραρχίας πεζικού. Θυμάται ότι μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχε ιδέα πως τον είχαν στείλει για την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης:

Πλησίασα με το λόχο μου το φράχτη, αλλά είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και δεν μπήκαμε στο χώρο, αλλά καταλάβαμε το φυλάκιο έξω από την περίμετρο στρατοπέδου. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ ζεστό, σκεφτήκαμε μάλιστα ότι οι Γερμανοί είχαν προετοιμάσει για τους ίδιους ένα ζεστό χώρο, αλλά να που ήρθαμε εμείς. Την επόμενη μέρα αρχίσαμε την εκκαθάριση. Υπήρχε εκεί ένας τεράστιος συνοικισμός, η Μπζεζίνκα, με στερεά σπίτια από τούβλο, και όταν αρχίσαμε να προχωράμε προς τα εκεί άρχισαν να μας πυροβολούν από κάποιο κτίριο. Καλυφθήκαμε και συνδεθήκαμε με τη διοίκηση. Ζητήσαμε να χτυπήσει το κτίριο το πυροβολικό. Ας το καταστρέψουμε, και πάμε παρακάτω. Μας απάντησαν όμως ότι το πυροβολικό δεν θα χτυπήσει, επειδή εδώ υπάρχει στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσα στο οποίο υπάρχουν άνθρωποι και θα πρέπει να αποφύγουμε την ανταλλαγή πυρών. Τότε μόνο καταλάβαμε τι φράχτης ήταν αυτός

Μετά τους στρατιωτικούς, στο στρατόπεδο μπαίνουν ανταποκριτές, οι δημοσιογράφοι της στρατιωτικής εφημερίδας της 38ης στρατιάς, Ούσερ Μαργκούλις και Γκενάντι Σάβιν. Να ποια ήταν η μαρτυρία τους:

Μπήκαμε στο τούβλινο κτίριο ερευνήσαμε τα δωμάτια, οι πόρτες δεν ήταν κλειδωμένες. Στο πρώτο δωμάτιο υπήρχε ένα ολόκληρο βουνό από παιδικά ρούχα: Παλτουδάκια, παντελόνια, ζακέτες, μπλουζάκια. Πολλά είχαν κηλίδες από αίμα. Σε ένα άλλο υπήρχαν κιβώτια γεμάτα από οδοντιατρικές γέφυρες και χρυσά δόντια. Στο τρίτο κουτιά με γυναικεία μαλλιά. Και στη συνέχεια, μια γυναίκα (σ.σ. κρατούμενη του στρατοπέδου) μας οδήγησε σ’ ένα δωμάτιο με κομψές γυναικείες τσάντες, αμπαζούρ, πορτοφόλια και άλλα δερμάτινα είδη. Μας είπε: «Όλα αυτά έχουν φτιαχτεί από ανθρώπινο δέρμα».

Το Οσβιέτσιμ είναι ελεύθερο και για τη διοίκηση της πόλης ορίζεται επικεφαλής ο Γκριγκόρι Ελισαβέτινσκι, ο οποίος στις 4 Φεβρουαρίου 1945 αναφέρει σε γράμμα στη σύζυγό του:

Στο στρατόπεδο υπάρχει παιδικός θάλαμος. Εκεί έφερναν εβραιόπουλα διαφόρων ηλικιών. Σε αυτά, πραγματοποιούσαν διάφορα πειράματα, όπως στα κουνέλια. Είδα ένα νεαρό 14 ετών, στον οποίο για «επιστημονικούς» σκοπούς εισήγαγαν στη φλέβα του κηροζίνη. Μετά έκοψαν ένα κομμάτι απ’ το σώμα του και το έστειλαν σε εργαστήριο στο Βερολίνο, ενώ στον ίδιο πρόσθεσαν ένα άλλο ανθρώπινο κομμάτι. Τώρα βρίσκεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο γεμάτος βαθιές σαπισμένες πληγές και δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να βοηθηθεί. Στο στρατόπεδο κυκλοφορεί μια όμορφη κοπέλα, νέα, αλλά παράφρων. Εκπλήσσομαι πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν τρελάθηκαν.

Το ίδιο διάστημα κάποιοι από τους απελευθερωμένους, όσοι κατάφεραν να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και να περπατήσουν, εγκατέλειψαν μόνοι τους το Άουσβιτς. Η διήγηση ενός, με τον αριθμό 74233:

Στις 5 Φεβρουαρίου κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση της Κρακοβίας. Από τη μια πλευρά του δρόμου υπήρχαν τεράστια εργοστάσια τα οποία είχαν κατασκευάσει κρατούμενοι, που είχαν πεθάνει εδώ και καιρό από την εξαντλητική εργασία. Από την άλλη πλευρά ήταν ακόμη ένα μεγάλο στρατόπεδο. Μπήκαμε εκεί και βρήκαμε αρρώστους οι οποίοι όπως κι εμείς, σώθηκαν επειδή δεν έφυγαν με τους Γερμανούς στις 18 Ιανουαρίου. Από εκεί προχωρήσαμε παραπέρα. Μας συνόδευαν για αρκετό διάστημα τα ηλεκτρικά καλώδια στις πέτρινες κολώνες, σύμβολο της δουλείας και του θανάτου. Μας φαινόταν ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να βγούμε από το στρατόπεδο. Επιτέλους αυτό τελείωσε, και φτάσαμε ως το χωριό Βλοσενιούστσα. Εκεί διανυκτερεύσαμε και την επόμενη μέρα, 6 Φεβρουαρίου, ξεκινήσαμε πάλι. Στο δρόμο, μας πήρε ένα όχημα και μας έφερε στην Κρακοβία. Είμαστε ελεύθεροι, αλλά ακόμη δεν μπορούμε να χαρούμε. Περάσαμε πάρα πολλά και χάσαμε πάρα πολλούς

πηγή  

Με την οναμασία «Άουσβιτς» αποκαλούσαν οι Γερμανοί το στρατόπεδο «Οσβιέτσιμ». Αποτελούνταν από πέντε στρατώνες και μία φυλακή. Σε ακτίνα 20-30 χιλιομέτρων, στην κοιλάδα Ντομπρόφσκι, υπήρχαν ακόμη άλλα 18 τμήματα, με περίπου 80 στρατώνες. Στον καθένα στεγάζονταν 200-300 φυλακισμένοι.

Εδώ μεταφέρονταν άνθρωποι από όλη την Ευρώπη. Καθημερινά έφταναν 10 τρένα, με 40-50 βαγόνια, όπου στο καθένα στοιβάζονταν 50 με 100 άνθρωποι. Την πρώτη ημέρα επιβίωνε το 10% έως 30% των κρατουμένων. Καταγραφή όσων πέθαναν αμέσως μετά την άφιξή τους σε θαλάμους αερίων δεν τηρήθηκε. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών, στο Άουσβιτς σκοτώθηκαν 1.100.000 Εβραίοι, 140 000-150 000 Πολωνοί, 100 000 Ρώσοι και 23.000 Τσιγγάνοι.

25-30 χιλιάδες Εβραίοι από πολλές ευρωπαϊκές χώρες έφταναν ταυτόχρονα στη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων. Γυναίκες, ηλικιωμένοι, παιδιά,και άρρωστοι χωρίζονταν από υγιείς άνδρες και εκτελούνταν αμέσως.

Τα τελευταία δύο χρόνια εκτελούνταν και οι άνδρες. Η καθημερινή τροφή ήταν ένα είδος σούπας και 150-200 γραμμάρια ψωμί. Τον Οκτώβριο του 1944 τα κρεματόρια λειτουργούσαν νυχθημερόν. Τον Δεκέμβριο του 1944, ανατινάχθηκαν  από τους Γερμανούς.

  Πηγή  

Μεταξύ της 17 και 23 Ιανουαρίου το στρατόπεδο εκκενώθηκε και περίπου 60.000 κρατούμενοι οδηγήθηκαν σε πορείες θανάτου προς τη δύση. Στα στρατόπεδα του Άουσβιτς παρέμειναν συνολικά κοντά στους 7.500 φυλακισμένους, οι οποίοι λόγω ασθένειας και αδυναμίας ήταν αδύνατο να ακολουθήσουν την πορεία. Περισσότεροι από 300 τουφεκίστηκαν άμεσα, ενώ η προγραμματισμένη εξόντωση των υπόλοιπων αποτράπηκε μονάχα λόγω της ταχείας προέλασης του ερυθρού στρατού στην ανατολή.

Ως πρώτο των κυρίων στρατοπέδων απελευθερώθηκε το Άουσβιτς Ι Μόνοβιτς το μεσημέρι της 27 Ιανουαρίου 1945, από την 60ή Στρατιά, επικεφαλής της οποίας ήταν ο συνταγματάρχης Πάβελ Κουρότσκιν. Στις επόμενες μέρες πέθαναν περίπου 200 από τους επιζώντες του Άουσβιτς από τις συνέπειες της κακομεταχείρισής τους από τους εθνικοσοσιαλιστές, παρόλο που υπήρξε ιατρική βοήθεια από πλευράς των Συμμάχων.

Πορείες θανάτου

Πορείες θανάτου ονομάζονται οι βίαιες μετακινήσεις από τους Ναζιστές χιλιάδων κρατουμένων, κυρίως Εβραίων, από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που βρίσκονταν κοντά στα μέτωπα του πολέμου προς τα στρατόπεδα στο εσωτερικό της Γερμανίας.

Κατά τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1944, καθώς οι Ηνωμένες  Πολιτείες Αμερικής, η Βρετανία και ο Καναδάς έφτασαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τα δυτικά, η Σοβιετική Ένωση προέλαυνε από τα ανατολικά. Οι Γερμανοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα στρατόπεδα, μεταφέροντας ή καταστρέφοντας τις αποδείξεις των κτηνωδιών που είχαν διαπράξει εκεί.

Οι κρατούμενοι, ήδη άρρωστοι μετά από μήνες ή έτη κακομεταχείρισης και ασιτίας, σχημάτιζαν πορείες για δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στα χιόνια κατευθυνόμενοι στους σιδηροδρομικούς σταθμούς· στη συνέχεια μεταφέρονταν για μέρες -κάποιες φορές χωρίς φαγητό και στέγη- με εμπορικές αμαξοστοιχίες που είχαν ανοιχτά βαγόνια· όταν έφταναν στον προορισμό τους εξαναγκάζονταν και πάλι σε πεζοπορία προς τα νέα στρατόπεδα. Όσοι κρατούμενοι επιβράδυναν ή κατέρρεαν, εκτελούνταν επιτόπου.

Η μεγαλύτερη και γνωστότερη πορεία θανάτου έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1945, όταν ο σοβιετικός στρατός προέλαυνε στην Πολωνία. Εννιά ημέρες πριν φτάσουν οι Σοβιετικοί στο στρατόπεδο θανάτου στο Άουσβιτς, οι Γερμανοί εξενάγκασαν σε πορεία 60.000 κρατούμενους από το στρατόπεδο εκείνο προς το Βότσισλαβ, το οποίο απείχε 55 και πλέον χιλιόμετρα, όπου τους φόρτωσαν σε εμπορικές αμαξοστοιχίες με κατεύθυνση άλλα στρατόπεδα. Περίπου 15.000 πέθαναν καθοδόν.

Άουσβιτς

Κοιτώνες στο Άουσβιτς

Πρόκειται για το μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης των Ναζί, το οποίο μεταπολεμικά έγινε σύμβολο του Ολοκαυτώματος και γενικότερα της αγριότητας των Ναζί. Βρίσκεται σε απόσταση 60 περίπου χιλιομέτρων από τη Κρακοβία, στη Πολωνία και χτίστηκε το καλοκαίρι του 1940. Αποτελούνταν από τρία κύρια στρατόπεδα, τα Άουσβιτς Ι, Άουσβιτς ΙΙ(Μπίρκεναου) και Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς) και καταλάμβανε έκταση 40 τετρ. χλμ.
Στο Άουσβιτς ΙΙ έγιναν οι περισσότερες εκτελέσεις, πάνω από ένα εκατομμύριο, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αρχικά, είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει ως στρατόπεδο εργασίας, αποστέλοντας τους κρατούμενος για εργασία σε βιομηχανικές μονάδες που βρίσκονταν κοντά στο στρατόπεδο, αλλά μετά από λίγους μήνες, ελάχιστοι κρατούμενοι ζούσαν για να εργαστούν. Οι περισσότεροι θανατώνονταν αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο, στο οποίο έφταναν σχεδόν πάντα με τρένο. Το ίδιο συνέβαινε και στους κρατούμενους που εργάζονταν, καθώς πέθαιναν τελικά από ασθένειες, πείνα ή  εξάντληση.
Ο συνηθέστερος τρόπος εκτέλεσης των κρατουμένων, ήταν οι θάλαμοι αερίων. Εκτιμάται οτι στο Άουσβιτς έφτασαν περίπου 1.300.000 άνθρωποι, ενώ από αυτούς θανατώθηκαν πάνω από 1.100.000. Τα θύματα ήταν κατά σειρά αριθμών, Εβραίοι (πάνω από 90%), Πολωνοί, πολιτικοί κρατούμενοι, τσιγγάνοι, αιχμάλωτοι πολέμου, μάρτυρες του Ιαχωβά, ομοφυλόφιλοι και άλλες εθνικές ή κοινωνικές ομάδες. Μερικοί κρατούμενοι χρησιμοποιήθηκαν και για ιατρικά πειράματα
Το στρατόπεδο Άουσβιτς ΙΙ διέθετε 3-6 κτίρια που λειτουργούσαν ως θάλαμοι αερίων καθώς και χώρους καύσης των πτωμάτων. Αργότερα, λόγω του μεγάλου αριθμού των θανάτων, η καύση γινόταν και στον εξωτερικό χώρου του στρατοπέδου. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια λειτουργία του, το στρατόπεδο διοικούνταν από τον Ρούντολφ Ες, οποίος απαγχονίστηκε το 1947 μέσα στο Άουσβιτς
Η ύπαρξη των στρατοπέδων έγινε γνωστή μετά το 1943. Το Σεπτέμβριο του 1944, βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς, ενώ σταδιακά, με την προέλαση των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο, η λειτουργία του σταμάτησε. Τον Ιανουάριο του 1945, οι Γερμανοί εκκένωσαν το στρατόπεδο και ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις του, για να χαθούν τα ίχνη των πράξεών τους. Λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου όλα τα στρατόπεδα του Άουσβιτς απελευθερώθηκαν από τους Σοβιετικούς
Σήμερα, το Άουσβιτς Ι έχει μετατραπεί σε μουσείο, ενώ το Άουσβιτς ΙΙ, έχει παραμείνει ως ήταν. Τα στρατόπεδα αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1979

Πηγή

Ολοκαύτωμα

Ο όρος Ολοκαύτωμα (Shoah στα Εβραικά) χρησιμοποιείται γενικότερα για να περιγράψει τη γενοκτονία από τους Ναζί περίπου 6 εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης, αλλά και γενικότερα για τις ακρότητες των Γερμανών που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο άλλων 5 με 10 εκατομμυρίων ανθρώπων όπως Πολωνών, Σοβιετικών, τσιγγάνων, αιχμαλώτων πολέμου και άλλων εθνικών ή κοινωνικών ομάδων κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο

Η ιδεολογία του αφανισμού των Εβραίων από την κοινωνία είχε ήδη καλλιεργηθεί μερικά χρόνια πριν το ξέσπασμα του πολέμου και είχε γίνει εμμονή για τον Χίτλερ και τους Ναζί. Σύμφωνα με αυτή, υπήρχε μια παγκόσμια συνωμοσία των Εβραίων για τον έλεγχο ολόκληρου του κόσμου, θεωρία που επιβεβαιώνεται και από τον ίδιο τον Χίτλερ στο βιβλίο του Ο Αγών Μου. Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, πάνω από μισό εκατομμύριο Εβραίοι καταδιώχτηκαν και εγκατέλειψαν την Γερμανία, ενώ τα δικαιώματα αυτών που παρέμειναν, περιορίστηκαν. Το 1935, ο Χίτλερ απαγόρευσε τον γάμο μεταξύ ατόμων της Άριας και της Εβραικής φυλής, την εργασία τους στο δημόσιο τομέα και στέρησε όλα τα πολιτικά τους δικαιώματα. Το Νοέμβριο του 1938, μια δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη από Εβραίο, οδήγησε σε βιαιοπραγίες εναντίον των Εβραίων της Γερμανίας, καταστροφή της περιουσίας τους και 30.000 Εβραίοι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου κρατήθηκαν μέχρι να αποδεχτούν τη μετανάστευσή τους σε άλλη χώρα ή τη παραχώρηση της περιουσία τους στους Γερμανούς. Μετά από αυτά τα γεγονότα, σχεδόν όλοι οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Γερμανία
Η γενοκτονία των Εβραίων ήταν μια προμελετημένη και συστηματική εξόντωσή τους από τους Ναζί και εξελίχθηκε σε όλα τα εδάφη που βρίσκονταν στη κατοχή των Γερμανών, κυρίως όμως στη κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Τα 3 από τα 7 εκατομμύρια Εβραίων που δολοφονήθηκαν, προέρχονταν από την Πολωνία και ένα εκατομμύριο από τη Σοβιετική Ένωση

Στρατόπεδα συγκέντρωσης είχαν δημιουργηθεί πολύ νωρίτερα, όπου οι κρατούμενοι χρησιμοποιούνταν ως εργάτες μέχρι να πεθάνουν από εξάντληση, πείνα ή ασθένειες. Ένα από τα πρώτα, το Νταχάου, λειτουργούσε από το 1933 ως φυλακή για πολιτικούς κρατούμενους όπως κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες. Κατά τη διάρκεια του πολέμου δημιουργήθηκαν περισσότερα από τους Ναζί και στη Γερμανία αλλά και στις περιοχές τις οποίες κατακτούσαν, όπου εκτελούνταν Εβραίοι και αιχμάλωτοι πολέμου.

Στρατόπεδα δημιουργήθηκαν αποκλειστικά και για τη μαζική εκτέλεση κρατουμένων. Στο πιο γνωστό από αυτά, στο Άουσβιτς, εκτελέστηκαν περίπου 1.300.000 άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι. Οι κρατούμενοι έφταναν εκεί με τρένο και μεταφέρονταν αμέσως στους θαλάμους αερίων. Οι ίδιοι δεν γνώριζαν τι πρόκειται να συμβεί μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά ούτε και οι Γερμανοί τους το αποκάλυπταν για την αποφυγή πανικού. Στο Άουσβιτς υπήρχαν δύο αίθουσες, μία χωρητικότητας 800 ατόμων και μία άλλη 1200 ατόμων. Μόλις γέμιζε μια αίθουσα, κάνιστρα Zyklon-B με χημικές ουσίες έπεφταν από τους τοίχους και οι κρατούμενοι πέθαιναν από την εισπνοή τους το πολύ σε 20 λεπτά. Πολλοί αιχμάλωτοι επίσης γίνονταν αντικείμενα ιατρικών πειραμάτων σε στρατόπεδα όπως το Άουσβιτς, το Νταχάου και άλλα. Εκτός από τα στρατόπεδα, εκτελέσεις γίνονταν και αλλού με πιο γνωστή τη σφαγή Εβραίων που έγινε στις 29-30 Σεπτεμβρίου του 1941 κοντά στο Κίεβο, όπου 34.000 Εβραίοι εκτελέστηκαν σε μία μόνο επιχείρηση

Ιουδαίοι και τσιγγάνοι απομονώνονταν σε γκέτα πριν μεταφερθούν σε τέτοια στρατόπεδα, όπου εξοντώνονταν συστηματικά σε θάλαμους αερίων. Το μεγαλύτερο τέτοιο γκέτο, ήταν της Βαρσοβίας, με 380.000 Εβραίους. Χιλιάδες άνθρωποι έμεναν και πέθαιναν στα γκέτο από πείνα και ασθένειες, κυρίως από τύφο μέχρι τον Ιούλιο του 1942, οπότε άρχισε η μεταφορά τους σε στρατόπεδα εκτέλεσης και τα γκέτο ερημώθηκαν. Μόνο το 1942 εκτελέστηκαν 2.700.000 Εβραίοι, οι περισσότεροι από αυτούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μετά το 1944 και καθώς ο πόλεμος δεν έβαινε θετικά για τους Γερμανούς, τα στρατόπεδα σταματάνε τη λειτουργία τους ενώ κάποια άλλα ελευθερώθηκαν από τους Σοβιετικούς και τους Συμμάχους το 1945

Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, εκτελέστηκαν 6 εκατομμύρια Εβραίοι από τους οποίους οι μισοί ήταν Εβραίοι που ζούσαν στη Πολωνία, 2-3 εκατομμύρια Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου (το 57% όλων των Σοβιετικών αιχμαλώτων του πολέμου), 2 εκατομμύρια Πολωνοί και 2-3 εκατομμύρια άνθρωποι άλλων ομάδων όπως τσιγγάνοι, ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι κτλ. Κατά μέσο όρο, το 65% των Εβραίων που ζούσαν στην Ευρώπη αφανίστηκαν κατά το Ολοκαύτωμα

Πηγή 

Fata Morgana

Στὴ Θεανὼ Σουνᾶ
Θὰ μεταλάβω μὲ νερὸ θαλασσινὸ
στάλα τὴ στάλα συναγμένο ἀπ᾿ τὸ κορμί σου
σὲ τάσι ἀρχαῖο, μπακιρένιο ἀλγερινό,
ποὺ κοινωνοῦσαν πειρατὲς πρὶν πολεμήσουν.
Στρείδι ὠκεάνιο ἀρραβωνίζεται τὸ φῶς.
Γεύση ἀπὸ φλούδι τοῦ ροδιοῦ, στυφὸ κυδώνι
κι ὁ ἄρρητος τόνος, πιὸ πικρὸς καὶ πιὸ στυφός,
ποὺ ἐναποθέτανε στὰ βάζα οἱ Καρχηδόνιοι.
Πανὶ δερμάτινο ἀλειμμένο μὲ κερί, ὀσμὴ ἀπὸ κέδρο, ἀπὸ λιβάνι, ἀπὸ βερνίκι, ὅπως μυρίζει ἀμπάρι σὲ παλιὸ σκαρὶ
χτισμένο τότε στὸν Εὐφράτη στὴ Φοινίκη.
Χόρτο ξανθὸ τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ἕνα ποτάμι μὲ ζεστή, λιωμένη πίσσα, ἄγριο, ἀκαταμάχητο, ἀπειλητικό,
ποτίζει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ποὺ σ᾿ ἀγαπῆσαν.
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός,
δόξα τοῦ κρύσταλλου, κρασὶ ἀπ᾿ τὴ Σαντορίνη. Ὁ ἀσκὸς νὰ ρέει, κι ὁ Ἀπόλλωνας βοσκὸς
νὰ κολυμπάει τὰ βέλη του μὲ διοσκορίνη.
Σκουριὰ πυροχρωμη στὶς μνῆμες τοῦ Σινᾶ.
Οἱ κάβες τῆς Γερακινῆς καὶ τὸ Στρατόνι.
Τὸ ἐπίχρισμά του ἅγια σκουριὰ ποὺ μᾶς γερνᾶ,
μᾶς τρέφει, τρέφεται ἀπὸ μᾶς, καὶ μᾶς σκοτώνει.
Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, ἀρτοφόρι. Ἅγια λαβίδα καὶ ἱερὴ ἀπὸ λαμινάρια.
Μπροστὰ στὴν Πύλη δύο δαιμόνοι σπαθοφόροι
καὶ τρεῖς Ἀγγέλοι μὲ σπασμένα τὰ κοντάρια.
*

To μαχαίρι

Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ' οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.


Άρης Αλεξάνδρου

22 Γενάρη 1905 : Η Ματωμενη Κυριακή στη Ρωσία

22/01/2017

• Ιστορία

Της Αργυρώς Κραββαρίτη                                              http://vathikokkino.gr

Η Ρώσικη Επανάσταση του 1905
Η Κυριακή 9 Γενάρη του 1905 με το παλιό ημερολόγιο (22 Γενάρη με το νέο) έχει καταγραφεί στην Ιστορία σαν «Ματωμένη Κυριακή», και ο τσάρος σαν «Νικόλαος ο ματοβαμμένος». Πάνω από 140.000 εργάτες της Πετρούπολης πορεύονταν με ειρηνική διαδήλωση προς τα Χειμερινά Ανάκτορα.
Αφορμή στάθηκε η απεργία στις 3 Γενάρη στο εργοστάσιο Πουτίλοφ. Το απεργιακό κίνημα είχε ξεσπάσει από το 1904 με οικονομικά κατά κύριο λόγο αιτήματα. Η απεργία απλώθηκε γρήγορα και σε άλλες επιχειρήσεις και στις 8 Γενάρη γενικεύτηκε. Με την επίδραση των μπολσεβίκων, οι εργάτες πρόβαλαν όχι μόνο οικονομικές, αλλά και πολιτικές διεκδικήσεις. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο παπά Γκαπόν, που με τη βοήθεια των αρχών είχε ιδρύσει την «Οργάνωση των Ρώσων εργοστασιακών εργατών της Πετρούπολης». Σκοπός της οργάνωσης ήταν να παρεμβαίνει για να αντιμετωπίζει τις αντιθέσεις των εργατών με τους επιχειρηματίες, εκτονώνοντας τις κινητοποιήσεις, να ματαιώνει τις επαναστατικές εξεγέρσεις και να στερεώσει στο προλεταριάτο, που μόλις τελευταία είχε φύγει από τα χωριά και ήταν λιγότερο συνειδητό, την απλοϊκή πίστη στον «πατερούλη τσάρο» που προστατεύει το λαό από τους «αφέντες». Δηλαδή να υπονομεύει το νεαρό τότε εργατικό κίνημα. Αυτό που δεν είχαν πετύχει με τους χωροφύλακες ελπίζανε να το πετύχουν με τον παπά. Οι μπολσεβίκοι προσπαθούσαν να αντιπαρατεθούν έντονα ενάντια στη διαλυτική δράση των οργανώσεων του Γκαπόν, αλλά οι δυνάμεις τους στην Πετρούπολη ήταν λίγες, ενώ παράλληλα η δράση των μενσεβίκων στο εσωτερικό των σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων ήταν διασπαστική.

Στις 21 Γενάρη 1924 πεθαίνει ο Λένιν

21/01/2017

• Ιστορία

Της Αργυρώς  Κραββαρίτη                                                     http://vathikokkino.gr

Στις 21 Γενάρη 1924, ώρα 6.50 το βράδυ, ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν άφησε την τελευταία του πνοή στο Γκόρκι. Η είδηση ήταν αναπάντεχη, όχι τόσο γιατί κανείς δεν ήταν έτοιμος να αποδειχτεί ένα τέτοιο γεγονός ως πραγματικό, αλλά κυρίως επειδή λίγες ημέρες πριν η υγεία του είχε βελτιωθεί αισθητά κι άρχισαν να διατυπώνονται υποθέσεις ότι όλα όδευαν προς την πλήρη ανάρρωση

Ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Влади́мир Ильи́ч Улья́нов), γνωστότερος ως Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν Γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1870, στην πόλη Σιμπίρσκ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
«Λένιν» ήταν ένα από τα επαναστατικά του ψευδώνυμα.

Στις 19 Γενάρη 1952 ο Ν. Μπελογιαννης παραπέμπεται σε δίκη με την κατηγορία της κατασκοπείας

19/01/2017

• Ιστορία

 Της Αργυρώς Κραββαρίτη                                                http://vathikokkino.gr            

Στις 19 Γενάρη 1952 ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Πλαστήρα, Κ. Ρέντης, αναγγέλλει ότι ο Ν. Μπελογιάννης και άλλα 28 στελέχη του ΚΚΕ παραπέμπονται σε δίκη με την κατηγορία της κατασκοπίας.

Στις 15 Νοεμβρίου 1951 μία μέρα νωρίτερα από την έκδοση της απόφασης για την πρώτη δίκη του Μπελογιάννη συλλαμβάνεται στο κρησφύγετο του ο ασυρματιστής Νίκος Βαβούδης

Τέθηκε σε ισχύ ο Α.Ν. 375/1936 περί κατασκοπίας που είχε θεσπίσει η δικτατορία Μεταξά. Στις 19 Γενάρη του 1952 η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ο Ν. Μπελογιάννης, οι καταδικασθέντες σύντροφοί του από την πρώτη δίκη καθώς και όσοι συνελήφθησαν στο πλαίσιο της υπόθεσης των ασυρμάτων θα οδηγούνταν ως… κατάσκοποι σε νέα δίκη στο –τακτικό αυτή τη φορά– στρατοδικείο.

Την ίδια ημέρα βγήκε απόφαση που έθετε εκτός νόμου τη «Δημοκρατική», τη μοναδική εφημερίδα της Αριστεράς που πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη Αυγούστου του 1951, σχεδόν ταυτόχρονα με την ίδρυση της ΕΔΑ.

 Η δεύτερη δίκη ξεκίνησε στις 15/2 και τελείωσε την 1η Μαρτίου του 1952.

Ο Μπελογιάννης και άλλοι επτά σύντροφοί του (Δ. Μπάτσης, Ηλ. Αργυριάδης, Ν. Καλούμενος, Ελ. Ιωαννίδου, Τ. Λαζαρίδης, Χαρ. Τουλιάτος και Μ. Μπισμπιάνος) καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Στις 18 Ιανουαρίου 1943 οι Σοβιετικοί σπάζουν την πολιορκία του Λένινγκραντ με τη επιχείρηση Αστραπή

18/01/2017

• Ιστορία   
  Της Αργυρώς Kραββαρίτη 

                                  http://vathikokkino.gr

Στις 18 Ιανουαρίου 1942 Ο Κόκκινος Στρατός διασπά την πολιορκία του Λένινγκραντ από τους Ναζί διανοίγοντας έναν πολύτιμο ελεύθερο διάδρομο προς την ηρωική πόλη. Η ολοκληρωτική απώθηση των δυνάμεων του Άξονα θα χρειαζόταν ακόμη έναν ολόκληρο χρόνο σκληρών μαχών.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, πεντακόσιες ημέρες από την έναρξη της πολιορκίας και σχεδόν ταυτόχρονα με τη νίκη στο Στάλινγκραντ, παίχθηκε η πρώτη πράξη της λύτρωσης: υπό τις οδηγίες του Ζούκοφ οι σοβιετικοί πέτυχαν επιτέλους να διανοίξουν χερσαία δίοδο, σπάζοντας την πολιορκία στα νοτιοανατολικά με την Επιχείρηση Αστραπή (Операция Искра). Τον επόμενο μήνα διεύρυναν αυτή τη δίοδο με τη Μάχη στο Κράσνι Μπορ, όπου αποδεκάτισαν τη Γαλάζια Μεραρχία (με απώλειες κοντά στο 75%, η ήττα αυτή είναι η χειρότερη στην ιστορία του ισπανικού στρατού). Οι συνθήκες ζωής στην πόλη βελτιώθηκαν, αλλά και πάλι ήταν δύσκολη μια γενική αντεπίθεση που θα εκδίωκε τους πολιορκητές. Μία νέα προσπάθεια (Επιχείρηση Πολικός Αστέρας) απέτυχε εξαιτίας της γερμανικής υπεροπλίας και αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε για όλο το 1943. H πολιορκία λύθηκε οριστικά στις 27 Ιανουαρίου του 1944

Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, πεντακόσιες ημέρες από την έναρξη της πολιορκίας και σχεδόν ταυτόχρονα με τη νίκη στο Στάλινγκραντ, παίχθηκε η πρώτη πράξη της λύτρωσης: υπό τις οδηγίες του Ζούκοφ οι σοβιετικοί πέτυχαν επιτέλους να διανοίξουν χερσαία δίοδο, σπάζοντας την πολιορκία στα νοτιοανατολικά με την Επιχείρηση Αστραπή (Операция Искра). Τον επόμενο μήνα διεύρυναν αυτή τη δίοδο με τη Μάχη στο Κράσνι Μπορ, όπου αποδεκάτισαν τη Γαλάζια Μεραρχία (με απώλειες κοντά στο 75%, η ήττα αυτή είναι η χειρότερη στην ιστορία του ισπανικού στρατού). Οι συνθήκες ζωής στην πόλη βελτιώθηκαν, αλλά και πάλι ήταν δύσκολη μια γενική αντεπίθεση που θα εκδίωκε τους πολιορκητές. Μία νέα προσπάθεια (Επιχείρηση Πολικός Αστέρας) απέτυχε εξαιτίας της γερμανικής υπεροπλίας και αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε για όλο το 1943. H πολιορκία λύθηκε οριστικά στις 27 Ιανουαρίου του 1944

Εκλογές 1961. Οταν «ψηφίζουν» τα δέντρα…

16/01/2017

• Ιστορία 

Της Αργυρώς Καββαρίτη                                    http://vathikokkino.gr

Στις 16 Ιανουαρίου o Γεωργιος Παπανδρέου καταθέτει πρόταση μομφής κατα του Κων. Καραμανλή για βία και νοθεία στις εκλογές

Η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου καταθέτει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Καραμανλή, κατηγορώντας την ότι αποκρύπτει τα περί βίας και νοθείας στοιχεία κατά τις εκλογές του 1961 που έχει στη διάθεσή της.

Οταν «ψηφίζουν» τα δέντρα…Οι εκλογές της 29ης Οκτώβρη διεξήχθησαν με σύστημα ενισχυμένης αναλογικής που για την είσοδο στη δεύτερη κατανομή προέβλεπε ποσοστά 15% για τα αυτοτελή κόμματα, 25% για συνασπισμούς αποτελούμενους από δύο κόμματα και 30% για συνασπισμούς περισσοτέρων από δύο κομμάτων. Οι συνθήκες κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας κάτω από τις οποίες έγιναν οι εκλογές ήταν απερίγραπτες. Ολη δε αυτή την τρομοκρατία την υπέστη κυρίως το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος) που ήταν ο συνασπισμός της ΕΔΑ και του Εθνικού Αγροτικού Κόμματος (ΕΑΚ). «Οι υποψήφιοι του ΠΑΜΕ -γράφει ο Λ. Σπαής 1– δεν εμάχοντο εναντίον των υποψηφίων άλλων κομμάτων, αλλά εναντίον του οργανωμένου εκείνου αόρατου υπερκράτους… Ολόκληρος η Χωροφυλακή, πλην εξαιρέσεων, καθώς τα ΤΕΑ και οι πράκτορες της ΚΥΠ, δικοί μας και ξένοι, μεταχειρίσθησαν παν μέσον βίας, νοθείας και τρόμου κατά των οπαδών του ΠΑΜΕ. Σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι του ΠΑΜΕ κατ’ επανάληψιν εκακοποιήθησαν. Ουδείς αντιπρόσωπος του ΠΑΜΕ κατά την ημέρα της εκλογής κατόρθωσε να μεταβή εις το εκλογικόν Τμήμα και εις ουδέν Τμήμα υπήρχαν ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ». Η βία εναντίον της ΕΔΑ κορυφώθηκε όταν δολοφονήθηκαν δύο στελέχη της νεολαίας της, ο Στ. Βελδελμίρης στη Θεσσαλονίκη τρεις ημέρες πριν τις εκλογές και ο στρατιώτης Δ. Κερπινιώτης στην Αρκαδία, ανήμερα των εκλογών.

Αναφορικά με τη νοθεία τα στοιχεία που βγήκαν στη δημοσιότητα μετά τις εκλογές φανερώνουν ότι ήταν εκτεταμένη, με αποτέλεσμα ο λαός να λέει τη χαρακτηριστική φράση ότι «ψήφισαν μέχρι και τα δένδρα». 2

η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ

 γραφει η Αργυρώ Κραββαρίτη

«Οι μάζες είναι ο αποφασιστικός συντελεστής,

αυτές είναι βράχος που πάνω του θα θεμελιωθεί

της επανάστασης η τελική νίκη. Οι μάζες στάθηκαν

στο ύψος τους, την "ήττα" αυτή την έκαναν πραγματικά

έναν κρίκο στην αλυσίδα των ιστορικών εκείνων ηττών

που είναι η δόξα και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού.

Και γι' αυτό μέσ' απ' αυτή την "ήττα" θα βλαστήσει η

μελλοντική νίκη.

"Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!". Ηλίθιοι δήμιοι! Η "τάξη"

σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο

"θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς".

Τρομαγμένοι θ' ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα:

- Ημουν, είμαι και θα είμαι»

Ρόζα Λούξεμπουργκ¹

¹. Ρ. Λούξεμπουργκ: «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο...», πρόκειται για το τελευταίο άρθρο της γραμμένο στις 14/1/1919. Ολόκληρο το άρθρο στο, Ρ. Λούξεμπουργκ: «Η Εργατική τάξη και ο Πόλεμος», εκδόσεις Κοροτζή, σελ. 76-77

 Έτσι τελείωνε το τελευταίο  κύριο άρθρο στην εφημερίδα "Die Rote Fahne" (Η Κόκκινη Σημαία) της Ρόζας Λούξεμπουργκ, τα τελευταία της λόγια.

Ανθρωποκυνήγι

Τή νύχτα τής 8 μέ 9 Ίανουρίου τό κτίριο στή Βιλχελμστράσσε όπου βρίσκονταν τά γραφεία τής Rote Fahne, δέχτηκε ξαφνικά έναν καταιγισμό άπό μυδράλλια. Κατόπι έπιχειρήσανε μιά έφοδο, άλλά άμέσως ύποχώρησαν. Φαίνεται ότι αύτοί πού έπετέθηκαν φοβούνταν μιά παγίδα. Ηταν γνωστό ότι οί σπαρτακιστές είχαν μεταμορφώσει σέ φρούρια τά γραφεία. Στήν πραγματικότητα, δέν ύπήρχε πλέον στό κτίριο παρά ένας σύντροφος ο όποιος καί τό έγκατέλειψε μέ τήν έπίθεση. Τό έπεισόδιο ήταν μιά σοβαρή προειδοποίηση. Τά γραφεία άπεΐχαν τρία λεφτά άπό τό Vorwarts, τό κέντρο δηλαδή τών συγκρούσεων καί δυό λεφτά άπό τήν Place - Belle -Alliance, σημείο πού συγκεντρώνονταν τά πιό ένδιαφέροντα στρατεύματα τού έχθρού. Ή έπίθεση έπρεπε συνεπώς νά είχε προβλεφτεί. Στίς 9 'Ιανουαρίου άποφασίστηκε ή έγκατάλειψη τού κτιρίου. Ή Ρόζα φαινόταν όμως νά θέλει νά άγνοεΐ τόν κίνδυνο. Τη •Στιγμή πού έγκατέλειπε τά γραφεία, μιά κυβερνητική περίπολος βρισκόταν ήδη στήν πόρτα. Ή Ρόζα τούς παρατηρεί μέ προσοχή,

σχηματίζει τή γνώμη ότι μόνον ή πείνα μπορούσε νά οδηγήσει αύτούς τούς άνθρώπους στό στρατόπεδο τοΰ έχθρού καί άρχίζει άμέσως νά τούς έξηγεΐ ότι είχαν άδικο. Ή συντρόφισσα πού τή συνόδευε μέ πολύ κόπο κατόρθωσε νά τη

νά τή τραβήξει. Λίγο μετά, ο Ούγκο Έμπερλάϊν βρίσκει τή Ρόζα στή μέση άπό ένα πλήθος νά συζητάει μέ πάθος, δίπλα άπό τό μέρος πού γινόταν μάχη. Χρειάστηκε νά χρησιμοποιήσει βία γιά νά τήν τραβήξει άπό έκεί. Ή Ρόζα περιφρονοϋσε τόν κίνδυνο, ή μάλλον τόν άναζητοΰσε, άπό ένα ρομαντικό αίσθημα ύπευθυνότητας πού τής έπέβαλλε νά συμμερίζεται όλους τούς κινδύνους μέ τούς άπλούς μαχητές τής έπανάστασης.

Βρήκε γιά μερικές μέρες καταφύγιο στό σπίτι ένός φίλου γιατρού, όχι μακριά άπό τό Porte de Malle όπου ήταν κι' αύτό έπίσης μέσα στόν τομέα τών Επιχειρήσεων. Αύτός ήταν ό πρώτος σταθμός σέ έναν δρόμο πού θά κατέληγε στόν θάνατο. Ή Ρόζα καί ό Λεό φαίνονταν νά μή δίνουν σημασία στόν κίνδυνο πού τούς άπειλοΰσε.

Αύτοί οί τόσο έμπειροι συνωμότες δέν παίρνανε ούτε τά πιό στοιχειώδη μέτρα Ασφαλείας. Συναντώνταν μέ τούς διευθύνοντες συντρόφους καί μέ τούς άρχηγούς τών μαχομένων έργατών μέσα σε δημόσιους τόπους καί πάντα μέσα στόν τομέα όπου διεξάγονταν οί κυριότερες μάχες. Δέν φαίνονταν νά παρατηρούν τό δίκτυ πού όλο καί περισσότερο σφιγγόταν γύρω τους. Στις 10 'Ιανουαρίου τό βράδυ συλλαμβάνονται άπό τήν Κομμαντατούρα οί Γεώργιος Λέντεμπουρ καί Έρνστ Μέγερ, ήγετικά στελέχη τών 'Ανεξαρτήτων. Ό τρόπος πού είχαν συλληφθεί καί ή μεταχείρισή τους στήν Κομμαντατούρα έδειχνε καθαρά ότι είχε προσχεδιαστεί ή δολοφονία τους.

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ

15/01/2017                                                                                                                                                                          

• Ιστορία

Της Αργυρώς Κραββαρίτη          http://vathikokkino.gr

15/01/2017

«Οι μάζες είναι ο αποφασιστικός συντελεστής,

αυτές είναι βράχος που πάνω του θα θεμελιωθεί
της επανάστασης η τελική νίκη. Οι μάζες στάθηκαν
στο ύψος τους, την «ήττα» αυτή την έκαναν πραγματικά
έναν κρίκο στην αλυσίδα των ιστορικών εκείνων ηττών
που είναι η δόξα και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού.
Και γι’ αυτό μέσ’ απ’ αυτή την «ήττα» θα βλαστήσει η
μελλοντική νίκη.
«Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!». Ηλίθιοι δήμιοι! Η «τάξη»
σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Η επανάσταση αύριο
«θα υψώσει τη βροντερή φωνή της ως τους ουρανούς».
Τρομαγμένοι θ’ ακούσετε το νικητήριό της σάλπισμα:
– Ημουν, είμαι και θα είμαι»
Ρόζα Λούξεμπουργκ 1         

Στις 13 Γενάρη του 1919, το δημοσιογραφικό όργανο των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών «Vorwarts» δημοσίευσε ένα ποίημα του ποιητή – συνεργάτη του Aρθουρ Ζίκλερ, που τελείωνε ως εξής:
«Εκατοντάδες στη σειρά οι σκοτωμένοι
προλετάριοι.
Ο Καρλ, η Ρόζα, ο Ράντεκ κι η συντροφιά τους
Δεν είναι ανάμεσα στους νεκρούς
προλετάριοι».

Τρεις μέρες αργότερα, στις 16 του μηνός ένα επίσημο ανακοινωθέν πληροφορούσε πως ο Καρλ Λίμπκνεχτ είχε συλληφθεί αλλά σκοτώθηκε, ενώ επιχειρούσε να αποδράσει και η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε λιντσαριστεί από εξαγριωμένο πλήθος 2. Ασφαλώς η έμμεση, αρχικά, απειλή θανάτου για τις δύο ηγετικές φυσιογνωμίες της γερμανικής και παγκόσμιας Επανάστασης και η επιβεβαίωση του τραγικού γεγονότος λίγες μέρες αργότερα, δεν ήταν τυχαία γεγονότα. Ο Καρλ και η Ρόζα, ύστερα μάλιστα από την ήττα της γερμανικής επανάστασης, το Γενάρη του ’19, ήταν προγραμμένοι από το αστικό καθεστώς και τη σοσιαλδημοκρατία, που διεύθυνε τις πολιτικές υποθέσεις της γερμανικής μπουρζουαζίας. Πώς όμως έγινε δυνατή η συνάντησή τους με το θάνατο; Ο Πάουλ Φρέλιχ περιγράφει 3:

 «Στις 15 Γενάρη το βράδυ, κατά τις 9 η ώρα, Ο Καρλ και η Ρόζα συνελήφθησαν μαζί με τον Πικ, στο τελευταίο τους καταφύγιο στη Βίλμερσντορφ, προάστιο στα δυτικά του Βερολίνου, στον αριθ. 53 της οδού Μανχάιμ, από μια ομάδα στρατιωτών με επικεφαλής τον υπολοχαγό Λίντερ και τον ξενοδόχο Μέριγκ, μέλος του συμβουλίου των πολιτών της Βίλμερσντορφ. Ο Καρλ και η Ρόζα διαμαρτυρηθήκανε και δείξανε ψεύτικες ταυτότητες, αλλά ένας χαφιές που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λίμπκνεχτ αποκάλυψε ποιοι πραγματικά ήταν. Ο Καρλ οδηγήθηκε πρώτα στο γενικό επιτελείο του συμβουλίου των πολιτών και κατόπιν στο ξενοδοχείο Eντεν. Αμέσως κατόπιν η Ρόζα και ο Πικ φτάσανε επίσης εκεί με ισχυρή στρατιωτική συνοδεία.
Στο ξενοδοχείο Eντεν η δολοφονία του Καρλ και της Ρόζας είχε ήδη αποφασιστεί και οργανωθεί υπό τη διεύθυνση του λοχαγού Παμπστ».

14 Γενάρη 1975 προφυλακίζεται ο αρχιπραξικοπηματίας Δημ. Ιωαννίδης

14/01/2017

• Ιστορία                                                                       http://vathikokkino.gr

Της Αργυρώς Κραββαρίτη
Στις 21 Γενάρη φυλακίζονται οι υπόλοιποι 5 πρωτεργάτες της χούντας
Σαν σήμερα 14 Γενάρη 1975 προφυλακίζεται αιφνιδίως ο πραξικοπηματίας Δημ. Ιωαννίδης, μετά την απολογία του στον εφέτη ανακριτή Βολτή, που διενεργεί την τακτική ανάκριση για τον καταλογισμό ευθυνών για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου
Ακολουθούν στις 21 Γενάρη, οι πέντε εκτοπισμένοι της Τζιας, αρχιπραξικοπηματίες Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Λαδάς, Ρουφογάλης, που οδηγούνται στις φυλακές Κορυδαλλου, μετα την ολοκλήρωση την ανάκρισης
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1974, υποβάλλεται στον αρμόδιο Εισαγγελέα η πρώτη μήνυση κατά των πραξικοπηματιών από τον δικηγόρο Αλεξ. Λυκουρέζο που τους κατηγορεί για εσχάτη προδοσία. Οι πρώτοι 15 πραξικοπηματίες που μηνύθηκαν από τον Λυκουρέζο για παραβάσεις των άρθρων 134, 8α και 8β του Ποινικού Κώδικα
είναι:
Γεωρ. Παπαδόπουλος, Νικ. Μακαρέζος, Δημ. Ιωαννίδης, Ιω. Λαδάς, Κων. Ασλανίδης, Αντ. Λέκκας, Κων. Καρύδας, Μιχ. Ρουφογάλης, Κων. Παπαδόπουλος, Π. Χατζηπέτρος, Μάριος Φραγκίσκος (σ.σ. υπηρετούσε συνταγματάρχης στο ΓΕΣ στις 21 Απριλίου 1967), Γεωρ. Ζωϊτάκης, Γρ. Σπαντιδάκης και Μιχ. Μπαλόπουλος. 

Φιντέλ από τη Σιέρρα Μαέστρα ως τον Κομμουνισμό

Συνεντευξη στον Αργετίνο δημοσιογράφο Χόρχε Ρικάρντο Μασέτι,
Από τη Σιέρρα Μαέστρα, Απρίλιος του 1958

– Και τι γίνεται με τον κομμουνισμό του Φιντέλ Κάστρο;

Τώρα το χαμόγελο διαγράφτηκε καθαρά. Τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά στην πίπα του, που γουργούρισε, και μου αποκρίθηκε στον ίδιο ατάραχο τόνο με πριν:

Γκεβάρα: Ο Φιντέλ δεν είναι κομμουνιστής. Αν ήταν, θα είχε τουλάχιστον περισσότερα όπλα. Αλλά αυτή η επανάσταση είναι αποκλειστικά κουβανέζικη. Ή, πιο σωστά, λατινοαμερικάνικη. Πολιτικά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Φιντέλ και το κίνημα του ως “επαναστατικό πατριωτισμό”. Εννοείται πως είναι αντιαμερικάνικο, στο βαθμό που οι βορειοαμερικάνοι είναι αντεπαναστάτες. Αλλά, στην πραγματικότητα, δεν διακηρύσσουμε και ούτε κάνουμε παντιέρα μας κάποιον προσηλυτιστικό αντιαμερικανισμό. Είμαστε εναντίον των ΗΠΑ – επανέλαβε με έμφαση για να το ξεκαθαρίσει εντελώς – επειδή η Βόρειος Αμερική είναι εναντίον των λαών μας.

Ο πρώτος συμπατριώτης που βλέπω εδώ και καιρό, σελ.124 Ο Τσε για το Γκεβάρα, εκδόσεις Τόπος

                                                                  

Ο Μασέτι με τον Φιντέλ στη Σιέρρα Μαέστρα

Σαν σήμερα γεννήθηκε η Τζένη Καρέζη

Τζένη Καρέζη. H αγωνίστρια ηθοποιός. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1932

12/01/2017

• Πολιτισμός  
                                                                                          http://vathikokkino.gr

Της Αργυρώς Κραββαρίτη

Σαν σήμερα στις 12 Γενάρη του 1932 γεννήθηκε στην Αθήνα η Τζένη Καρέζη. To πραγματικό της όνομα ήταν Ευγενία Καρπούζη Το 1951 περνά τις εξετάσεις και εισάγεται στην Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, από την οποία αποφοιτά το 1954.

Τον Οκτώβριο του 1954 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο, στο έργο «Ωραία Ελένη», δίπλα στην Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Σχεδόν ταυτόγχρονα, το 1955 εμφανίζεται και στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, σαν πρωταγωνίστρια μάλιστα, στην ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο.

Τα ωραιότερα πράσινα μάτια του ελληνικού σινεμά. Ένα μουτράκι άλλοτε μελαγχολικό κι άλλοτε χαμογελαστό, ένα ταλέντο δραματικό και κωμικό, άλλοτε μοιραία κι άλλοτε παιχνιδιάρα, η Καρέζη ασκούσε μια υποβλητική μαγεία και μια αιθέρια αίγλη στο κοινό που τη λάτρεψε.

«Όταν πρωτοβγήκα στο θέατρο είχα όλες τις προϋποθέσεις να μη με ‘’γνωρίσω’’ ποτέ. Έγινα διάσημη μέσα σε μια βραδιά, ένα μήνα μετά τις εξετάσεις μου στη Σχολή του Εθνικού. Ήμουνα πολύ μικρή, με πολύ ταλέντο – τουλάχιστον έτσι έλεγαν όλοι – και πολύ νόστιμη. Δηλαδή είχα όλα τα φόντα για να μ΄αγκαλιάσει η επιτυχία θανάσιμα. Όπως κι έγινε. Μόνο που στάθηκα τυχερή. Γιατί τον κίνδυνο τον κατάλαβα αμέσως. Κι αν δεν κατόρθωσα να τον πολεμήσω από την πρώτη στιγμή, τον είχα πάντα υπόψη μου. Γιατί κακά τα ψέματα. Στο χώρο μας το πιο δύσκολο δεν είναι ν΄αντέξεις την αποτυχία, είναι ν’ αντέξεις την επιτυχία.Και μάλιστα όταν έρθει τόσο νωρίς και τόσο απλόχερα. Κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου, κι εγώ αυτό τον σκόπελο τον απέφυγα.Αναζήτησα τον εαυτό μου. Τον βρήκα.

Αναζήτησα την ουσιαστική ανθρώπινη σχέση. Τη βρήκα.

Αναζήτησα μια σίγουρη κι ευτυχισμένη οικογένεια. Τη βρήκα.Βέβαια αυτά τα πράγματα πληρώνονται. Κάπου ησυχάζεις. Κάπου σιγουρεύεσαι. Κάπου μετράνε για σένα χιλιάδες άλλα πράγματα εκτός της καριέρας σου. Κάπου σε διασκεδάζει περισσότερο να παίζεις σκάκι με το γιο σου, παρά να παίρνεις τηλέφωνα για να διοχετεύσεις μια είδηση στον Τύπο… Κάπου τέλος πάντως η καριέρα σου έρχεται δεύτερη. Ευτυχώς γιατί είμαι βέβαιη πως μακροπρόθεσμα το δυναμικό του ηθοποιού αξιοποιείται ανάλογα με το φόρτισμα που έχει ως άτομο. Και φόρτισμα εννοώ πολύ απλά πράγματα. Όπως να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Να σε απασχολούν κάποια άλλα προβλήματα εκτός από τα δικά σου. Να είσαι σε θέση να επισημάνεις τη χυδαιότητα, ακόμα κι όταν είναι τυλιγμένη σε σελοφάν. Να σε ταράζει μια γενναία πράξη, ακριβώς γιατί ξέρεις ότι εσύ δε θα μπορούσες να την κάνεις. Ή τέλος πάντων να μπορείς να κλάψεις βλέποντα μια ταινία του Φελίνι. Νιώθοντας πως δεν είσαι το κέντρο της γης, γίνεσαι καλύτερος στη δουλειά σου κι αγγίζεις περισσότερο την ουσία της.Όπως κάθε καλλιτέχνης αγαπάω την επιτυχία, αλλά έχω συμφιλιωθεί και με την αποτυχία. Είναι κι αυτή δικιά μου. Και πολλές φορές η προετοιμασία ενός έργου που δε γνώρισε εμπορική επιτυχία μου έχει χαρίσει αξέχαστες και ουσιαστικές στιγμές.

Θέλω να παίξω ωραίους ρόλους, σημαντικά έργα, να πάρω μέρος σε ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου πιο πολύτιμη. Έχω διάφορα σχέδια, διάφορα όνειρα. Αλλά πιο πολύ ονειρεύομαι ένα ταξίδι με τον άντρα μου και το γιο μου.